Υπάρχουν και καλές ειδήσεις! Να φτιάξουμε περισσότερες! | του Γιάννη Λαθήρα
.
Μπορεί να υπάρξουν και καλές ειδήσεις στη ζοφερή εποχή που ζούμε;
Ή τα καλά νέα υπάρχουν μόνο όταν δεν υπάρχουν νέα; «Νo news, good news».
Οι φρικιαστικές εικόνες του πολέμου, ο ατέλειωτος κατάλογος των θυμάτων από την πανδημία, η αχαλίνωτη ακρίβεια που οδηγεί στην απόγνωση τους λαϊκούς ανθρώπους, οι διακοπές ρεύματος, η περιβαλλοντική κρίση, οι γυναικοκτονίες, οι δολοφονίες των προσφύγων, τα σκάνδαλα, τα τροχαία εγκλήματα, το σήριαλ Πισπιρίγκου και τόσα άλλα καθιστούν αφελές το παραπάνω ερώτημα.
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ στη χώρα μας και όχι μόνο, ταγμένα απόλυτα στην υπηρεσία των συμφερόντων των αφεντικών τους, της κυβέρνησης και του συστήματος εξουσίας αναζητούν, αναδεικνύουν, μεγεθύνουν, κατασκευάζουν τις «κακές ειδήσεις». Συσκοτίζουν, διαστρέφουν, αντιστρέφουν τα αίτιά τους. Διαμορφώνουν έτσι μια «οργουελιανή», αποπνικτική ατμόσφαιρα φόβου και πανικού. Καθηλώνουν και αδρανοποιούν τον θεατή και λιγότερο τον αναγνώστη. Αυτός αποδέχεται μοιρολατρικά την πραγματικότητα συγκρίνοντάς την με εκείνην του κατοίκου της Μαριούπολης, του διασωληνωμένου συνανθρώπου, του άνεργου γείτονα, του πρόσφυγα που δολοφονείται στον Έβρο ή πνίγεται στα νερά του Αιγαίου. Το άθλιο παρόν γίνεται όαση μπροστά στην έρημο του εφιαλτικού μέλλοντος.
Οι δημοσιογράφοι… δεν υπάρχουν πια. Όσοι αντιστέκονται απολύονται, διώκονται ή δολοφονούνται! Η Ελλάδα σε σχέση με την ελευθερία του τύπου έπεσε στην 108η θέση (από την 70ή πέρυσι), σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύουν ετησίως οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» (RSF), ενώ σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει αντικαταστήσει τη Βουλγαρία στην τελευταία θέση!
«Καλές ειδήσεις» έρχονται μόνο από πάνω. Μπορούν να προέλθουν μόνο από …το Θεό και την Κυβέρνηση! Η μείωση των ανέργων …με την διαγραφή τους από τα μητρώα του ΟΑΕΔ, ένα εικονικό επίδομα για την βενζίνη, μια υποτυπώδης αύξηση στον βασικό μισθό, μια επιστροφή ψίχουλο από τους θηριώδεις λογαριασμούς του ρεύματος επαναλαμβάνονται, διογκώνονται, πανηγυρίζονται διθυραμβικά με στόχο να καθησυχάσουν την οργή που ξεχειλίζει και την δημοσκοπική κατακρήμνιση των κυβερνώντων. Ελάχιστοι όμως ενδίδουν και τότε επιστρατεύεται η ωφέλιμη για «πάσα νόσον» ατομική ευθύνη! Η «άσκοπη χρήση του κλιματιστικού» και το κοελικό απόφθεγμα του πρωθυπουργού: «Η φθηνότερη ενέργεια είναι αυτή που δεν καταναλώνεται ποτέ».
