Τρία ποιήματα της Αθηνάς – Ιωάννας Λειβαδάρα
Αδράνεια
Μικρές κηλίδες αίματος σβήνουν πάνω στη συνήθεια
Κι εσύ φωνάζεις, χωρίς φωνή
Η οργή σκίζει τα σωθικά σου
Οι κηλίδες γίνονται πυρκαγιά
Τα δάκρυα πνίγουν την ανάσα σου
Κι εσύ σωπαίνεις…
Απόσταση
Που είναι το κουβάρι σου;
Γιατί δεν μπορώ να το βρω;
Παντού αντικρίζω κλωστές ξεδίπλωτες,
κλωστές παρασυρόμενες μέσα στο δάσος της ψυχής μας
Αέρας, βροχή, κρύο
τόσες κακουχίες!
Και τελικά τι έμεινε;
Εγώ εδώ, να πολεμώ να κρατήσω όσες κλωστές απέμειναν
Κι εσύ εκεί, να παλεύεις να πλέξεις το κουβάρι από την αρχή
Μάταιος κόπος∙ οι κλωστές έσπασαν από καιρό.
Το ράγισμα
Τα λουλούδια μαράθηκαν
Το νερό κιτρίνισε
Το βάζο γέμισε ρωγμές
Βαθύ μαύρο χρώμα λούζει τους τοίχους του
σαν πίσσα από τσιγάρο
Μικρές σταγόνες σαπίλας ξεφεύγουν δειλά από τις ρωγμές
Θυμάμαι ήταν δώρο γενεθλίων από τον άντρα μου
Κρύσταλλο Βοημίας,
Βαρύ και στραυταλιζέ
Νόμιζα, δε θα σπάσει ποτέ
Κι όμως, ράγισε.
Ραγίζουν τα κρύσταλλα;
Αθηνά – Ιωάννα Λειβαδάρα
[Η εικόνα που συνοδεύει τα ποιήματα είναι έργο του εικαστικού Γιούρι Πιμένοφ «Πρωί στην πόλη»]
