Μάνος Παπαδάκης – 30 χρόνια στη… «γύρα»
Με καταβολές από τη Σητεία καταφέρνει να συνδυάσει παραδοσιακούς ρυθμούς με ροκ και έντεχνες μουσικές, να μας συγκλονίσει με τις επίκαιρες, όμορφες και υψηλής αισθητικής αξίας προτάσεις του, να μας αφυπνίσει γιατί είναι «πολλά Άρη τα λεφτά!» Ο λόγος για τον τροβαδούρο – τραγουδοποιό Μάνο Παπαδάκη που φέτος κλείνει 30 μουσικά χρόνια και μας υπόσχεται μια πολύ δυναμική επετειακή καλοκαιρινή γύρα. Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:
■ Μάνο μας συγκλόνισες με το τραγούδι «Έφτασες» σε στίχους και μουσική δική σου που ερμήνευσες στην μεγάλη απεργιακή διαδήλωση των σωματείων και των φορέων στην επέτειο ενός χρόνου από το έγκλημα στα Τέμπη. Πως «γεννήθηκε» αυτή η δημιουργία;
-Συγκλονιστήκαμε όλοι από το τραγικό αυτό δυστύχημα – έγκλημα και η αλήθεια είναι ότι από την ημέρα του δυστυχήματος βγήκαν από μέσα μου έντονα συναισθήματα. Όμως δυστυχώς ένα χρόνο μετά, χωρίς να έχει γίνει τίποτα, παρακολουθώντας την εξεταστική επιτροπή για το έγκλημα, ο Θεός να την κάνει τέλος πάντων εξεταστική επιτροπή, δεν μπορούσα παρά να σηκωθώ και να γράψω κάτι για το έγκλημα αυτό. Οπότε, έτσι γεννήθηκε το τραγούδι. Βοήθησαν πάρα πολύ δύο συνεργάτες, φίλοι μουσικοί, ο Αποστόλης Γιασλακιώτης και ο Νίκος Οικονομέας κι έτσι δημιουργήθηκε το τραγούδι.
■ Μάνο είσαι ένας τροβαδούρος – τραγουδοποιός που ξεκίνησες από το Ηράκλειο το 1994 και μέχρι σήμερα «κατέλαβες» μουσικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα. Πως τα κατάφερες και πού εντάσεις την παρουσία σου στο χώρο της μουσικής σήμερα;
-Συνήθως όταν με ρωτάνε τη μουσική παίζω, απαντάω με μία μόνο λέξη: «Καλή!» Κι εκεί θέλω να μείνω. Προσπαθώ να επιλέγω τόσο τις μουσικές που παίζω, τόσο τα τραγούδια άλλων που ερμηνεύω, όσο και τα δικά μου να είναι όσο το δυνατόν καλοφτιαγμένα.
Για το ότι έχω εμφανιστεί σε πάρα πολλούς χώρους με τιμά, με τιμούν οι άνθρωποι που με καλούν και τους τιμώ κι εγώ, όσο το δυνατόν μπορώ.
■ Έχεις δεχτεί επιρροές σαφώς από την κρητική μουσική παράδοση και τις εκφράζεις στις ηλεκτρικές μπαλάντες με εμβόλιμα παραδοσιακά στοιχεία. Πώς τα συνδυάζεις και με ποιον στόχο;
-Μόνο με την ουσία μιλάω και μοιράζομαι τα τραγούδια μου. Η παράδοση είναι μέσα μου γιατί προέρχομαι από μία οικογένεια με καταβολές στην Ανατολική Κρήτη, το Χαμέζι της Σητείας, όπου εκεί το βιολί και η κιθάρα καθώς και οι παρέες ήταν στην καθημερινότητά μας. Αυτό βρίσκεται μέσα στην ψυχή μου και στο αίμα μου. Δεν γινόταν λοιπόν να μην εκφραστεί και στη μουσική μου, εξ’ ού και ο συνδυασμός.
■ Ο κόσμος σε γνωρίζει ως αυτοδημιούργητο μουσικό, αλλά η δουλειά σου είναι αρχαιολόγος. Γνωρίζω ότι παράλληλα με τις εμφανίσεις σου εργάζεσαι… Πως τα συνδυάζεις αυτά τα δύο;
-Ο συνδυασμός είναι εύκολος όταν αγαπάς κάτι. Μπορείς να το κάνεις, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται ότι είναι αυτό. Συνηθίζω να λέω ότι με την αρχαιολογία «μπαίνεις» μέσα στον χρόνο, ενώ με τη μουσική «βγαίνεις» από τον χρόνο. Τώρα ο συνδυασμός θέλει κόπο, προσπάθεια και αγάπη.
