Οι baby-boomers, ένας ιός και οι κανόνες των παιχνιδιών τους | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(πες το κάτι σαν χρονογράφημα εποχής, ας πούμε)
♦ Την δεκαετία του 60, θέριζαν σοβαρές επιδημίες σαν την διφθερίτιδα, την πολυμυελίτιδα, τις μαγουλάδες, την φυματίωση ή την μηνιγγίτιδα. Τότε οι σημερινοί ακραία ανησυχούντες για το τι θα πάθουν αν εμβολιαστούν πρώην baby-boomers, ήταν αυτοί και αυτές που συνωστίζονταν 50-50 στις τάξεις των δημοτικών.
(Στην φωτο φαίνεται και η αφεντομουτσουνάρα μου στο τελευταίο θρανίο στο βάθος της φωτο, εκεί πίσω πίσω, μέσα στην σκιά. Νομίζω στην τρίτη Δημοτικού στο 5ο Δημοτικό Παγκρατίου).
Συνέπεσε η δική μου σειρά να είναι η πρώτη της εφαρμογής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του Παπανδρέου, οπότε βρεθήκαμε 54 πενταμισάρια και εξαμισάρια μαζί, να συνωστιζόμαστε στην ίδια τάξη, σχεδιασμένη για 30 το πολύ.
■ Πρώτο μαζικό σύμπτωμα: Η κλειστοφοβία και η αγοραφοβία, που ακόμα ταλαιπωρεί μερικούς και μερικές…
♦ Εμβολιαστήκαμαν για το οτιδήποτε όσο κανείς στην παγκόσμια ιστορία. Και επιζήσαμε! Με τραυματικές εμπειρίες τέτοιες όμως, που να δικαιολογούν ακόμα μέχρι σήμερα και να καταπίνουν πολλοί και πολλές αμάσητα και κάθε ακραίο μέτρο χειραγώγησης. Σαν αυτά που μας θεωρούν όλους ανώριμα νήπια, ανίκανους να αντιληφθούμε τα στοιχειώδη της επιστήμης.
Και αν πάει κάτι αυτή να πει, βάλε έναν εγκάθετο «επιστήμονα» να την αμφισβητήσει για να στηθεί η βάση του εγχώριου Τραμπισμού.
Μεσαίωνας δια της παραπληροφόρησης…
■ Πάνω στα προηγούμενα, πάρε και ψυχολογικά ενεσοφοβίας, αλλά και της άρνησης του ορθού λόγου, για να δικαιολογούν μέχρι και σήμερα φοβικές συμπεριφορές. Αυτές που ψάχνουν διεξόδους είτε στα αντιεπιστημονικά «εγώ πιστεύω ότι…» είτε στην καταφυγή σε ονειροκρίτες και ωροσκόπιο για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα χαμένα όνειρα.
♦ Φυσικά ακολούθησε η υστερία για το AIDS, με πρώτα θύματα τον τουρισμό των καμακιών της Ρόδου την δεκαετία του 90. Χοντρή η οικονομική κρίση και τότε, αλλά τοπικά. Από τότε και το αμίμητο σύνθημα στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας των καμακιών «Όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται»!
■ Μονογαμηθήκαμε βίαια έκτοτε οι baby boomers, όλοι μαζί ή και κατά μόνας ως συνέπεια. Κοινώς συντηρητικοποιηθήκαμε κατά μόνας, για να μπει φρένο στην σεξουαλική επανάσταση των χίπις, που ενοχλούσε τότε τα μάλα.
♦ Το ΑIDS ξεχάστηκε, κυριάρχησε όμως έκτοτε το συντηρητικό «ου γαμήσεις» για να πορευόμαστε με μόνο σίγουρο σύντροφό τον φόβο.
■ Πάνω σε αυτόν βρίσκει πάτημα να εφαρμοστεί σήμερα και η συνταγή της «ατομικής ευθύνης» σκέτης, χωρίς κοινωνική, ως στοιχείο του πολιτικού μάρκετινγκ. (Στοιχείο πρώτης εφαρμογής του μάρκετινγκ πρώτη φορά σε αυτή την πολυπληθή γενιά είναι και η ιστορία με την χλωρίνη Κλινέξ με δώρα κάτι επιτραπέζια).
♦ Ειδικά τα αγόρια αυτής της φουρνιάς, έμαθαν να παίζουν την μπάλα της ζωής σε αλάνες με κανόνες όπως αυτοί:
1. Δεν υπάρχει διαιτητής (διαφωνούμε και μόνοι μας).
2. Όταν η μπάλα περνά πάνω από τον τερματοφύλακα, ποτέ δεν μετράει το γκολ (καβγάδες).
4. Ο χοντρός είναι πάντα τερματοφύλακας. Αν λείπει παίκτης, τον αφήνουμε να παίξει μέχρι μπακότερμα (ελληνική πατέντα, που κανένας από την γενιά μου δεν σκέφτηκε να κατοχυρώσει).
