Ο χαρταετός των προλεταρίων | του Τάκη Βαρελά Σαν ανοίξουν διάπλατα οι μεγάλες πόρτες του ουρανού, ξεχύνονται στο διάφανο του σύμπαντος κόσμου, δισεκατομμύρια θυμωμένα κατακόκκινα αστέρια. Είναι οι συντεταμένες αστροφεγγιές των προλεταρίων, που έρχονται με υψωμένες τις γροθιές. Στα χέρια τους κρατούν, δίκοπα μαχαίρια. Έρχονται σαν τιμωροί και νικητές, στο όνομα του λαού και των παθών του! Έρχονται στο όνομαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα λόγια της ψυχής | του Γιώργου Ηρακλέους Απαντήσεις γύρω από τα σύγχρονα προβλήματα. Η λύση! . Πού κατοικείς, ψυχή μου, τόσα χρόνια; Σε χώρες και λαούς που ντύθηκαν τη στάχτη, σ’ ένα φτωχό καμαράκι με το ενοίκιο απλήρωτο. Τριγυρνώ μες τις κλωστές του ήλιου και κατασκοπεύω την ανθρώπινη κόλαση, στα υπόγεια των μουσείων, χαμογελώ στα θλιμμένα αγάλματα, κοιμάμαι μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το αύριο | του Χρήστου Δημούλα Νέα γραπτά, νέα χτυπήματα, νέα αίματα εγκυμονεί ο καιρός ετούτος. Ένα μικρό ροδάνι νου που αναπτύσσεται στην καρδιά, στην τσέπη, στην πατερίτσα μιας φοιτήτριας που την μπάζουνε στην κλούβα του νόμου που της κόβει τα ουράνια. Και να ο Αλέξανδρος στο άλσος να συλλογιέται πόσα βιβλία να διαβαστούν για την ποίηση του μέλλοντος. ΝαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ποιητικό αφιέρωμα στο φθινόπωρο – Τρία ποιήματα για το Φθινόπωρο | της Ζωής Δικταίου Η θύμηση της ομορφιάς του φθινοπώρου Η θύμηση της ομορφιάς του φθινοπώρου όταν το διάχυτο φως καταργεί τις σκιές, αντανακλάσεις χρυσαφένιες μαστιγώνουν την ώχρα, στα μάτια δάκρυα. Θα παραδοθείς κι αυτή τη φορά στα παιχνίδια της μνήμης και στο βάθος της αλήθειας ένα κερί αναμμένο στοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Kραυγή | του Χρήστου Δημούλα Νά τη και πάλι η κραυγή, που μέσα από τα καλώδια του τοίχου σου ανεβαίνει και μαζί σου παιδιά, σαύρες και καλικάτζαροι προβάλλουν πάνω-κάτω η ένταση, αυξομείωση ηχολήπτη μανιακού με στρας και φραμπαλάδες τυλιγμένος που μαραμένα λουλούδια ρίχνει σε κομμάτια σάπιου κρέατος που ανθρώπους τα λένε και τώρα ξαναρχίζει φωταγωγημένος ο χορός στροβιλισμένος, νευρώδης, ακτινικός,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τρία ποιήματα της Αθηνάς – Ιωάννας Λειβαδάρα Αδράνεια Μικρές κηλίδες αίματος σβήνουν πάνω στη συνήθεια Κι εσύ φωνάζεις, χωρίς φωνή Η οργή σκίζει τα σωθικά σου Οι κηλίδες γίνονται πυρκαγιά Τα δάκρυα πνίγουν την ανάσα σου Κι εσύ σωπαίνεις… Απόσταση Που είναι το κουβάρι σου; Γιατί δεν μπορώ να το βρω; Παντού αντικρίζω κλωστές ξεδίπλωτες, κλωστές παρασυρόμενες μέσα στο δάσοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γεννήτρια | του Χρήστου Δημούλα Πόσο θέλω τα μάτια σου να βλέπω με αγάπη όταν η μαύρη πεταλούδα όλο τρυπάει τα πλευρά σου και κοκαλώνει των συναισθημάτων σου την κίνηση το χέρι σου προς το δικό μου και την γλώσσα σου αντί για λόγια ομορφιάς φοβισμένα ξερατά την κάνει να εκτοξεύει άλλοθι τρομαγμένου νου που υποκρίνεται τον δυνατό και περνάνεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ζωή θαλασσινή | της Άννας Τακάκη Τα νιάτα σου τα έφαγες σε πλοίο φορτηγό, ναύτης σαν πρωτομπάρκαρες, Μάης ήταν θυμάμαι. Όργωνες χίλιες θάλασσες και σ’ οχυρό ογρό φυλάκιζες τα όνειρα…Τα χρόνια αργοπερνάνε. Πυρπολημένα θέλγητρα του κόσμου οι ακτές με τη θωριά σημάδευες γέρνοντας μπρος στα ρέλια. Σε μια ουρά ξεφόρτωνες κοντέινερς σειρές κι οχ, γρήγορα της άγκυρας δονούσε η καδένα.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μέσα συγκοινωνίας | του Γιώργου Ηρακλέους Το κυκλοφοριακό, η αδιαφορία και η απάθεια για τα προβλήματα. . Απόψε τα λεωφορεία γεμάτα με βιαστικούς εργάτες και μετανάστες σταμάτησαν απότομα… Κανένας δε ρώτησε γιατί, ούτε διαμαρτυρήθηκε. Σε λίγο αποκοιμήθηκαν όλοι κι οι οδηγοί τους ακόμα. Έξω σβησμένες πολύχρωμες ρεκλάμες, η σιωπή κρατάει ένα μαύρο πανί και σκεπάζει τα γεγονότα. Το μετρό καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
