Εφεδρικά | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Δυο λόγια πρόσθεσα περίσσια, απ’ την αλήθεια της ψυχής κατακλεισμένα, φτωχά ’σαν, στράβωσαν τα ίσια, τα συναισθήματα μου, σαν γυαλιά σπασμένα σκόρπισαν, μ’ αίμα ’βαψαν τ’ άστρο της αυγής… Δυο λόγια είπα παραπάνω κι αν τα μετάνιωσα ή αν όχι, ’γιναν σφαίρες, παίζω συχνά, κερδίζω ή χάνω δεν μ’ αφορά, μ’ ανεμοθύελλες κι αγέρεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Yolande | της Ζωής Δικταίου Στο κιόσκι, πολύ κοντά στην περίφημη κρήνη των Μεδίκων κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές μια ορχήστρα νέων έπαιζε ένα κοντσέρτο για βιολί και βιολοντσέλο. Σταμάτησε, το πρόσωπό της πρόδιδε απερίγραπτο θαυμασμό, έμεινε ακίνητη, προσηλώθηκε στη μουσική, άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει αδιαφορώνταςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η συντομία των συναισθημάτων | της Μαρίας Σταυρίδου Η συντομία των συναισθημάτων η έκπληξη των θηραμάτων, ένας γρήγορος γύρος θανάτου. Η οφθαλμαπάτη της συναισθηματικής ερήμου. Η ψευτιά μιας κοινωνίας πλούτου. Η αφθονία των δούλων. Η αναρχία των ψεύτικων ανορθόγραφων τύπων. Η συντομία των συναισθημάτων. Μια τάση μόδας για τα παιδιά για τους εφήβους που πάψαν ν’ ακούν τη γιαγιά, γιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι μέρες μας | του Γιώργου Ηρακλέους Μικραίνει ο χρόνος από την ταχύτητα, στενεύουν οι μέρες, μεγαλώνουν αφόρητα οι νύχτες. Ζεις; Ή απλά επιβιώνεις όπως – όπως; Έχασες τ΄ όνομα σου, όπως όλα τα πράγματα, τώρα τον αριθμό που είσαι, ποιος τον θυμάται; Οι πιο πολλοί δεν έχουν αριθμομνήμη, την έχασαν ολότελα με τα κινητά, τους υπολογιστές, τις άπειρες αποθηκεύσειςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Διπλό φλουρί | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Διπλό φλουρί, διπλή χαρά παροδική, διπλός καημός και στεναγμός καραδοκεί… Τι να το κάνω πες μου το διπλό φλουρί, π’ αυτός ο κόσμος, τον καημό μου δεν χωρεί… Διπλό φλουρί, σπασμένο δόντι, δυο φορές, διπλή πληγή, διπλός του πόνου ο αμανές… Τζάμπα χαρά πήρα, για το διπλό φλουρί, μιας κι ο ντουνιάς, τονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Ninette | της Ζωής Δικταίου Με το αγιάζι του δειλινού περιπλανιόταν στην αγορά, της άρεσε να ρεμβάζει τις σοφίτες, ψηλά παράθυρα, πήλινες καμινάδες, γκρι στέγες, μικρά παρτέρια, μετά χαμήλωνε τα μάτια στους πλανόδιους μικροπωλητές, αγόραζε λουλούδια ανταλλάσσοντας λίγα λόγια. Την γοήτευε να σταματά με νοσταλγία, κι αςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ποιήματα (ΙΙ) | του Αντώνη Κουκλινού Τα χαμπετέρη Τσι πενταροδεκάρες μου, μετρώ για να ξεχρώσω, το ρεύμα το τηλέφωνο, δε φτάνουν να πλερώσω. Μήνας θα μπει, μήνας θα βγει, δεκάρα δε μ-πομένει, και γαναχτά πολλές φορές, και το φαΐ να βγαίνει. Ετσά τα θένε η ζωή, να ναι για ορισμένους, τσι προύχοντες του τόπου μας, τσι καλοβολεμένους. Γροικώ πως παίρνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στάχτες | του Γιώργου Ηρακλέους Παίζουνε δυνατά τα σύννεφα πιάνο, ο ουρανός κοκκινόμαυρος, οι μέρες περνούν, η φωτιά επιμένει, ύστερα έρχεται η στάχτη… Πίσω απ’ το σπασμένο τζάμι ένας γέροντας κοιτάζει τις φλόγες, προσεύχεται για βροχή! Το δωμάτιο φτωχό και μικρό, ένα κρεβάτι από μέταλλο, στα σεντόνια σχήματα από γυμνά, καμένα δέντρα. Στον τοίχο τρία ράφια, στο πρώτο ψηλά εικόνεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η φωτιά | του Τάκη Βαρελά Τι θαρρείς πως έχει σχέδιο η φωτιά; Με σχέδιο ανάβουν μόνο τα φιτίλια της φωτιάς και έργο της φωτιάς, είναι εκείνων, που εμπορεύονται τη γη, στη, μορφή και το περιεχόμενο της. Γίνεται προϊόν!!! Έχει τιμή και αξία! Έτσι γίνεται εμπόρευμα, το έργο της φωτιάς. Στα αποκαΐδια της, θα οριστεί η νέα τιμή. Θα τρέξουνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