■ Σε ηλικία 22 μόλις χρονών συνεργάζεσαι με τον Γιάννη Μαρκόπουλο που σε είχε επιλέξει ως έναν από τους βασικούς νέους ερμηνευτές, δίπλα στον Χ. Γαργανουράκη και τον Κώστα Μακεδόνα; Τι αποτύπωμα σου άφησε αυτή η συνεργασία;
-Ήταν ένα τεράστιο σχολείο ποικιλοτρόπως. Έμαθα συμπεριφορές, έμαθα ανθρώπους και ήμουν μαζί, δίπλα με έναν από τους μεγαλύτερους, τους πιο σημαντικούς συνθέτες της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής ιστορίας. Του χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη. Μάλιστα λίγο πριν φύγει, ενώ είχαμε πολλά χρόνια να τα πούμε μιλήσαμε με εγκαρδιότητα και αυτό το κρατάω επίσης. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση.
■ Από το 2005 παίζεις με τη δική σου μπάντα ξεκινώντας από «το μπαράκι του Βασίλη» στην Αθήνα και στη συνέχεια σε όλη την Ελλάδα… Η «γύρα», όπως την ονομάζεις, σε ωρίμασε μουσικά και συνολικότερα ως καλλιτέχνη και άνθρωπο;
-Μέσα από τη μουσική γύρα, επειδή είμαστε μια μουσική οικογένεια, μια μουσική «συμμορία» έχω ωριμάσει πάρα πολύ και καλλιτεχνικά γιατί και οι φίλοι μου οι συνεργάτες μουσικοί με βοηθούν πάρα πολύ σε αυτό δίνοντάς μου τις δικές τους μουσικές εμπειρίες και γνώσεις, οι οποίες είναι πολύ πολύτιμες και ωριμάζω κι εγώ ως άνθρωπος περνώντας τα χρόνια… Πολλές ιστορίες στο δρόμο, πολλές μουσικές ιστορίες, πολλές φιλίες, πολλές γνωριμίες, πολλοί άνθρωποι -υπέροχοι όλοι, πολλοί ρόλοι… Υπέροχα πράγματα!
■ Το 2007 κυκλοφορεί η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά «πότε πικρός πότε γλυκός» με τη συμμετοχή του Χαράλαμπου Γαργανουράκη και του Γιώτη Κιουρτσόγλου. Θα άλλαζες κάτι σε αυτήν την δουλειά σήμερα αν μπορούσες;
-Δεν θα άλλαζα τίποτα. Μου έκανε τεράστια τιμή ο Γαργανουράκης ο Χαράλαμπος που συμμετείχε, τον οποίο ονομάζω μάλιστα «Βυζαντινό γίγαντα» κι έτσι είναι. Αν ο Νίκος Ξυλούρης είναι ο αρχάγγελος της Κρήτης, ο Γαργανουράκης είναι ο βυζαντινός της γίγαντας. Ένας γενναιόδωρος άνθρωπος και θα ήθελα να τον δω και στο άμεσο μέλλον. Δεν θα άλλαζα τίποτα, πραγματικά.
■ «Η μάσκα του Ιούδα» που κυκλοφορεί το 2010 με τη συμμετοχή της Μαριάννας Πολυχρονίδη, ερμηνεύτριας που συνεργάστηκε μεταξύ άλλων και με τον Θάνο Μικρούτσικο. Τί πρόσθεσε στην μέχρι τότε πορεία σου;
-Πρόσθεσε μία φιλία. Τη Μαριάννα μου τη σύστησε ο Νίκος ο Στρατάκης, ένας καλός φίλος και πρόσθεσε μία φιλία και μία καταπληκτική συνεργασία σε ένα τραγούδι γραμμένο για το σπήλαιο Σφεντόνι των Ζωνιανών. Ένα πολύ όμορφο τραγούδι σε στίχους του Κωστή Φωτεινάκη. Θεωρώ ότι η Μαριάννα είναι μια χαρισματική ερμηνεύτρια και ηθοποιός και με τιμά με την φιλία της.
■ Μεταξύ άλλων δημιουργικών στιγμών, έκανες και τηλεοπτική εκπομπή στο ΚΡΗΤΗ TV για τη μουσική, όπου είχες όλη την ιδέα, την οργάνωση και την παρουσίαση της. Τελικά η τηλεόραση αποβλακώνει ή καλλιεργεί;
-Η τηλεόραση ως μέσο θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμο, πολύτιμο αλλά η τηλεόραση στη χώρα μας απλά καθοδηγεί, στηριζόμενη σε ένα τεράστιο μέρος του κεφαλαίου, οπότε όλο αυτό είναι στηριγμένο στην αποχαύνωση και την ανοησία. Κι αυτό μπορεί πολύ εύκολα να το δει κανείς αρκεί να βάλει ένα κανάλι π.χ. το ΣΚΑΪ…
■ Η τοπική τηλεόραση διαφέρει;
-Η τοπική τηλεόραση διαφέρει θεωρώ διότι δεν έχει και τόσο εμπλοκή με την κεντρική εξουσία. Τώρα όλη η τηλεόραση είναι ένα σύστημα… Σίγουρα όμως δεν έχουμε φτάσει στα χάλια της πρωτεύουσας…
■ Η μουσική σκηνή «Πυξίδα» που είχες δημιουργήσει ήταν ένα όνειρο που πραγματοποίησες αλλά τα βρήκες… σκούρα; Τι ήταν αυτό που τελικά έκρινε την πορεία της;
-Γενικώς οι τραγουδοποιοί, οι καλλιτέχνες, όταν θέλουμε να ασχοληθούμε με κάτι το εμπορικό, συνήθως δεν τα καταφέρνουμε. Τουλάχιστον εγώ δεν τα κατάφερα. Και δεν είναι κάτι το οποίο θα ασχοληθώ ξανά. Ήταν ωραία εμπειρία αλλά πολύ δύσκολη.