Αλλά και όσοι και όσες ασφυκτιούμε στην αθλιότητα της κοινωνίας που ζούμε, συνήθως εστιάζουμε σε κάθε τι αρνητικό στοχεύοντας στην αμφισβήτηση του κυρίαρχου μοντέλου και στην ανατροπή του. Είναι ένα ερώτημα αν το καταφέρνουμε πάντα ή εντείνουμε την εικόνα της παντοδυναμίας του και του ανέφικτου της ανατροπής του. «Από πού να το πιάσεις;»
Μήπως αξίζει περισσότερο η αναζήτηση εκείνων των διάσπαρτων μικρών και μεγάλων χαραμάδων φωτός στο σκοτάδι της εποχής μας; Μήπως η διατήρηση της ελπίδας πρέπει να συμβαδίζει με την συνειδητοποίηση του μεγέθους της κοινωνικής καταστροφής που από μόνη της οδηγεί συνήθως στην αίσθηση της ματαιότητας και της ανημποριάς;
Ψάχνοντας στην μεγάλη χωματερή των «ειδήσεων» μπορεί να βρει κανείς διαμαντάκια φτιάχνοντας μικρούς θησαυρούς ανακούφισης κι ελπίδας. Ας «απλώσουμε» λοιπόν τι μαζέψαμε τις τελευταίες μέρες.
Συγκλονιστική απεργία στο λιμάνι από τους εργάτες της Cosco μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό συναδέλφου τους. Οι συγκεντρωμένοι στήνουν αγκαλιασμένοι το χορό! Καταφτάνουν αλληλέγγυοι οι «κόκκινοι» διανομείς της efood κορνάροντας δαιμονισμένα: «Είμαστε μαζί σας». Από τα μεγάφωνα ανακοινώνονται οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Φαντάροι στέλνουν χρήματα για το απεργιακό ταμείο! Ναι, αυτοί που παίρνουν 8 ευρώ τον μήνα. Παγώνει όλο το λιμάνι σαν ακούγεται η αδύναμη φωνή του τραυματισμένου εργάτη από το κρεβάτι του νοσοκομείου: «…θα νικήσουμε αυτή την βαρβαρότητα!…. Σας αγαπάω όλους, σας λατρεύω!» (Αχ, αυτή η ξύλινη γλώσσα των εργατών…)
Στην νεκρή ζώνη της Λευκωσίας Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι γιόρτασαν και πάλι μετά από τρία χρόνια ενωμένοι την Εργατική Πρωτομαγιά! Η μικτή χορωδία τους τραγουδά παθιασμένα το Bella Ciao!!!
Στη φοιτητική λέσχη του ΑΠΘ οι φοιτητές καταλαμβάνουν τις εγκαταστάσεις. Μαγειρεύουν και σερβίρουν φαγητό σε όλους χωρίς διακρίσεις και ελέγχους. Στην κουζίνα τραγουδούν όλοι μαζί «Η φάμπρικα δεν σταματά….» Ο εργολάβος υποχωρεί και τα αιτήματα τους δικαιώνονται.
Σε ένα λύκειο στη Θεσσαλονίκη οι μαθητές κι οι μαθήτριες φωτογραφήθηκαν με χαρτόνια που αναγράφουν «Είμαστε με την Zackie, δεν είναι αθώοι».
Εκφράζουν έτσι την οργή και την αγανάκτησή τους στην αθώωση των αστυνομικών στην υπόθεση δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου. Ένα θέμα προφανώς «εκτός ύλης» στην Τράπεζα Θεμάτων.
«Eίμαστε με τον Ζακ και για κάθε Ζακ. Αυτό είναι δικαιοσύνη». Τις ίδιες μέρες ένα πολύβουο και πολύχρωμο ποτάμι διαδηλωτών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη λέει όχι στην συγκάλυψη!