5. Φάουλ δίνεται μόνο αν είναι πολύ ξεκάθαρο ή φανεί αίμα ή κάποιος αρχίσει να κλαίει.
6. Δεν υπάρχουν οφσάιντ (αυτά είναι φλώρικα πράματα).
7. Οι καλύτεροι δύο παίκτες δεν μπορούν να είναι στην ίδια ομάδα (ή βάση του δικομματισμού αλά Γκρεκ).
8. Αν σε επιλέξουν τελευταίο είναι μεγάλη ταπείνωση.
9. Στα φάουλ το τείχος πρέπει να σταθεί πολύ κοντά στην μπάλα. Διαφορετικά επαναλαμβάνεται η εκτέλεση αν καταλήξει σε γκολ.
10. Όσοι δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο παίζουν άμυνα. Άντε και τερματοφύλακας, ανεξαρτήτως σωματότυπου.
11. Είναι για πάντα εχθροί οι παίκτες της πλησιέστερης γειτονιάς. Νόμος!
12. Τα τέρματα πρέπει να είναι δύο πέτρες ή δύο μπουφάν, αλλά πάντα το ένα τέρμα ήταν μικρότερο από το άλλο (ασταμάτητοι καβγάδες).
13. Όταν έρχονται μεγαλύτεροι για να παίξουν, πρέπει να φεύγεις από το γήπεδο χωρίς πολλά – πολλά (πέφτει και καμιά σφαλιάρα).
14. Αν μπει στοίχημα στη μέση (π.χ. τα αναψυκτικά στο τέλος) το παιχνίδι είναι πλέον πολύ σοβαρό και μοιάζει με τελικό Μουντιάλ (και βάλε)!
15. Ακόμα και αν το σκορ είναι 20-0, όποιος σκοράρει το τελευταίο γκολ κερδίζει! (το γνωστό «όποιος το βάλει»).
16. Το ματς τελειώνει όταν όλοι είναι κουρασμένοι ή αν ο ιδιοκτήτης της μπάλας φύγει, οπότε τελειώνει (άδοξα) το ματς.
(Οι αντίστοιχοι κανόνες των κοριτσιών είναι ακόμα χειρότεροι! Σκιαγραφήθηκαν εξαιρετικά από την Τζούλια Ρόμπερτς στο Pretty Woman, θέλουν δεν θέλουν να το παραδεχτούν οι φεμινιστικές τάσεις στα κόμματα. Εκεί το παιχνίδι τελειώνει μόνο όταν εμφανιστεί ο πρίγκηπας με πολλά άλογα και σκοπό τον γάμο. Αρκεί να μην κάνει μόνο για μπακότερμα ή έστω να αναγνωρίζει την ανωτερότητα του άλλου φύλλου ασυζητητί (μαζί με το δικαίωμα ως απολύτως λογικό να δικαιούσαι επιπλέον άδεια έμμηνης ρύσης…).
■ Ψάχνε τώρα εσύ μετά να βρεις γιατί αυτή η γενιά δεν εξεγείρεται όταν της παίρνουν την σύνταξη και την αξιοπρέπεια (τώρα και κάποιες πρώτες κατοικίες, όσων χάσανε την μπάλα στην πορεία)!
Ο όποιος «προοδευτισμός» των σημερινών πρώην baby-boomers σήμερα βρωμάει, ήδη, γεροντίλα επί ενός στείρου δικαιωματισμού. Πατάνε τώρα όλοι οι σχεδιαστές του κάθε λογής μάρκετινγκ πάνω της, για να μας θεωρούν όλους νήπια που θέλουν επιτήρηση και καταναγκαστική χειραγώγηση. Άρα και χρήζοντες κάμερες επιτήρησης με predators, μην τυχόν και δεν πάρουμε τα χάπια μας για τις ψυχώσεις και τις νευρώσεις, που όλα αυτά τα πιο πάνω συνεχίζουν να προκαλούν, αναμένοντας οι περισσότεροι, 5μισάρια και 6μισάρια ανάκατα, την έλευση πάντα κάποιοι α μορφής Μεσσία για να τους τα επιλύσει.
Τούτων λεχθέντων, συνεχίζω (εμβολιασμένος και από το τελευταίο πάντα θρανίο) να επιλύω προβλήματα, στην σκιά, όπως τότε, για να περνάει ο χρόνος κάπως ανθρώπινα. Μπορείτε να το θεωρήσετε ως παρενέργεια του τότε δικού μου εμβολιασμού.
Ο γεροντικός συντηρητισμός κάποιων, που τώρα τον βλέπω συχνά πυκνά στην ροή των αναρτήσεων σας, εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορο!
Δεν έχει επιλύσει ποτέ κανένα πρόβλημα, όπως και το υπόβαθρο κυριαρχίας του φόβου. Αυτού που ακόμα είναι ριζωμένος μέσα στην γενιά μου, την άχρηστη γενιά των baby boomers, που έμαθε να καταναλώνει πολύ, παράγοντας όσο το δυνατό λιγότερο.
Καληνύχτα παιδάκια…
18/2/23
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
