Ο χότζας κι ο γάιδαρος | του Μιχάλη Στρατάκη
Κι ενώ παλεύουμε να χωρέσουμε τ’ όνειρο σε κάμαρη δυο πήχες, ήρθανε οι ντελάληδες του πασά και μας είπανε πως μια χαρά χωράνε τ’ όνειρο και η ζωή μαζί, σ’ ένα τοστ και σε μια φέτα καρπούζι.
Κι εμείς, τους πιστέψαμε κι απομείναμε να σφαλίζουμε τα μάθια μας, για να ονειρευτούμε ένα τοστ και μια φέτα καρπούζι.
Και κοντοσιμώνει η μέρα, που το ένα τοστ θα μας το κάμουν μισό και από τη μια φέτα καπουζιού, μόνο τα κουκούτσια θα μας δίνουν.
Τον Χότζα μιμούνται και τη συνταγή του αντιγράφουνε.
Και για όσους δεν έχουνε ακουστά τη συνταγή, ας τη μάθουνε:
Σαν εκατάλαβε, λοιπόν, ο Νασρεντίν Χότζας πως υπήρχανε γάιδαροι που ήσανε εξαρτημένοι από την τροφή, μεταξύ των οποίων και ο δικός του γάιδαρος, και αφού συνήλθε από την έκπληξη, μιας και επίστευε πως οι γάιδαροι θένε την τροφή για χόμπι, αποφάσισε να εφαρμόσει στον γάιδαρο του μια αποτελεσματική θεραπεία απεξάρτησης του από την τροφή.
Από την άλλη κι όλας μέρα, και κάθε μέρα, άρχισε να λιγοστεύει όλο και περισσότερο την τροφή που έβαζε στο γάιδαρο.
«Θα τονε κάμω εγώ, να ξεχάσει τα άχυρα και να ζει δίχως να τρώει», έλεγε και ξανάλεγε κι όλο ελιγόστευε την τροφή του ζωντανού.
Μια χαρά επήγαινε η θεραπεία απεξάρτησης, μέχρι που εψόφησε ο κακομοίρης ο γάιδαρος από την πείνα.
Δεν μπορούσε ο Χότζας να καταλάβει πού είχε κάνει λάθος, μα τον παρηγορούσε η σκέψη πως, τουλάχιστον, είχε χαρίσει στον γάιδαρο του μια ποιοτική μετάβαση στον θάνατο.
Πάσα ομοιότητα με το σήμερα, με τον Χότζα, με τον γάιδαρο, με την πείνα και με τη μη αντίδραση του γαϊδάρου στην καταδίκη του σε δι ασιτίας θάνατο, δεν είναι συμπτωματική.
Κάθε γάιδαρος και η μοίρα του…
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
Ο Μιχάλης Εμμ. Στρατάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1951. Σπούδασε νομικά, οικονομικά και δημοσιογραφία. Στη μαχόμενη δημοσιογραφία βρίσκεται από το 1973. Έχει εργαστεί ως πολιτικός συντάκτης, σχολιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, καθώς και ως διευθυντής σύνταξης. Στο Ηλεκτρονικό Τύπο εργάζεται από την πρώτη ημέρα της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης ως διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης, ενώ παράλληλα επιμελείται και παρουσιάζει καθημερινές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Στον εκπαιδευτικό τομέα δραστηριοποιείται από το 1979 ως καθηγητής ιδιωτικών δημοσιογραφικών σχολών και ΙΙΕΚ και από το 2003 ως καθηγητής στην Αστυνομική Ακαδημία. Είναι μέλος του Συμβουλίου Τιμής και Δεοντολογίας της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία δημοσιογραφικού και πολιτικού περιεχομένου, ορισμένα εκ των οποίων διδάσκονται σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ορισμένα βιβλία του: Αντώνης Παρίσης Ο Αντώνης της καρδιάς μας – 2010, 35 χρόνια μάχες με όπλο τις λέξεις – 2009, Ερευνητική δημοσιογραφία – 2007, Η χαμένη αθωότητα της συνέντευξης – 2006, Επικοινωνία, ΜΜΕ και ρητορική τέχνη – 2003, Δημοσιογραφία: τέχνη ή επιστήμη; – 2001, Πολιτικό ρεπορτάζ – 1997, Συνέντευξη Τεχνική και οριοθετήσεις – 1996, κλπ.Για τη δράση του έχει τιμηθεί από ξένες κυβερνήσεις και από διάφορους εκκλησιαστικούς, επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς.