■ Το 2013 κυκλοφορεί ο δίσκος σου με τίτλο «ο συμβολικός αριθμός 3» και συμμετοχές Γ. Κότσιρα, Β. Καζούλη, Δ. Ζαχαριουδάκη, Σπ. Γραμμένου και Φ. Μπουραίμη. Τι σημαίνει ο αριθμός 3 για σένα;
-Ήτανε το 3ο άλμπουμ, εγώ ήμουν 33 χρονών και μάλιστα ήταν η περίοδος του 3ου μνημονίου. Οπότε παντού γύρω μου ήταν ένα τριάρι και μάλιστα το τραγούδι «τα λεφτά» ή αλλιώς «ο συμβολικός αριθμός 3» έπαιξα λίγο μ’ αυτό λέγοντας ότι είναι συνήθως αυτό που παίρνουμε όλοι συμμετέχοντας στο κοινωνικό γίγνεσθαι χαριτολογώντας και χιουμοριστικά παίζοντας με αυτόν τον αριθμό. Ένα ωραίο άλμπουμ που με βοήθησε πολύ.
■ Ίσως μία από τις καλύτερες στιγμές σου να είναι η συμμετοχή σου στη συναυλία για το ελληνικό ροκ που έγινε στο Ηράκλειο δίπλα στους «χαμαιλέοντες» της ελληνικής ροκ σκηνής. Πως ένιωσες με τη συμμετοχή σου και τί αποκόμισες από την συναυλία αυτή;
-Ήταν πολύ συγκινητικό… Εγώ ξεκίνησα εκείνη τη συναυλία στην οποία συμμετείχαν η «Σπυριδούλα», ο Γιοκαρίνης, Ο Παπακωνσταντίνου και ο Λάκης Παπαδόπουλος. Ήταν πολύ τιμητικό και συγκινητικό για μένα το γεγονός ότι άνοιξα την αυλαία της συναυλίας γιατί όλους αυτούς τους άκουγα, τους ακούω και θα τους ακούω. Το θετικό είναι ότι δεν απογοητεύτηκα από κανέναν τους, πράγμα που συμβαίνει συνήθως, όταν γνωρίζεις κάποιον εκ των έσω μπορεί καμιά φορά και να απογοητευτείς. Όχι μόνο δεν απογοητεύτηκα αλλά συνεργάστηκα με τον Γιάννη τον Γιοκαρίνη με τον οποίο είμαστε και φίλοι πάρα πάρα πολλά χρόνια, συνεργάστηκα μαζί του έπειτα. Μια πολύ ωραία και σημαντική στιγμή για μένα.
■ Από το 2015 εκπληρώνεις ένα όνειρό σου, να γυρίσεις τον κόσμο με ένα βανάκι, έχοντας τα πάντα έτοιμα για συναυλία. Τι σημαίνει για σένα αυτή η δυνατότητα; Η «γύρα» δίνει νέο «αέρα στα πανιά» της μπάντας σου;
-Ήταν όντως ένα εφηβικό όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Πάντα πίστευα στην αυτονομία, αλλά και στην συνεργατικότητα. Οπότε με αυτήν την μπάντα, αυτήν την «μουσική «συμμορία» και το βανάκι είμαστε αυτόνομοι. Μπορούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή να παίξουμε κάπου, ανά πάσα στιγμή. Είναι τόσο οργανωμένο αυτό, που ο καθένας από την μπάντα έχει το ρόλο του, και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να εκφραστούμε καλλιτεχνικά ανά πάσα ώρα και στιγμή. Επίσης όλο αυτό είναι πολύ εύκολο διότι το στήνουμε εμείς.
■ Μετά το «Σταυρό του Νότου» και τις συναυλίες που δίνεις σε όλη την Ελλάδα όπου «ροκάρεις» και «γουστάρεις» σαν αυτοδιαχειριζόμενος καλλιτέχνης-τραβαδούρος, τι να περιμένουμε από σένα;
-Θα περιμένετε μία πολύ ωραία και δυναμική γύρα το 2024… Γιορτάζουμε τα 30 χρόνια από τη δημιουργία του πρώτου μου συγκροτήματος. Το γεγονός ότι περνάς περισσότερο από το μισό της ζωής σου τραγουδώντας, θα πρέπει να το γιορτάσεις αν μη τι άλλο. Οπότε θα είναι μια γιορτή αυτό το φετινό καλοκαίρι.
■ Ευχαριστώ πολύ για την τιμή.
-Εγώ σε ευχαριστώ Βαγγελιώ μου. Να είσαι καλά!
Τον Μάνο Παπαδάκη μπορείτε να τον «συναντήσετε» στο κανάλι του στο youtube
