Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
H θηλυκομάνα… | του Αντώνη Κουκλινού Το να ‘χεις θηλυκό κοπέλι σε μνιά δύσκολη εποχή, ήτονε σα ντο γραμμάτιο. Το λέγανε και σε μαντινάδα…. Απού χει αμπέλι σουλτανί, και θηλυκό κοπέλι καταχτυπά ο κώλος του α θέλει κ’ αδε θέλει. Ελέγανε όμως και το άλλο… Τση καλομοίρας το πρώτο τζη κοπέλι είναι θηλυκό. Και είχανε και δίκιο, γιατί το θηλυκόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
«Ο ίσκιος του ουρανού…» και «Εσπερινές εικόνες» | του Γιώργου Μπίμη . 1. Ο ίσκιος του ουρανού… Ο ουρανός που άλλοτε θωρούσα με υποψία τώρα είναι ζωντανός και με καλεί στον ίσκιο του… Στους σταλακτίτες των βυθών του ξαναγεννιέται η ενδόμυχη ανατολή, η πηγή, η έγερση και η ύψωση που θα συντρίψουν κάθε αβεβαιότητα στη γη, που θα προσηλυτίσει τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
H Κακομοιργιασμένη | της Άννας Τακάκη Καθώς φαίνεται δεν είχανε κάνει τη σπεράδα ντως οι Μοίρες τη βραδιά που γεννούσε η Κλιμεντίνα. Αντί για τις Μοίρες ίσα ίσα κείνη την ώρα επρόβαλε μια διακονιαρά, κακοντυμένη και κακοποδομένη και βαστούσε το λαδικό να της βάλουνε λάδι. Ντάκα ντουκ με την μπαστόνα της στην πόρτα την ώρα της γέννας. -Νοικοκοιραίοι, πούστε; ΣτάξετέΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αυτό να το θυμάσαι | του Κοσμά Βασιλάκη Θα σου πω κάτι και θέλω να το θυμάσαι ότι και αν γίνει, μα μην τρομάξεις ναι; Κανείς δεν θα σε σώσει. Κανένας ήρωας και κανένας πρίγκιπας από της ιστορίες που άκουγες μικρός. Μόνος σου πρέπει να σωθείς έχοντας συντροφιά τα όνειρα σου. Να ξυπνήσεις και να φύγεις από την φυλακή πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Kύπρος… στο αδικαίωτο φως | της Ζωής Δικταίου [ας μην αφήνουμε να σκεπάζει η λήθη τις σελίδες της ιστορίας και της μνήμη μας.] Ογρή είναι ακόμη η γη απ’ τις θαλασσαρμύρες των ματιών κι από αίματα αθώων. Ογρή. Ανάβρυσμα στο χώμα ετούτο ο βαθύς καημός, ο σπαραγμός, οι θύμησες. Ο πόνος μέστωσε με τον καιρό μες στις καρδιές η πίκραΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στρατόπεδο Χαϊδαρίου | του Θέμου Κορνάρου Την πρώτη μέρα που κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου, πήρα μέρος αμέσως στη ζωή της πολιτείας μας. Από το πρωινό προσκλητήριο κιόλας. Πρωταντικρύζω το τοπίο. Ένα πέταλο, κλειστό από τα δυτικά και το βοριά. Γδυμνά βουνά υψώνονται απότομα. Κάπου – κάπου ξεχωρίζεις μια λιανοστρατούλα να σε προσκαλεί, ποιος ξέρει σε ποιες ειρηνικές στάνες.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δείγμα γραφής από πέντε νέες ποιητικές συλλογές | γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης Η ποίηση τα τελευταία χρόνια αποτελεί μία από τις πιο υποτιμημένες τέχνες στη χώρα μας. Ελάχιστοι διαβάζουν ποίηση και ακόμα λιγότεροι την αναζητούν στα ράφια των βιβλιοπωλείων σε αντίθεση με τα έργα του πεζού λόγου. Οι αιτίες γι’ αυτό είναι αρκετές. Η κυριότερη αφορά την πολιτική των κρατικώνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Της πρώτης μου νιότης | του Μανώλη Χασάπη Τον πατέρα μου τον έλεγαν Γιώργο Χασάπη. Τον φωνάζανε και Χασαπάκη. Τη μητέρα μου την έλεγαν Σταματίνα. Ο πατέρας μου ήταν από την Κάλυμνο των Δωδεκανήσων και η μητέρα μου από τη Σάμο. Ημασταν μία πολύ φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας μου, ήταν μικροπωλητής, έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού, ήταν άνθρωπος του κρασιού,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ώρα κινδύνου | του Θράσου Καστανάκη Ο Μανωλάκης, χλομός, με κάτι μάτια κατάμαυρα, με φρύδια κατάμαυρα, με την κεφαλή κουρεμένη, αλλά με κατάμαυρα τα μαλλάκια π’ αρχίζανε πάλι να φυτρώνουν, χλομός έτσι και κατάμαυρος ο Μανωλάκης, κάπου δώδεκα, κάπου δεκατριώ χρονώ, έσερνε το καροτσάκι του κι ανέβαινε τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, εκείνο το κυριακάτικο πρωινό. Τριγύρω του ήτανε μεγάλη γαλήνη καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
