Της αγάπης η βροχή | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Χθες ή προχθές, παλιά σου φόρεσα μια βέρα, ναι ! μια βέρα, που τη σμιλέψανε μια νύχτα με βροχή, η αγάπη, ο έρωτας, στην πέρασα στη χέρα, δίνοντας όρκο αγάπης, κάνοντας ευχή, ν’ ανθοφορήσουν τα όνειρα μας μες στο χρόνο, απ’ της αγάπης, της αγάπης τη βροχή … Σήμερα ή χθεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το στέμμα σου και λάλιε δα … | του Αντώνη Κουκλινού Από γενιά σ’ άλλη γενιά, το Βασιλίκι πάει, και ας μην έχει ο λαός, μπουκιά ψωμί να φάει. Πρίγκιπες και πριγκίπισσες, χρυσάφχια και μπριλάντια, φάρα… γαλαζοαίματη, άρχοντες με παλάτια. Κι γ’ αποδέλοιποι θνητοί, να τους υπηρετούνε, ράτσα κατωτερότητας, για να τσι συντηρούνε. Πρωτόκολλα και με τιμές, αρχοντικές αξίες, σεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σε ποια χώρα να ζούμε; | της Άννας Τακάκη Σε ποια χώρα να ζούμε κι έχουν όλα κοπάσει; Σε ποια γη περπατούμε που δεν έχει χορτάσει του καμάτου τον ίδρο, των χεριών μας το χάδι της ημέρας τον ήλιο, τις βεγγέρες το βράδυ; Σε ποια χώρα να ζούμε κι έχουν όλα αλλάξει; Τόσα ήρεμα χρόνια έχουν-λένε- περάσει… Τόση νιότη παρθέναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όταν… | του Γιώργου Ηρακλέους [Για τα 32 χρόνια από την αναχώρηση του Γιάννη Ρίτσου]. . Όταν τα μάτια μας μιλήσουνε με το ίδιο βλέμμα, όταν τα χείλια ξεστομίσουνε αντίθετα λόγια, όταν το καράβι της μοίρας ταξιδέψει με άδεια τ’ αμπάρια κατευθείαν στον βυθό, όταν ο άνθρωπος δεν θα είναι πια πραμάτεια κανενός, θα σου φανερωθώ, ψυχή χωρισμένη από τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το τραγούδι του ξενιτεμού | της Άννας Τακάκη Γιε μου, και να μου φέρνανε οι ανέμοι τα μαντάτα πως ήφηκες οπίσω σου τση ξενιτιάς τη στράτα. Τα ξένα πως αρνάσαι τα και δεν ξαναμισεύγεις τση Κρήτης χώμα ανεζητάς, τον ήλιο τζη γυρεύγεις, Ας ήτονε να σούντανε πόρτες και παραθύρια να γκρέμιζε ο τρελός βορράς πέτρες και κεραμίδια. Να ξελογιάσω ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το πέρασμα | του Γιώργου Ηρακλέους Από δω πέρασε μες στη βροχή ο τυφλός γέροντας ικέτης με βρεγμένα τα παλιά του ρούχα, το μικρό κορίτσι με τ’ αγκάθια στα μαλλιά, που έβαζε σημάδια στους δρόμους τα καμένα σπίρτα της μικρής μας ζωής… Σε τούτο το πέρασμα περνάνε οι οργισμένοι πρόγονοι, οι αθώοι και οι ένοχοι, οι εύφλεκτες ψυχές, οι γενναίοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εις Άδην κάθοδος | του Τάκη Βαρελά Ετούτοι, εδώ δεν ορίζονται ως άνθρωποι! Ως τεμάχια τους ονομάτισαν και η τιμή τους από τα πριν είχε ορισθεί. Τι θαρρείς; Σαν ο άνθρωπος εμπόρευμα γίνεται, έχει τιμή και αξία και γεννάει υπεραξία. Σαν ήρθαν οι ελεγκτές για το φορτίο, τους ανθρώπους κοίταξαν στα δόντια. Μαθημένη η φτωχολογιά απ’ τα χωριά τους, καταλάβαιναν,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τσ’ αδικιάς το κρίμα | της Άννας Τακάκη Όχεντρη, ξεφρένιαστη, τροζή, ανεμαλλιασμένη, φουργιόζα που δραμουντανά και των γκοράκω κράζει… Κόμπρα η γλώσσα τζη τρυπά κι η μπούκα τζη μολέρνει φαρμάκι πικροθάνατο που σφάζει και σκοτώνει. Κι έχει τη μούρη δράκαινας, το γροίλισμα του τίγρη, τω δε ποδιώ τζη οι ζαλιές μοιάζουνε τω δαιμόνω. Αλί και τρισαλλίμονο σ’ όποιονε κακομοίρη τονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μη ρωτάς τη φωτιά | του Τάκη Βαρελά Στις πολιτείες των εκατομμυρίων προλετάριων, δεν ανθίζουν ποια τα φυλλοκάρδια τους. Στις καρδιές τους, θαρρώ πως η ανησυχία τους, ορίζει το ρυθμό. Το βήμα τους, σε μετρημένο χρόνο απλώνεται και ας κάνει ο νους τους, το γύρω του κόσμου στις μέρες των γιορτών. Τα ταξίδια τους, είναι τόσο κοντινά, που δεν αξίζουν,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