Ουρές σχηματίζονταν έξω από κεντρικό θέατρο της πόλης για να παρακολουθήσουν τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού», του Ντάριο Φο. Στην παράσταση αναδεικνύεται το διαχρονικό αίτημα της ιστορίας για δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη, όχι μέσα από τις κατασκευές των νομοθετικών σωμάτων και των δικαστικών ερμηνειών, αλλά στην πλέον ανώνυμη, αθώα και τρυφερή αίσθηση της ανθρώπινης αναγνώρισης, ως αξιακό στοιχείο της κοινωνικής συμβίωσης. Στο ΣΚΑΙ η είδηση αφορούσε μια ακόμη αποχώρηση από το …Survivor!
Μια ομάδα χάντμπολ από την συνοικία της Πυλαίας αποτελούμενη από ερασιτέχνες φοιτητές, νέους εργαζόμενους και επιστήμονες κατέκτησε το κύπελλο κόντρα στους ακριβοπληρωμένους επαγγελματίες των μεγάλων αθλητικών συλλόγων! Μέχρι τότε η ιδέα για μαζικό ερασιτεχνικό αθλητισμό, η κατάργηση των ΠΑΕ των μαφιόζων παραγόντων, των προκλητικών συμβολαίων , των οπαδικών στρατών της βίας και των δολοφονικών επιθέσεων φάνταζε παιδική αφέλεια.
Η δευτεροβάθμια Αρχή Προσφυγών έκανε δεκτή την αίτηση ασύλου του Σαϊντού Καμαρά, του μαθητή από τη Γουϊνέα μετά από ένα πρωτοφανές κύμα συγκινητικής αλληλεγγύης, πρωτίστως των συμμαθητών και των καθηγητών του αλλά και ευρύτερα της κοινωνίας. Αποκτά έτσι νέα ώθηση το κίνημα για τα κοινωνικά και μορφωτικά δικαιώματα όλων των Σαϊντού που κατέφυγαν στη χώρα μας διωγμένοι από την φτώχεια και τους πολέμους.
Την περασμένη Κυριακή, δύο κοριτσάκια έπαιζαν σε παιδική χαρά κάπου στην Λαμία. Πάνω στο παιχνίδι, η μικρότερη, έχασε την ισορροπία της και έπεσε στο έδαφος. Το τράνταγμα και ο φόβος είχε ως αποτέλεσμα να γυρίσει η γλώσσα του κοριτσιού. Για καλή του τύχη όμως, έτυχε να βρίσκεται στο σημείο ένας Γιατρός με το παιδάκι του, ο οποίος αμέσως έδωσε τις πρώτες βοήθειες στη μικρή και αποσοβήθηκαν τα χειρότερα. Η επιστήμη κοντά στο λαό και όχι ως θεραπαινίδα της εξουσίας…
Ένα κοριτσάκι 4 χρονών που την παρέσυρε ο ισχυρός άνεμος και μια γυναίκα άστεγη γύρω στα 50 που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει βρέθηκαν στα παγωμένα νερά του Θερμαϊκού. Σώθηκαν από την άμεση και θαρραλέα βουτιά περαστικών! Ο λαός σώζει τον λαό στην κυριολεξία!
Εκατοντάδες φοιτητές/τριες του πανεπιστημίου της Σορβόννης αποφασίζουν κατάληψη του ιδρύματος και εναντίωση στο ψεύτικο δίλημμα του δεύτερου γύρου των Γαλλικών εκλογών “Μακρόν ή Λεπέν”. Μας δείχνουν τον δρόμο!
Ni Lepen, ni Macron!
