Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Θάνατος και ανάσταση των θεών, επίκαιρα θρησκειολογικά | του Διογένη Σινωπέα Είναι γνωστό ότι η φυσική θρησκεία του ανθρώπου είναι ο παγανισμός. Γιατί, ο άνθρωπος τρομάζει με τη φύση και θεοποιεί τον ουρανό, τα νερά, τη γη, την φωτιά, τον κεραυνό… Γιαυτό, για εκατομμύρια χρόνια, που οι άνθρωποι ήταν καρποσυλλέκτες και κυνηγοί, ήταν παγανιστές. Οι θρησκειολόγοι λένε, πως ποτέ δενΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εμύριζε ασβέστη, πετρόλαδο, ρίγανη και ιδρώτα η προσμονή του Πάσχα | του Μιχάλη Στρατάκη Εμύριζε ασβέστη, πετρόλαδο, ρίγανη και ιδρώτα η προσμονή του Πάσχα, στα παιδικάτα μου. Κι αν δε μπορώ να καταλάβω Πάσχα από τα μεγαλώματα μου κι ύστερα, οφείλεται στο ότι δε μου ξαναπαντήξανε, συντεριασμένες οι τέσσερις μυρωδιές. Βασανιστικά μου λείπουνε κι απελπισμένα τσ’ αναζητώ, όπως βασανιστικά μουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα καλιτσούνια του Πάσχα | της Άννας Τακάκη Κάποιες μέρες πριν από την Ανάσταση και το άγιον Πάσχα άρχιζε η προετοιμασία για τα παραδοσιακά πασχαλινά γλυκά, τα καλιτσούνια, τα τσουρεκάκια και τους κουκνίκους (τσουρέκια με κόκκινα αυγά). Δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε στο τραπέζι του το βράδυ της Ανάστασης το καλιτσούνι, που το δοκιμάζαμε πρώτο, μετά τη νηστεία,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάσχα λαού | του Γιώργου Ηρακλέους Οι μεγάλες εβδομάδες στάζουνε κερί, μυρίζουνε λιβάνι, πνίγονται στα δάκρυα της πόρνης τη νύχτα της μεγάλης Τρίτης, φοράνε τα λευκά τους ρούχα να υποδεχτούνε τον Νυμφίο, μα ο Νυμφίος ποτέ δε φτάνει… Σταγόνες αγωνίας στο μέτωπο, ένας ατέλειωτος κήπος της Γεθσημανής είναι η ζωή μας, τα πάθη μετά, ο επιτάφιος θρήνος, κάθε απαρηγόρητη μεγάληΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο πεζοπόρος | του Χρήστου Δημούλα Αδιάκοπα κυοφορώντας των ανθρώπων τους λαβύρινθους με πολύχρωμες χλαίνες ντύνοντας την ψυχή μου σταχυολογώ κεντήματα καρδιάς, κινούμενης σε βάλτους και σε ολάνθιστα λιβάδια. Ντελιβεράς πνοών αφήνω σε πόρτες σπιτιών οξυγόνο μυρωμένο. Δημιουργώ χαμόγελα ζεστά κι ανατάσεις ηλιοφόρες. Ξιφομαχώντας με φίλων τα σκοτάδια πεζοπορώντας σε παλαίστρες λεωφόρους ανοίγω παράθυρα να βγουν από κει οι κάκητεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι Μαρκονιστές | του Μανώλη Λυκάκη Ανάσα από τη βάρδια μου αν χρειαστεί να πάρω, πέρα στης Γέφυρας τραβώ το δεξιό φτερό, μ’ ένα αναμμένο πάντοτε στο στόμα μου τσιγάρο, τα κύματα που σβήνουνε στα πλευρικά μετρώ. Είναι φορές που τα κοιτώ και δεν μπορώ να φύγω, μίλια πολλά διατρέξανε σε ρυθμική πομπή, -παρακαλώ περίμενε να σου μιλήσω λίγο- όλοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πόλεμος | του Ειρηναίου Μαράκη Η σφαίρα πήγαινε κατευθείαν στο κεφάλι. Είχε στοχεύσει σωστά, σχεδόν χωρίς να βλέπει. Από μικρός στα κυνήγια στα δάση της πατρίδας του, ήξερε τα ευαίσθητα σημεία, εκείνα που σε ζώα κι ανθρώπους, φέρνουν το θάνατο και δε δίστασε στιγμή. Όμως, λίγο η κούραση ή μια ζάλη, λίγο μια απότομη ριπή του αλβανικού αέρα και κάπωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όταν τα όνειρα σηκώνουν άγκυρα | της Ζωής Δικταίου Μου λείπεις, η μοναξιά πάγωσε τη μνήμη η μέρα προχωρά με την φυσική σου απουσία πιο έντονη κι από την ίδια την παρουσία σου τότε σαν κάτι να εξιδανικεύει το παρελθόν η αλμύρα καίει τα ματοτσίνορα σωπαίνω αναγκαστικά οι επιθυμίες δεν θ’ αποκτήσουν αντίκρισμα καταριέμαι ώρες και ανθρώπους ψάχνω το νόημαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δεν έφταιγεν ο ίδιος | του Μανόλη Αναγνωστάκη Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες. Τάχα η θέλησή σου λίγη τάχα ο πόνος σου μεγάλος η ζημιά ήτανε στο ζύγι πάντα φταίει κάποιος άλλος. Καλά-καλά ποιο είναι το κέρδος,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
