Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Δοκιμή αιρετικής σκέψης | του Γιάννη Χατζηχρήστου εισέρχεστε σε αυτήν την μάντρα με δική σας ευθύνη (Ή πως θα γίνουμε, επιτέλους, πιο συγκεκριμένοι στα θέματα που σχετίζονται με την χρηματοδότηση της Ανάπτυξης ΚΑΙ σε αυτά της απελευθέρωσης πατεντών σε κρίσιμους τομείς) Θα θυμάστε ίσως αμυδρά την συζήτηση που άνοιξε για την άρση των πατεντών των εμβολίων την εποχή των lockdowns.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θεραπευτική γραφή | του Χρήστου Δημούλα ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ Ο Πλάτωνας θεωρείται πατέρας της έννοιας της κάθαρσης, της τέχνης του εξαγνισμού της ψυχής. Προσπαθούσε μέσω της ομιλίας τη συναισθηματική αποφόρτιση. Αυτή τη σκέψη ακολούθησαν κι οι ιπποκρατικοί γιατροί. Επίσης κι οι στωικοί φιλόσοφοι που υποστήριξαν πρώτοι ότι οι ψυχικές διαταραχές οφείλονται σ’ αρνητική επίδραση των συναισθημάτων. Επιπλέον οΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το γραμμόφωνο | του Γιώργου Ηρακλέους Η βροχή χτυπάει δυνατά στο υπόστεγο της στάσης του τραμ, που σε πάει για τον Άδη, δεν την ακούει ποτέ κανένας υποψήφιος επιβάτης! Περιμένουμε χρόνια τη στιγμή να επιβιβαστούμε, χωρίς να ξέρουμε σε ποια βάθη θα χαθούμε σκοτεινά και άγνωστα… Κοίτα, τα περιστέρια δεν πλησιάζουν ποτέ να σκαλίσουνε τα σκουπίδια, βρόμικη η πόλη, μόνοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το λεξιλόγιο των παλιών ξωμάχων | του Νίκου Λουκαδάκη Στα χνάρια των λέξεων Εμπήκε το θέρος, η εποχή των ξωμάχων. Σήμερα οι ξωμάχοι δεν χρησιμοποιούν σχεδόν καθόλου τα χέρια τους, παρά μόνο μηχανήματα. Τα σύνεργά των παλιών ξωμάχων και το λεξιλόγιό τους είναι σχεδόν άγνωστα σήμερα. Στον δεκαπεντασύλλαβο «Ο αλωνισμός» που βρίσκεται στο καταπληκτικό βιβλίο της Μαρίας Καλεντάκη: «Το Εννιαδέντρι-ΑθιβολέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κανταδόρος της σκιάς | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Θ’ ανταμώσουμε και πάλι κι αν δεν είσαι εδώ, τα δυο μάτια μου θα κλείσω κι έτσι θα σε δω, στης αγάπης τ’ ακρογιάλι, θα ’μαστε αγκαλιά, νοερά, ερωτευμένοι, όπως και παλιά… Θα μιλήσουμε και πάλι για τον έρωτά, για κρυφά φιλιά της νύχτας κι αφανέρωτα, στη βροχή θα φιληθούμε, δίχως επαφή,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Maid | της Ζωής Δικταίου Στον καιρό μας, καιρός των συκοφαντημένων αθώων, τυλιγμένη στη φθινοπωρινή πάχνη, μια κουρούνα, ρεμβάζοντας από το παρτέρι τη τζαμαρία, περίμενε το μερίδιο της από το πρωινό της Maid. Στη μικρή κουζίνα είχε ετοιμάσει ζεστή πικρή σοκολάτα, τρεις κουταλιές κακάο και μια κουβερτούρα,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Κατσιλούπαρδος | της Άννας Τακάκη Το ’χε, καθώς φαίνεται, το ελάττωμα από τα γεννοφάσκια του. Ετσά ’τανε κι ο παππούς του. Κατσιλούπη* τον παρανομοιάζανε τον παππού, Κατσιλούπαρδο* τον έγγονα. Μόνο πως ο παππούς ελούπαζε* για άλλους λόγους. Για να μπει στα κατσιρμά* να κλέψει ξένο βιος, ν’ ανεβεί λουπά λουπά στη μάντρα και να κλέψει κιανένα πρόβατο γή κιανέναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι άνομοι νομοταγείς | της Μαρίας Φωτιάδη-Μπιλιλή Δὲν φταίµε ἐμείς. Φταίνε αὐτοὶ, ποὺ «φτιάξανε τοὺς νόμους. Μὴν τρὲχεις, µὴν στέκεσαι µὴν κουνιέσαι, μὴν ἀγαπάς… Αδικία μεγάλη, καὶ μεῖς ἀτέλειωτη δυστυχισμένη στρατιά ἀκολουθούμε τόν δρόμο πού μάς χάραξαν, χωρὶς νὰ μάς ρωτήσουν. Καὶ οἱ ἀρχηγοί, οἱ μεγάλοι καὶ νοµοταγείς, πρὼτοι στήν παρανομία. Έτσι ἐσύ ὁ φουκαράς καὶ στραβοπατήσεις χάθηκες, κηλίδωσες τ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Με φως κι αγάπη | του Αντώνη Κουκλινού Ετρεμόσβηνε το φτύλι τση λάμπας να σβήσει και μόνταρε να φέρει τη (μ)πίργια, να τση βάλει μνια σταλιά πετρέλαιο. Ανεσηκώνει το πανί στο νεροχύτη από κάτω, να πχιάσει το μπουκάλι. Χωρίς τη (μ)πίργια δεν τα καταφέρνει γιατί τρέμουνε τα χέργια ντου, μα δεν αφέγγει κιόλας. Ήβαλε πετρέλαιο στη λάμπα και ίσα ίσαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
