Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Στη μάνα (το τελευταίο γράμμα) | της Άννας Τακάκη Σκεφτόμουνα μέρες πολλές να σου γράψω, μάνα, όπως παλιά, τότε που έφευγα από κοντά σου, έφηβη ακόμη. Θυμάσαι τα πρώτα μας γράμματα; Ήταν στο συρτάρι κάπου φυλαγμένα…δεν τα είδα πρόσφατα, τι έγιναν; Πέρασαν χρόνια από τότε, πολλά χρόνια, κι εσύ γέρασες μάνα μου…κι εγώ γερνώ κι όλοι μας γερνούμε… Ερχόμαστε, φεύγομε,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Είχενε το χάζι ντου | του Αντώνη Κουκλινού Εστεκούλιζα στη μ-πόρτα να λιαστώ μνια ολια, μνιας και πρόβαλε ο ήλιος ωσάν τον κλέφτη, οπίσω από τ’ ανέφαλα. Περαστικός εκοντοστάθηκενε ο μπάρμπας να με καλημερίσει κι επχιάσαμε τη κουβέντα. -Καλημέρα ανίψο… ίντα μρε γίνεται πως τα πας. -Καλά τα λέμε μπάρμπα… εβγήκα όξω να λιαστώ σαν το χοχλιό χαχαχα! Ξανοίγει μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μεταντιμπεϊτικά μεζεδάκια | του Νίκου Σαραντάκου Φίλος εκλεκτός του ιστολογίου με προ(σ)κάλεσε στο Φέισμπουκ να βάλω έναν τέτοιο τίτλο και αποδέχτηκα την πρό(σ)κληση, παρόλο που η πρώτη μου παρόρμηση ήταν να τα πω «εκλογοτουρκικά», θέλοντας να λεξιπλάσω με το γεγονός ότι εμείς μεν έχουμε εκλογές την άλλη Κυριακή αλλά οι γείτονες ψηφίζουν αύριο. Πάντως, να πάρετε υπόψη σας ότι τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι νεκροί μας ζούνε, όταν δεν τους ξεχνάμε | του Κώστα Αργυράκη «Γεια σου και πάλι γεια σου»! Αυτός ήταν ο χαιρετισμός του μπάρμπα Γιάννη. Το καλημέρα του και το καλησπέρα. Ο ίδιος χαιρετισμός κάθε φορά που τον συναντούσα. Ίδια και η σεβαστή του μορφή, σαν μια Αγιογραφία, που περιδιάβαινε στα σοκάκια του μικρού χωριού, συχνά χωρίς σκοπό. Γέρασε νέοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο ποιητής οφείλει ν’ αποφασίσει συνειδητά με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει | του Παναγιώτη Μηλιώτη Δε θα μπορούσε να υπάρχει πιο εύστοχη ερώτηση από αυτή του Μπρεχτ: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους; Αυτή η διάσημη ερώτηση του μεγάλου μαρξιστή δημιουργού επανέρχεται πιο επίμονα σε εποχές όπου η αγριότητα των εκμεταλλευτών φτάνει στην κορύφωσή της. Ο Μπρεχτ έζησεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι θεματοφύλακες των κύκλων του μαύρου χρήματος και το σύστημα που τους (ανα)παράγει | του Γιάννη Χατζηχρήστου Μία σκέψη ξαναδιαβάζοντας το «αναμένοντας τους βαρβάρους» του Κ. Καβάφη Σχεδόν κάθε μέρα, διαβάζω και ξαναδιαβάζω τι έγραψε εκείνος ο Καραϊβάζ λίγες μέρες πριν τον «φάνε». Δύο τα ερωτήματα που με τριβελίζουν: ♦ Από πούθε έρχεται αυτό το μαύρο χρήμα και πώς μπορείΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το φωτεινό μονοπάτι | του Γιώργου Ηρακλέους Πήρα το φωτεινό μονοπάτι για ν’ αλλάξω ζωή, να βρω τα λουλούδια που θ’ ανθίζουν για πάντα, το πέλαγο που θα ξαναγίνει γαλάζιο και καθάριο σαν το γυαλί! Προχώρησα γεμάτος χαρά, στο μαντίλι μου δυο ρόδα φυλαγμένα τραγουδούσαν ένα τραγούδι για τους οδοιπόρους… Κάποιος, κάποτε, μου είχε πει: «Θα είμαστε μαζί για πάντα»,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στις κορυφές του φωτός | του Τάκη Βαρελά Ας τραβήξουμε τώρα για τις κορυφές μας. Έτσι και αλλιώς, όλες οι πυραμίδες του επάνω και κάτω κόσμου, δικές μάς είναι! Οι τσιμινιέρες και αυτές δικές μας είναι. Καπνίζουν τα τσιγάρα μας και είναι ο καπνός μας βαρύς, όσο και το φορτίο μας. Δικά μας τα τσιγάρα. Δικός μας ο καπνός. ΔικόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η παράσταση | του Γιώργου Μπίμη Ας βρούμε τον δικό μας τρόπο αντίστασης σε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του «παράσταση» να παίξει. Έχει τα δικά του λόγια να πει, τις δικές του ευθύνες για τις πράξεις του. Τα φώτα άναψαν και χάθηκαν οι σκιές, πέφτει η αυλαία κι όλα γίνονται συνήθεια, μας ζώνουν πόνοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
