Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Το όνειρο της Βέρας | του Βασίλη Φυτσιλή Ο Αντώνης Ζάρας ήταν απ’ τους πρώτους που έδωσαν το «παρών» και στο δεύτερο αντάρτικο, στο Δημοκρατικό Στρατό. Στο Αρχηγείο Αγράφων, στην αρχή, και αργότερα, στο κλιμάκιο της Νότιας Ελλάδας, επικεφαλής ανεξάρτητου λόχου του ΔΣΕ, σκορπούσε τον τρόμο και τον πανικό στις γραμμές των «Μπουραντάδων», των υποτακτικών της υπερδύναμης των ΗΠΑ, πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ένας κόσμος στα δύο (ίσως και στα τέσσερα) | του Γιάννη Χατζηχρήστου Λόγω μιας πρόσφατης απώλειας, μπήκα στην διαδικασία να μοιράζω τα βράδια μου έτσι που, κάποια από αυτά, να κάνουν παρέα και στην μαμά που βρέθηκε μόνη της. Πάλι στο παιδικό μου δωμάτιο, δίπλα σε εκείνη την υδρόγειο σφαίρα -πορτατίφ που φώτισε και κάτι παιδικά μου όνειρα. Λίγο μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άδεια πουκάμισα | της Μαρίας Σταυρίδου Σκιές που βιάζονται ν’ απομακρυνθούν που δε μιλούν… παραπατούν. Μια σιωπηλή αγέλη ντυμένη ασορτί μια στο μαύρο και μια στο γκρι και η στολή μονότονα μοντέρνα από διάσημο οίκο – φυλακή. Η παραγγελία ίδια… για σένα… για μένα ακόμη και για την παραδουλεύτρα την τυφλή. Άδεια πουκάμισα… στολισμένα και μη, πάντα με άρωμα «μηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το παγκάκι | του Γιώργου Ηρακλέους Κάθομαι συχνά σ’ ένα παγκάκι στο πάρκο ολομόναχος, δεν έχω πού να πάω, έχασα τον δρόμο μου μες την διαστολή του χρόνου…. Καθώς περνούν τα χρόνια, οι λέξεις γίνονται πουλιά και κουβεντιάζεις μελωδικά μαζί τους γύρω από το παγκάκι, τα δάχτυλα μοιάζουνε κλωνάρια μυγδαλιάς και όσοι περνούν από το πάρκο είναι γνωστοί, μα δενΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μπαλάντα της κρίσης | του Γιώργου Γωνιανάκη Από την άγρια ανεργία ρημαγμένοι κι από του φόρου τη λυπητερή. Στροφή στ’ αριστερά και δεξιά βγαίνει ωστόσο ο τόπος –λένε– προχωρεί άλλο που ο τόπος πια δεν μας χωρεί απ’ τις περικοπές και τα μνημόνια. Μα μέσα του καθείς εκλιπαρεί: Μακάριοι που τρώνε μακαρόνια. Ο ΦΠΑ ράφι το ράφι ανεβαίνει ανάλγητοι μαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο κάβος μου | του Μανώλη Λυκάκη Στης θάλασσας ορκίζομαι τη διάφανη γαλήνη, στις βάρδιες που σε σκέφτομαι μπροστά στην τιμονιέρα, στον γλάρο που μερόνυχτα ψηλά στην τσιμινιέρα, ακολουθεί τη ρότα μας, χωρίς να μας αφήνει. Ό,τι ακριβό στη ζήση μου έτυχε ν’ αγαπήσω, μια θάλασσα ’ναι απέραντη κι ένα καράβι πάντα κι εσένα που στα χέρια μου σας έχωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Από το χτες, στο αύριο με όχημα την τέχνη | της Ζωής Δικταίου Αφιερώνεται στον Γιώργο Παναγιωτάκη Με μια αίσθηση αθωότητας, με ποιητική αρετή, και ανοιχτά τα τερτίπια του λογισμού, το Λασίθι από φυσικό θέαμα γίνεται τέχνη με τον χρωστήρα του Γιώργου Παναγιωτάκη σε μια προσπάθεια διηγηματικής απόδοσης του γενέθλιου τόπου. Τα έργα του, με έντονα ονειρικό χαρακτήρα, όχι μόνοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο Νότο τ’ άστρο δε γερνά και η νιότη δεν παλιώνει | της Ζωής Δικταίου Σε πήρε η νύχτα, πάνω στη μυλόπετρα μα δεν θέλεις να φύγεις. Κοντεύουν μεσάνυχτα. Μακριά από τα φώτα. Ησυχία. Από τη θυρίδα του τοίχου κοιτάζεις. Είναι τόσο κοντά τ’ άστρα απόψε. Ένας ουρανός ανοιχτός σαν χάρτης, σε προκαλεί για ένα ακόμη ταξίδι. Πολλοί είναι εκείνοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ανθισμένο περβόλι | της Άννας Τακάκη Αν θες να ξεχαστείς βγες έξω στο ανθισμένο περβόλι σου. Χάιδεψε ένα λουλούδι, μύρισε ένα γαρύφαλλο. Μην το κόψεις. Είναι σαν να κόβεις τη χαρά που ανθίζει. Αν θες να ξεχαστείς περπάτησε δίπλα στις τριανταφυλλιές. Διάλεξε ένα χρώμα από τα χρώματά τους και ντύσε το γκρίζο σου. Αν θες να ξεχάσεις την κάψαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
