Οι νικητές της ζωής | της Μαρίας Σταυρίδου Πόσο τρομαχτική είναι η ζωή; Είναι αυτές οι άπιαστες στιγμές, που πιστεύεις πως έχεις βρει την πιο κατάλληλη θέση για να ξαποστάσεις, να μείνεις ακίνητος, με θέα τη θάλασσα που έχει κρύψει στην αγκάλη της όλα σου τα μυστικά, με ορίζοντα τον καθάριο ουρανό, που δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να σ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάντα κάτι λείπει… | του Γιώργου Ηρακλέους ο τραγούδι από τα αηδόνια γαληνεύει τις ψυχές, τα πουλιά της θάλασσας φέρνουνε τον άνεμο στο πρόσωπο μας, πιες νερό, προχώρα και μη φοβηθείς! Παρά τη θέλησή σου γεννήθηκες και θα πεθάνεις, μισός μέσα και μισός έξω από τον ύπνο. Τώρα το έμαθες καλά πόσο ακριβή είναι η γη! Πάντα κάτι θα σουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πριν ανθίσει από νοσταλγία το γιασεμί | της Ζωής Δικταίου Απληροφόρητη η θάλασσα σε αδιάκοπη διαμάχη με τον καιρό κι όμως κάπου πλάι στην αθωότητα ανθίζουν ακόμη πανσέδες. Θυμάται το σώμα η ψυχή διακρίνει καθαρά αλλά δεν μαντεύει τον έρωτα κι όμως ψιθυρίζεις λέξεις, όχι τυχαίες λέξεις, μα εκείνες που γυμνωμένες από ένοχα μυστικά διαβάζουν και διαβάζονται στο βλέμμα. ΟΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι τελευταίοι κονταρομάχοι του Έγριπου | του Γιάννη Σκαρίμπα Ως εκάθονταν, ως να έκλαιγε ήταν. Πόνο είχε η ψυχή του, ντέρτι. Ώστε ν’ απόθνησκε ήταν ο πόνος του πολύς. Ώστε να πάρη των ομματιών του και να φύγη. Μακρύ φτερό να πάρη και να πάη πίσ’ απ’ τον ήλιο. Να μη γλέπη πλειό ήθελε, μήτε ν’ ακούη πλειό. Στριμώχτηκε οΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα λόγια της πίστης | του Φρίντριχ Σίλλερ Θα σου δώσω τρεις λέξεις, βαριές με περιεχόμενο. Πηγαίνουν από στόμα σε στόμα, Αλλά δεν έρχονται από έξω, Μόνο η καρδιά τις λέει. Ο άνθρωπος στερείται κάθε αξίας, Αν δεν πιστεύει πια στις τρεις λέξεις. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ελεύθερος, είναι ελεύθερος. Και αν γεννηθεί αλυσοδεμένος, Μην αφήσεις τις φωνές του όχλου ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο χότζας κι ο γάιδαρος | του Μιχάλη Στρατάκη Κι ενώ παλεύουμε να χωρέσουμε τ’ όνειρο σε κάμαρη δυο πήχες, ήρθανε οι ντελάληδες του πασά και μας είπανε πως μια χαρά χωράνε τ’ όνειρο και η ζωή μαζί, σ’ ένα τοστ και σε μια φέτα καρπούζι. Κι εμείς, τους πιστέψαμε κι απομείναμε να σφαλίζουμε τα μάθια μας, για να ονειρευτούμεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πετάω κοντά σου | της Μαρίας Σταυρίδου Κάθε βράδυ πετάω κοντά σου ελευθερώνω τα φτερά της απόγνωσης, κλείνω τα μάτια και ξεχύνομε στους ουράνιους διαδρόμους που ζωγράφισες πριν φύγεις. Σ’ ακολουθώ… ασυναίσθητα χαράζω την πορεία που φαντάζομαι πως όρισες για να δραπετεύσεις για να χαθείς σ’ αυτόν τον ουρανό που μας σκεπάζει τελικά και τους δυο. Ακόμη και αν δενΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Του έρωτα… | του Γιώργου Ηρακλέους Στον έρωτα πρώτα νιώθεις τη πληγή κι ύστερα βλέπεις το μαχαίρι, ένα μαχαίρι ανθισμένο κι είναι από μέλι και φαρμάκι τα λόγια του… Ο έρωτας νερό στη φούχτα και κυλάει, αμίλητος ψάχνει το ολόκληρο και μένει μισός, ντύνεται να φύγει και γυρίζει, μέσα στο δίχτυ του νιώθεις να πυκνώνουνε οι μυρωδιές της σάρκας στοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ξαναγυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά | της Ζωής Δικταίου Ξαναγυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά άγγιγμα διστακτικό, σύντομο ο ίδιος πάντα μεταλλικός ήχος πάνω στη σκουριά ορίζει το παρελθόν. Φθινοπωρινά φύλλα, εύθραυστες λέξεις, ο νους υπολογίζει μελισσοκέρι στην πολυσάλευτη φλόγα της θύμησης και οι προϋποθέσεις μιας επιστροφής μετρημένες στα δάχτυλα μα δεν καταδέχεται η ψυχή τέτοιες παρηγοριές. Στην άκρη του δρόμουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