Πέθανε πρόσφατα ένας αγρότης από τα Γιαννιτσά που δώρισε τη ζωή του στον αγώνα για τα δίκια της αγροτιάς, για το νερό, για την κοινωνική απελευθέρωση. “Φυτεύτηκε” με ευλάβεια στην εύφορη γη της πατρίδας του, στολισμένη αυτή την εποχή με τις απέραντες ολάνθιστες ροδακινιές. Ποτισμένη με τα γάργαρα νερά των πηγών της Αραβησσού. Των νερών που υπεράσπισε με πείσμα και ηρωισμό στην μεγάλη μάχη του 1990 ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. ΑραβηΣιού(!) ονομάστηκαν οι κάτοικοι του χωριού! Όλοι είχαν και ένα ινδιάνικο όνομα για να μπερδεύουν τις δυνάμεις καταστολής, που είχαν καταλάβει το χωριό. Αυτός ήταν …το Μοναχό Ελάφι. Την ώρα του φευγιού, σε διάφορα νοσοκομεία της χώρας και της Ευρώπης κάποιοι συνάνθρωποί μας ξανάρχονταν στη ζωή χάρη στα όργανα του …Μοναχού Ελαφιού.
Σε μια αίθουσα δικαστηρίου ένας 25χρονος φοιτητής, ο Ορέστης, δίνει μια συγκλονιστική απολογία για την συμμετοχή του στην απαγορευμένη διαδήλωση του Πολυτεχνείου το 2020 «….Καταρχάς, ήμουνα εκείνη τη μέρα στο δρόμο, ήμουν στην πορεία. Αλλά θα ήθελα να ξεκινήσω λίγα χρόνια πίσω, πριν από αυτό. Για μένα αυτή η μέρα συμβολίζει πολλά, γιατί όταν ήμουνα πολύ μικρός πήγαινα στο Πολυτεχνείο, με πήγαιναν οι γονείς μου, άκουγα τις ιστορίες των ανθρώπων που εκείνες τις μέρες ζούσαν το Πολυτεχνείο. Μου δημιουργούσε μεγάλο δέος όλη αυτή η ανδρεία και ο ηρωισμός αυτών των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους, άλλοι πήγαν στα ξερονήσια για πολλά χρόνια. Και όλα αυτά με συγκινούσαν … τα χρόνια που πέρασαν μέχρι τα 25 μου είναι πολύ δυνατά χαραγμένα στη μνήμη μου. Οπότε εκείνη τη μέρα δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να μην είμαι εκεί, να μην είμαι στο δρόμο, δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να προδώσω όλα αυτά που οι γονείς μου, μου είχαν διδάξει, όλα αυτά που κι εγώ σαν άνθρωπος μεγάλωνα και αισθανόμουνα. Μέσα από αυτά κατάλαβα πώς είναι η ζωή, πώς πρέπει να παλεύεις γι’ αυτήν και πώς πρέπει να ζεις σαν άνθρωπος. Οπότε εγώ γι’ αυτό ήμουν στο δρόμο εκείνη τη μέρα. Γι’ αυτό ήθελα να κατέβω να διαδηλώσω, παρά τις απαγορεύσεις. Θεωρώ ότι έκανα το μηδαμινό πράγμα που θα μπορούσε να κάνει ένας άνθρωπος. …»
Οι μουσικοί της πόλης οργάνωσαν χθες Κυριακή στην πλατεία Αριστοτέλους μια ανεπανάληπτη ιστορική αντιπολεμική συναυλία! Η dream team των καλλιτεχνών επί σκηνής. Κατάφεραν να ενώσουν το λαό της πόλης. Βουβάθηκαν οι ανησυχούντες: «Μα γιατί σιωπούν οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού;» Πριν λίγες μέρες κάτι ανάλογο αποπειράθηκαν με ευαισθησία και φιλότιμο οι εκπαιδευτικοί της πόλης.
Υπάρχουν και καλές ειδήσεις λοιπόν! Μπορείτε να προσθέστε τις δικές σας… Να γίνουμε παραγωγοί και διακινητές τους! Να φτιάξουμε περισσότερες!
Γιάννης Λαθήρας
Ο Γιάννης Λαθήρας είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός, καθηγητής Χημείας στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Διετέλεσε για πολλά χρόνια πρόεδρος της Γ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης. Είναι τακτικός αρθρογράφος του εκπαιδευτικού περιοδικού «Σελιδοδείκτης».
