Διαδρομή | του Γιώργου Μπίμη Απ’ τους κήπους της Αθήνας ως τα κάστρα της Βεργίνας, με Βαγγέλιο και σταυρό, σ’ έψαξα για να σε βρω… … … Στου Φιλίππου την αυλή, σε προσέγγισαν πολλοί, πονηροί συνδαιτυμόνες Φράγκοι, Σλάβοι, Μακεδόνες. Κι άπλωσα δειλά το χέρι, ορφανό μου περιστέρι, μα, στην έκσταση απάνω, σ’ ένα σύννεφο σε χάνω. Στων παθών την εβδομάδαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η ήττα | του Γιώργου Ηρακλέους Ο μικρός απάτητος δρόμος μας φέρνει ως το περιβόλι με την άκαυτη βάτο. Εδώ, η μνήμη καίει και ζεματάνε τα δάκρυα. Καταματωμένε σύντροφε, έτσι μας τα φέρε ο καιρός, χάσαμε… Όλα η ψυχή τα θέλει, όλα τα ζητά τα κόκκινα, τα πράσινα, τα γήινα τα επουράνια κι αυτά τα κρύψαμε εδώ στο χώμα, σ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παγωνιά απόψε | του Μιχάλη Στρατάκη Λυσσομανούνε οι αέρηδες, η βροχή και το χιόνι συνεχίζουνε τ’ απάλε ποιος θα πρωτοπέσει για να μαργώσει τα ζωντανά τση γης κι εγώ αναστορούμαι τα παλιά και πυρώνει ο νους μου, σαν και που επύρωνε ετότε σας με το μαγκάλι και τα παραμύθια των παιδικάτων μου. Τρία πράματα θυμούμαι από τα παραμύθια που άκουγαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Vera Cruz | του Μανώλη Λυκάκη Κάποια φορά στο μακρινό πόρτο του Vera Cruz, σε ένα μπαρ που σύχναζαν τα βράδια ναυτικοί και βρίσκανε να ξεχαστούν μια γυναικεία αγκάλη, μια πάντα μόνη κάθονταν γυναίκα σκεφτική. Θλιμμένο ήτανε πολύ τ’ όμορφο πρόσωπό της! Σ’ ένα μικρό που φόραγε στο στήθος μενταγιόν, ένα καράβι λίκνιζε σε μια χρυσή καδένα, καθώς μπροστά τηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ζωή, ζωή παντού και πουθενά | της Ζωής Δικταίου Αλλεπάλληλες οι μεταμφιέσεις πόσα προσωπεία φοράς επιστρατεύοντας μια ακτίνα από χρωματιστό φως ζωγραφίζεις στην πάνω όψη της ψυχής για να με ξεγελάσεις, άλλη μια φορά ζωή, ζωή… παντού και πουθενά. Στο μακρινό παρελθόν παλιά γράμματα ξεθωριασμένα στο ξύλινο μπαούλο σκαλιστά ρόδια και περιστέρια χίλιες δυνατότητες συμβιώνουν περιμένοντας να εκφραστούν κι ύστερα,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η πόρτα των ονείρων μου | του Γιώργου Γωνιανάκη (Μνήμη Μιχάλη Βασιλάκη) Η πόρτα των ονείρων μου είναι ανοικτή για σένα, να ’ρθεις να ξαναζήσουμε όλα τα περασμένα. Στους δρόμους των ονείρων μου όποτε θες περπάτα, να σεργιανίσομε μαζί σε μαγεμένη στράτα. Στ’ άρματα των ονείρων μου, τ’ ανέμου καβαλάρης, όλο τον κόσμο θα γυρνάς, έλα, κι εμέ να πάρεις.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άτιτλο | της Άννας Τακάκη Ένας φόβος σου ταράσσει τη σκέψη. Μια άθλια εικόνα σου χαλά τη βλέψη. Κάποιος θόρυβος ακόμη κι αν έρχεται από μακριά βροντά στην πόρτα σου. Σήμερα όλα σου φαίνονται φτηνά και μίζερα. Κάνεις αμήχανες κινήσεις, ή δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Σκέφτεσαι να βάλεις μουσική.. Ύστερα αλλάζεις γνώμη. Ανοίγεις πόρτες και παράθυρα. Η θάλασσα στο βάθοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αλλιώς λογάριαζες | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Αλλιώς λογάριαζες πως θα ’μοιαζε το φως, ψυχογραφώντας της βροχής μικρές ψιχάλες, καθώς ανέβαινες στης μοναξιάς τις σκάλες κι αχολογούσα μπρος στα μάτια σου ο αχός… Αλλιώς λογάριαζες του έρωτα το «αχ», μ’ αέρα που ’σειε τα φύλλα στα Λιβάδια, καθώς ζητούσες να ’βρεις στα βαθιά σκοτάδια τη μουσική απ’ το ταξίδι τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η Κρουσταλλένια! | του Αντώνη Κουκλινού Ονειροπόλος, αισθηματίας και καλαναθρεμένος ο Στάθης. Ετσά τον είχενε η μάνα ντου, μη βρέξει και μη στάξει το μοναχογιό τζη. Εδά μπλιο απού τριαντάρισε, ξανοίγουνε για νύφη, μα ο νους του δεν τόχει φαίνεται μεστωμένο ακόμη. Κάθε που ’θελα γύρει όθε ντα πλάγια, καβαλάρης στ’ άλογο, ο νους του ταξιδεύγει κι αυτός άλλα μπλήρη…ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
