By:
On:
In: Μεγεθυντικός φακός

Η πρώτη μου καντάδα, το σχιζοφρενικό Σημιτιστάν της Σχολής του Σικάγο και μια πιασμένη χείρα ελλείψει voltaren | του Γιάννη Χατζηχρήστου αντι-χρονογράφημα Θα ήταν Μάης του ’72 ή του ’73 στην Αγία Παρασκευή. Ο αδελφός μου ότι είχε αρχίσει να ψιλογρατζουνάει μια κιθάρα και ήταν και καψουράκος με μια γειτόνισα, Νατάσα και μελανούρι η συμμαθήτρια του. Ένα βράδυ μου ζήτησεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Σε ποια χώρα να ζούμε; | της Άννας Τακάκη Σε ποια χώρα να ζούμε κι έχουν όλα κοπάσει; Σε ποια γη περπατούμε που δεν έχει χορτάσει του καμάτου τον ίδρο, των χεριών μας το χάδι της ημέρας τον ήλιο, τις βεγγέρες το βράδυ; Σε ποια χώρα να ζούμε κι έχουν όλα αλλάξει; Τόσα ήρεμα χρόνια έχουν-λένε- περάσει… Τόση νιότη παρθέναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Διήγημα

Το πρώτο τρυγόνι | του Βασίλη Φυτσιλή Εκείνο το τρυγόνι, το πρώτο κυνήγι που βάρεσα, όταν θέλησα κι εγώ, σαραντάρης σχεδόν, να γίνω κυνηγός, θα μου μείνει αξέχαστο! Σαν το «αθάνατο πουλί», που διαβάζαμε κάποτε στα Αναγνωστικά του Δημοτικού Σχολείου. Πρωτόβγαλτος εγώ, ο Καραΐσκος παλιόκαπα στο κυνήγι, είχαμε βγει οι δυο μας, για τα τρυγόνια τ’ ανοιξιάτικα. Μάης μήνας, καταπράσινοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Όταν… | του Γιώργου Ηρακλέους [Για τα 32 χρόνια από την αναχώρηση του Γιάννη Ρίτσου]. . Όταν τα μάτια μας μιλήσουνε με το ίδιο βλέμμα, όταν τα χείλια ξεστομίσουνε αντίθετα λόγια, όταν το καράβι της μοίρας ταξιδέψει με άδεια τ’ αμπάρια κατευθείαν στον βυθό, όταν ο άνθρωπος δεν θα είναι πια πραμάτεια κανενός, θα σου φανερωθώ, ψυχή χωρισμένη από τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Η κουζίνα της Αναστασίας

Ο γαλαζοαίματος πρίγκηπας του βυθού, μεζές για τη ρακή σας! | η κουζίνα της Αναστασίας Ο πανέξυπνος, ντροπαλός ή ίσως απλά καχύποπτος γαλαζοαίματος πρίγκηπας του βυθού της θάλασσας, το χταπόδι (Octapus vulgaris)! Ένα θαλάσσιο κεφαλόποδο με μεγάλο κεφάλι, δυο εκφραστικά, μεγάλα, εξαιρετικής όρασης μάτια, ένα στόμα στο κέντρο των οκτώ ποδιών – πλοκαμιών, που το καθένα έχει δυο σειρές απόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Διήγημα

Μαργιώρα, η πανώρια συγγένισσα τ’ Αγουστίνι | της Ζωής Δικταίου (Πώς είναι τ’ άγουρο φιλί στα χείλη και στα μάτια) Ο Αντονάι, δεν είναι μόνο καλοδιαβασμένος και συνετός, είναι σίγουρα και ο άνθρωπος που νοιάζεται πραγματικά για τον άνθρωπο, ο δικός σου καλός φίλος, ο αθεράπευτα ρομαντικός, λόγιος γιατρός, ένας πραγματικά ξεχωριστός λειτουργός της επιστήμης, που ξέρει να λέει τιςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Το τραγούδι του ξενιτεμού | της Άννας Τακάκη Γιε μου, και να μου φέρνανε οι ανέμοι τα μαντάτα πως ήφηκες οπίσω σου τση ξενιτιάς τη στράτα. Τα ξένα πως αρνάσαι τα και δεν ξαναμισεύγεις τση Κρήτης χώμα ανεζητάς, τον ήλιο τζη γυρεύγεις, Ας ήτονε να σούντανε πόρτες και παραθύρια να γκρέμιζε ο τρελός βορράς πέτρες και κεραμίδια. Να ξελογιάσω ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Για τους νέους μας – στην ανατολή του 2023 | του Μιχάλη Χουρδάκη Με το μάγγανο να αυξάνει συνέχεια την πίεση επί της ψυχικής και πνευματικής μας ισορροπίας που εξασφαλίζει την υγεία μας, κάτω από την έλλειψη κάθε ηθικού φραγμού από μέρους των θεματοφυλάκων της εθνικής και φυλετικής μας υπόστασης, με την κατάθλιψη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των γηγενών, με τιςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Διήγημα, Μεταφράσεις

Κυρία Σουί | του Αουγκούστο Ρόα Μπάστος (απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο του) Δεν υπάρχει κανείς στους δρόμους. Ούτε άνθρωποι, ούτε ζώα, ούτε μυρμήγκια. Δεν ακούγονται τραγούδια πουλιών, ούτε γαυγίσματα σκύλων. Η σιωπή καλύπτεται, παρ’ όλα αυτά, από υπόγειους ήχους, που βγαίνουν από πηγάδια, από διαδρόμους και αυλές. Ο συγκεχυμένος θόρυβος των τηλεοράσεων ηχεί εντονότερα από κάθε άλλη φορά, κατάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…