Στον απόηχο της Παγκόσμιας ημέρας των ζώων | της Ιφιγένειας Μανουρά
Ο Τσίου και η Τσία είναι τα δυο μου καναρινάκια. Παρακολουθώ τη συμπεριφορά τους και εκπλήσσομαι που αν και ζώα είναι τόσο αγαπημένα και αφοσιωμένα το ένα στο άλλο. Ερωτοτροπούν μερικές ημέρες και μετά αρχίζουν να ψάχνουν φτερά, μπαμπάκι και κλωστούλες που τους έχω βάλει μέσα στο κλουβί τους και αρχίζουν από κοινού με ταχύ ρυθμό να φτιάχνουν τη φωλιά τους. Περίτεχνα την έχουν καμωμένη σαν να είναι δυο εξαιρετικοί χτίστες. Μετά η Τσία κάνει τρία ή τέσσερα αυγουλάκια. Μόλις τελειώσει και το τελευταίο κάθεται από πάνω τους με προσοχή και τα κλωσά. Ο Τσίου άγρυπνος φρουρός την παρακολουθεί. Δυο με τρεις φορές σηκώνεται την ημέρα η Τσία για να φάει, να πιει νερό, να ξεμουδιάσει και πάλι κάθεται και κλωσά. Εκείνη την ώρα ο Τσίου της τιτιβίζει και την τσιμπάει αγαπησιάρικα. Όταν πλησιάζω να τα καθαρίσω, να τους βάλω νερό και φαΐ εκείνος ανεβαίνει από πάνω της και την κρύβει προστατεύοντάς την, επειδή νομίζει ότι θα την ενοχλήσω.. Και όταν βγουν τα πουλάκια τους μαζί τα ταΐζουν και τα προσέχουν. Αυτό το μαζί που ο άνθρωπος δεν έχει μάθει.
Σκέφτομαι πόσο διαφορετικές θα ήτανε οι ανθρώπινες σχέσεις αν συμπεριφερόμαστε και εμείς το ίδιο. Εκείνα χωρίς να έχουν το χάρισμα της ομιλίας, με τη συμπεριφορά τους μόνο εκφράζουν την αγάπη, την συμπαράσταση, την στοργή τους… Και είναι λυπηρό οι άνθρωποι που έχουμε αυτό το χάρισμα να μην μπορούμε να εκφράσουμε όλα όσα νοιώθουμε, την αγάπη μας, την λατρεία μας, τη λύπη, τους φόβους, τις αγωνίες, τις σκέψεις μας. Ακόμα και την χαρά μας δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να εκφράσουμε. Παρουσιάζουμε έναν άλλο εαυτό από αυτόν που είμαστε, από τον φόβο και την ανασφάλειά μας. Φοβόμαστε μην μας προδώσουν και μας εκμεταλλευτούν ξανά. Ας μας προδώσουν και ας μας εκμεταλλευτούν και ας γίνουν αυτές οι απογοητεύσεις πολύτιμες εμπειρίες, που θα μας ωριμάσουν και θα μας κάνουν πιο δυνατούς.
Πνίγουμε τα αισθήματά μας αντικαθιστώντας τις λέξεις με ατελείωτες σιωπές και παραπονούμαστε ότι δεν μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, δεν μας αγαπούν, δεν μας υπολογίζουν. Περιμένουμε από τους άλλους να μαντέψουν τι σκεφτόμαστε και τι θέλουμε να πούμε. Πώς να συμβούν όλα αυτά αν κρύβουμε μέσα μας βαθιά ό, τι νοιώθουμε και δεν τα εκφράζουμε; Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, υποκρινόμενοι ότι είμαστε καλά, σφραγίζουμε τις διόδους επικοινωνίας με τους άλλους και μένουμε μόνοι μας. Και αν μας είναι δύσκολο να το καταφέρουμε τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Ποτέ δεν είναι αργά. Αγαπώ τους ανθρώπους που απλά και ξεκάθαρα λένε ό,τι έχουν να πουν χωρίς φόβους και δισταγμούς.
Ιφιγένεια Μανουρά
