Από τους Χούθι μέχρι τους Κούρδους και την Χαμάς | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Η επανάληψη των αιτίων του Α Παγκοσμίου Πολέμου ως ανιστόρητη φάρσα
Ο πόλεμος στην Ερυθρά Θάλασσα, που πυροδοτήθηκε από τις επιθέσεις σε εμπορικά πλοία με ιρανικά ή τουρκικά drone από τους Χούθι της Υεμένης, επί της ουσίας απαξιώνει την Διώρυγα του Σουέζ που παράγει το 10-12% του ΑΕΠ της Αιγύπτου. Αυτό είναι καταστροφικό για την πολιτική σταθερότητα στην εύθραυστη αυτή χώρα, αλλά και για όλες τις οικονομίες τις ΕΕ, αφού τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν και τα πρόσθετα κόστη και έκτακτες μεγάλες ζημιές από την διατάραξη των εφοδιαστικών αλυσίδων τους με την Ασία. Αυτοί οι σχεδιασμοί για την χερσαία παράκαμψη του Σουέζ, επηρεάζουν άμεσα και τα γεωπολιτικά συμφέροντα Ελλάδας-Τουρκίας.
Ο πόλεμος στη Γάζα και το πισωγύρισμα στην διαδικασία προσέγγισης Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας φαίνεται να εκτροχιάζει τον σχεδιαζόμενο διάδρομο μεταξύ Ινδίας – ΗΑΕ – Σαουδικής Αραβίας – Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας που αποφασίστηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στην Σύνοδο των είκοσι πλουσιότερων χωρών του πλανήτη που έγινε στην Ινδία. Αυτός ο διάδρομος Ινδίας – Ευρώπης που σχεδιάστηκε να ανταγωνιστεί τον χερσαίο κινεζικό δρόμο του μεταξιού, θα αναβάθμιζε την χώρα μας ως κόμβο στην εφοδιαστική αλυσίδα εμπορίου και ενέργειας, θέτοντας και την Ινδία ως πολύ σημαντικό παίκτη «κέντρου» στον διπολικό κόσμο της μετα-παγκοσμιοποίησης.
Με τις επιθέσεις των Χούθι στις θαλάσσιες μεταφορές ευνοείται πλέον ο ανταγωνιστικός διάδρομος από το ιρακινό λιμάνι της Μπάσρα προς την Κωνσταντινούπολη και από εκεί μέσω Βουλγαρίας στην Ευρώπη, που έχει αρχίσει ήδη να υλοποιείται, καθώς και ο διάδρομος Βορρά – Νότου από το Ιράν μέχρι την Αγία Πετρούπολη, μέσω του Καυκάσου. Αφού έγινε ανενόχλητο η εθνοκάθαρση των Αρμενίων από το στρατηγικό πέρασμα του Ναγκόρνο – Καραμπάχ πριν μήνες, ήρθε η σειρά των Χούθι και της Χαμάς για να παίξουν τον ρόλο τους. Παριστάνοντας όμως τα αθώα θύματα.
Οι Τούρκοι θεωρούν ότι η κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας σχετίζεται με την οικονομική αποδυνάμωση που επήλθε με την απαξίωση του χερσαίου δρόμου του μεταξιού όταν το 1869 ξεκίνησε ο θαλάσσιος διάδρομος εμπορίου με τη λειτουργία του καναλιού του Σουέζ. Συνεπώς, η Τουρκία προσπαθεί να πάρει τώρα μια ιστορική ρεβάνς με την προσδοκώμενη απαξίωση του Σουέζ στηρίζοντας την συμμαχία των Χούθι με το Ιράν. Δηλαδή με τον Πούτιν.
Η δραστηριοποίηση της Τουρκίας στη γεωπολιτική των υποδομών σχετίζεται με την νεο–οθωμανική της νοσταλγία: Ο διάδρομος Ιράκ – Τουρκία – Ευρώπη ξαναζωντανεύει το Γερμανο – Οθωμανικό γεωπολιτικό σχέδιο ανάλογο της σιδηροδρομικής σύνδεσης Βερολίνου – Βαγδάτης. Το σχέδιο αυτό θεωρείται ότι ήταν ένα από τα αίτια της έναρξης του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, αφού κλιμάκωσε την αντιπαράθεση των ωκεάνιων – ναυτικών δυνάμεων με τις ηπειρωτικές. Η άλλη αιτία ήταν η προσπάθεια της τότε ηπειρωτικής χερσαία υπερδύναμης Γερμανίας να αποκτήσει πρόσβαση προς τις ζεστές θάλασσες και τους πόρους της Αφρικής (την αφορμή του πολέμου την έδωσε στην πραγματικότητα η τότε γερμανική διείσδυση στο Μαρόκο).
Η ιστορία επιστρέφει, τώρα έστω και ως φάρσα. Στην θέση της σε κατάρρευση πλέον Γερμανίας έχει μπει η νεο–τσαρική Ρωσία υπό τον Πούτιν, με την ΕΕ ανήμπορη και να αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει και να αντιδράσει, ενώ η Τουρκία παίζει πάλι τον ρόλο της Οθωμανίας. Με μόνη ίσως διαφορά τώρα ότι για να της «βγει» το σχέδιο θα πρέπει να εξαφανίσει από τους χάρτες και περίπου 35 εκ. Κούρδους που κατοικούν στην περιοχή της διαδρομής και που θα μπορούσαν να απειλήσουν πολύ σοβαρά το μαλακό της υπογάστριο στην προσπάθεια της να επαναφέρει την επιρροή της Άγκυρας σε περιοχές που έχασε με την συνθήκη της Λωζάνης.
Κατά τα άλλα, όλο το κλίμα θυμίζει έντονα πάλι την εποχή των παραμονών της έναρξης του Α Παγκόσμιου Πολέμου. Όλο και κάποια αφορμή ανάλογης σημασίας με την δολοφονία ενός ασήμαντου αρχιδούκα στο Σεράγεβο θα βρεθεί, για να βρεθούμε πάλι όλοι στα χαρακώματα.
Μόνο που τώρα αυτά θα είναι ψηφιακά, ο πόλεμος νομισματικός και το διακύβευμα του η οριοθέτηση των ζωνών της μετα–παγκοσμιοποίησης.
Δύσκολες εποχές για νεο–Σουλτάνους και τα εδώ του γιουσουφάκια που τους βάζουν πλάτη, με τα κάτι εκτός τόπου και χρόνου ντιλς «συνεκμετάλλευσης» στο Aegean–Turkagean.
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
