Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Υπάρχει χρόνος… | της Μαρίας Σταυρίδου Υπάρχει ακόμη χρόνος… Το μεγαλύτερο παγκόσμιο ψέμα Το ψέμα που λες σ’ αγαπημένο Το ψέμα που λες… σε σένα Το ψέμα που μας κοιμίζει… το ψέμα που μας ορίζει Το ψέμα που μας έχει εγκλωβίσει, ανάμεσα στο αβάσταχτο «πρέπει» και στο τυραννικό «θέλω». Το μόνο που δεν υπάρχει είναι χρόνος Δεν υπάρχει… για ανόητεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Έχασα την ζωή μου… | του Γιώργου Ηρακλέους Ξέχασα την ζωή μου μέσα στα βιβλία, ποτέ δεν έζησα πραγματικά. Έμαθα πολλά, μα δεν κέρδισα τίποτα, ταξίδευα με το μακρινό καράβι της γνώσης, και ένιωθα πάντοτε ξένο το κορμί μου! Έχασα την ζωή μου την έσχατη ώρα της καρδιάς, όλα ήτανε στο νου πλασμένα, τίποτα στην ουσία των πραγμάτων… Βυθισμένος σεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σινιάλο | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μπάφιασα απ’ τη στεναχώρια κι όσο πια κι αν ζούμε χώρια, έχω αλλάξει το σκοπό, δεν θα παραπονεθώ, σε γλυκού ρυθμού σινιάλο, περπατώ και κάθε ζάλο μ’ οδηγεί με τσαγανό ν’ αλαργέψω απ’ τον καημό… Φτάνει πια με το μαράζι, άλλο δάκρυ πια δε στάζει απ’ τα μάτια και μπορώ να ‘χω βλέμμα καθαρό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ζόρε του Μιχαλιού | του Νίκου Λουκαδάκη -Δάσκαλε, ίντα λογάται δα, θα το πέψομαι το Μιχαλιό στο Γυμνάσιο του χρόνου; -Γρηγόρη, ο γιος σου δεν έχει όρεξη για γράμματα, με το ζόρι τον πέρασα στην Έκτη. Μην ελπίζεις για Γυμνάσιο, εκτός αν έγινε κανένα θαύμα το καλοκαίρι. -Να τονε ζορίσεις οφέτος, παίζε του και κιαμιά με τη βέργα ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Cho | της Ζωής Δικταίου Σήκωσε το δεξί χέρι, το ασημένιο δαχτυλίδι απέσπασε προσωρινά μόνο το βλέμμα της, φέρνοντάς το στον αριστερό ώμο είχε ανάγκη να ψηλαφίσει εκείνο το παλιό σημάδι, βιώνοντας σιωπηλά ανατροπές, ρυτίδες, αγωνίες, με πλάνες και αλήθειες, όλες μαζί, από την αστυνόμευση και τηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον ποιητή της ειρήνης | της Άννας Τακάκη Εσύ ποιητή μου, που ύμνησες την ειρήνη, που ύμνησες δόξες γενεών , ανδραγαθήματα ανθρώπων επιφανών και σπουδαίων ήρθε η στιγμή να σου ομολογήσω πως η Ειρήνη δεν υπάρχει. Γιατί υπάρχουν κάποιοι τρισάθλιοι που σκάβουν υπογείως και την υπομονεύουν, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που την καπηλεύονται, που ταράσσουν την κοινή ησυχία, καταπατούν τα ανθρώπιναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο μπάρμπα – Γιαννούλης | του Βασίλη Φυτσιλή Πάει κι ο μπάρμπα – Γιαννούλης… Μας άφησε χρόνους. Πήγε κι αυτός να βρει τους άλλους, της «παλιάς φρουράς», εκεί στον Αη-Λια, κάτω απ’ τα ψηλά τα κυπαρίσσια… Τα τελευταία χρόνια, είχε καταπέσει πολύ. Τρανός πολύ δεν ήταν, ό,τι είχε πατήσει τα εβδομήντα, αλλά τον έφαγαν τα βάσανα και τα κιντέρια. Αλβανία,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η αγάπη των αμαθιώ ντου… | του Αντώνη Κουκλινού Το κομπολόι βαστά στα χέργια ντου κι όπως κομπολογά ένα, ένα ντοντίνι απού γλιστρά μέσα στα δαχτύλια ντου, είναι και μνια φιλοσοφημένη σκέψη. Ανεκατώνουνται στη (γ)κεφαλή ντου ένα σωρό αθιβολές. Τα χρόνια που περάσανε, είναι πολλά τα παντέρμα. Σκέφτεται εκειουσάς απού ναι φευγάτοι από το ψεύτη (γ)κόσμο και δεν εφτάξανε ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κέρκυρα, σμίλη της ψυχής, φως στη βροχή | της Ζωής Δικταίου (μέρος 2ο) [Το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ] … … … Τι κι αν ο χρόνος είναι ακαθόριστος. Εσύ κινείσαι όπως θέλεις. Εδώ προβάλλεται η ζωή. Εδώ επανανοηματοδοτείς τη δική σου στάση απέναντι στη φύση, στην ιστορία, στον πολιτισμό, στον άνθρωπο. Το απόλυτα εφήμερο, στον απόκρυφο όρμοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
