Στο Χριστό | του Γιάννη Ρίτσου Ω, εσύ που μίλαες στα πουλιά, στου δάσους τα γυμνά κλαδιά, στου αγρού τα κρίνα και γλυκά στον κάθε πόνο εστράφης- σου κρέμασαν στο χέρι σου μιαν αρμαθιά βαριά κλειδιά να κλεις μπουντρούμια, ιδιώνυμα γελώντας να υπογράφεις. Συχώρα τον αμαρτωλό, Χριστέ, ο εργάτης σήμερα καθώς πέφτει στη σκέψη του των φυλακών η αυλαίαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάσχα λαού | του Γιώργου Ηρακλέους Οι μεγάλες εβδομάδες στάζουνε κερί, μυρίζουνε λιβάνι, πνίγονται στα δάκρυα της πόρνης τη νύχτα της μεγάλης Τρίτης, φοράνε τα λευκά τους ρούχα να υποδεχτούνε τον Νυμφίο, μα ο Νυμφίος ποτέ δε φτάνει… Σταγόνες αγωνίας στο μέτωπο, ένας ατέλειωτος κήπος της Γεθσημανής είναι η ζωή μας, τα πάθη μετά, ο επιτάφιος θρήνος, κάθε απαρηγόρητη μεγάληΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πασχαλιά | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη Να ξημέρωνε μια μέρα, μια Λαμπρή μια Πασχαλιά, να ανθούσανε τα χέρια που με πήραν αγκαλιά. Να ξημέρωνε και να ’ταν, σαν να είχαμε γιορτή, τη δική μας της δική τους κι όλοι να ’χαμε κρυφτεί. Να μας έψαχνε η μάνα που μας πήρε αγκαλιά. Να ’τανε λευκό το γράμμα από τα πολλά φιλιά! ΝαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο πεζοπόρος | του Χρήστου Δημούλα Αδιάκοπα κυοφορώντας των ανθρώπων τους λαβύρινθους με πολύχρωμες χλαίνες ντύνοντας την ψυχή μου σταχυολογώ κεντήματα καρδιάς, κινούμενης σε βάλτους και σε ολάνθιστα λιβάδια. Ντελιβεράς πνοών αφήνω σε πόρτες σπιτιών οξυγόνο μυρωμένο. Δημιουργώ χαμόγελα ζεστά κι ανατάσεις ηλιοφόρες. Ξιφομαχώντας με φίλων τα σκοτάδια πεζοπορώντας σε παλαίστρες λεωφόρους ανοίγω παράθυρα να βγουν από κει οι κάκητεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι Μαρκονιστές | του Μανώλη Λυκάκη Ανάσα από τη βάρδια μου αν χρειαστεί να πάρω, πέρα στης Γέφυρας τραβώ το δεξιό φτερό, μ’ ένα αναμμένο πάντοτε στο στόμα μου τσιγάρο, τα κύματα που σβήνουνε στα πλευρικά μετρώ. Είναι φορές που τα κοιτώ και δεν μπορώ να φύγω, μίλια πολλά διατρέξανε σε ρυθμική πομπή, -παρακαλώ περίμενε να σου μιλήσω λίγο- όλοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όταν τα όνειρα σηκώνουν άγκυρα | της Ζωής Δικταίου Μου λείπεις, η μοναξιά πάγωσε τη μνήμη η μέρα προχωρά με την φυσική σου απουσία πιο έντονη κι από την ίδια την παρουσία σου τότε σαν κάτι να εξιδανικεύει το παρελθόν η αλμύρα καίει τα ματοτσίνορα σωπαίνω αναγκαστικά οι επιθυμίες δεν θ’ αποκτήσουν αντίκρισμα καταριέμαι ώρες και ανθρώπους ψάχνω το νόημαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δεν έφταιγεν ο ίδιος | του Μανόλη Αναγνωστάκη Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες. Τάχα η θέλησή σου λίγη τάχα ο πόνος σου μεγάλος η ζημιά ήτανε στο ζύγι πάντα φταίει κάποιος άλλος. Καλά-καλά ποιο είναι το κέρδος,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τέσσερα μελοποιημένα ποιήματα του Παναγιώτη Μηλιώτη ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Τόσο που ανοίγω τα πόδια για να πηδώ τα ρήγματα της μέρας ψάχνοντας να πιαστώ σε τίποτε λαβές, τόσο ξεχνώ πού ακουμπώ την ταυτότητα – σε τι βυθό ταραχής και φόβου χάθηκε σε τι συντρίμμια ονείρου αφέθηκε. Μόνο τότε καταλαβαίνω πόσο ακριβά πληρώνω το ζώντας με το τίποτα. ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΔΡΟΜΟ Απόψε ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ικέτες της Αγάπης στο έλεος της αιωνιότητας | της Ζωής Δικταίου Θυμάμαι, σε θυμάμαι αόριστα μελαγχολικό είχες στα μάτια την κυριακάτικη θλίψη των άστρων σε θυμάμαι να κλαις, μεσάνυχτα θαρρείς και ήσουν ήδη λησμονημένος. Κάτω από τα πέπλα της νύχτας η πόλη άδεια, δίχως εσένα κι όμως είναι στιγμές που ακόμα πιστεύω πως για σένα ζω εδώ, στη σιωπή, εκείνηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
