Κι έλεγα στον σκύλο… | του Μιχάλη Στρατάκη
Εκαθόμουνα κι έλεγα στον σκύλο, που προστάτευε τη φάτνη τούτα εδώ.
Ευτυχώς, δηλαδή, που δεν υπήρχανε ελληνικά ΜΜΕ πρίχου 2022 χρόνους, γιατί αν υπήρχανε, εντελώς διαφορετική ιστορία θα ξέραμε.
Θα μάθαινε ο κόσμος, που λες, ότι δυο πρόσφυγες, λαθρομετανάστες, επήγανε και κάμανε κατάληψη σε μια φάτνη κι εκεί γεννήθηκε ένα λαθρομεταναστάκι, που επρόκειτο να αλλοιώσει τον πολιτισμό των πολιτισμένων ιθαγενών, χώρια που θα ‘κλεβε τις δουλειές των ντόπιων και θα ροκάνιζε και επιδόματα.
Θα μαθαίναμε, ότι ο Ηρώδης ήτανε ένας σύγχρονος Μωυσής, ένας ουρανόσταλτος εθνοσωτήρας, που κατάφερε να αντιμετωπίσει τον τεράστιο εισαγόμενο κίνδυνο, σφάζοντας μόνο 5000 μωρά, τη στιγμή που άλλοι είχαν σφάξει πολλά περισσότερα.
Θα μαθαίναμε πως η Ηρωδιάδα ήταν μια υπέρκομψη, άχραντη, άμωμη, αγνή, παρθένα θεονύμφη, που το μόνο μέλημα της ήταν να ξεβλαχέψει τους βρωμομαδούρους της χώρας.
Θα μαθαίναμε πως η Σαλώμη ήταν μια καταπληκτική καλλιτέχνις του κλασικού μπαλέτου και πως στον εκπληκτικό χορό της οφείλεται ο στίχος που έγραψε ο προφητάναξ «Το κορμί σου το φιδίσιο, έλα να στο κάνω ίσιο».
Θα μαθαίναμε πως ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ήτανε ο αρχηγός του «Ρουβίκωνα» που πέταγε δολοφονικά τρικάκια στην πυλωτή του χιλίαρχου Πρωκτοσάλτιους και έριχνε στο πάτωμα μουστάρδες, ξίδι βαλσάμικο και άλλες εκρηκτικές ύλες στο ιδιωτικό σούπερ μάρκετ του αδιευκρινίστιου Λαδώνιδους και γιαυτό καλά του κάνανε και τον αφήσανε χωρίς κεφάλι. Έτσι, ο «Ρουβίκωνας» έμεινε ακέφαλος και η χώρα εσώθη.
Τέλος, θα μαθαίναμε πως εκείνο το νεογέννητο λαθρομεταναστάκι κατάφερε να επιζήσει, διότι ο Θεοδωριμπάτσιους του Ηρώδη ήταν απασχολημένος να προστατεύει Χρυσαυγούλιου και άλλους κακούργους, από τους διώκτες τους και δεν ευκαιρούσε.
Μπορεί να μαθαίναμε και για κάποιο αντιδιαβολικό εμβόλιο που είχαν παρασκευάσει οι Ρωμαίοι ερευνητές, αλλά τελικά αποδείχτηκε μάπα το καρπούζι.
Γι’αυτό που λες, σου λέω πως ευτυχώς δεν υπήρχανε τότε ελληνικά ΜΜΕ κι έτσι η Ιστορία δεν τσαλοπατήθηκε.
Χώρια που εξοικονομήθηκαν και τριάκοντα αργύρια, και υπήρχανε στον μπεζαχτά, για να δοθούνε 33 χρόνους αργότερα στον Ιούδα, τον ρουφιάνο των Ρωμαίων, για να ‘χει να πορεύεται.
Κι όταν αυτός μετάνοιωσε και τα πέταξε, κάποιοι τα μαζέψανε, τα φυλάξανε κι έτσι, 2022 χρόνους αργότερα, υπήρχανε και μοιραστήκανε μπουναμάς στους σύγχρονους Ιούδες των ελληνικών ΜΜΕ.
Αυτά έλεγα στον σκυλάκο, κι εκείνος με ξάνοιγε στα μάτια και κουνούσε την ουρά του.
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
