Την εποχή μου… | της Άννας Τακάκη
Την εποχή μου θα την πω ουρανό,
γιατί πάντα είχα στρέψει το σώμα και το βλέμμα ψηλά
κι ας πατούσα χαμηλά στη γη.
Δες πως γέρασα χωρίς ένα ίχνος καμπούρας στην πλάτη μου!
Δεν κοίταζα τα πόδια μου
για να καμαρώσω τα καινούρια μου πατούμενα.
Έτσι κι αλλιώς, αδερφέ, δεν άλλαζα συχνά υποδήματα.
Ένα ζευγάρι είχα καλοκαιρινά, κι ένα χειμωνικά,
κι αν τρυπούσαν, τα πήγαινα στον τσαγκάρη.
Πώς θα ’βγαζε το ψωμί του ο άνθρωπος;
Εξάλλου δεν υπήρχε λόγος να κοιτάζω κάτω,
γιατί ήξερα καλά τα μονοπάτια.
Ακόμη και με κλειστά μάτια πήγαινα.
Δεν θυμάμαι κάπου να σκοντάψω…
Δε θυμάμαι κάπου να μπερδέψω…
Απλωσιά αδερφέ μου, απλωσιά!
Εμπόδιο κανένα, τοίχος πουθενά,
Κανένα δεν είχα να με ελέγχει,
κι ούτε άλλον παραπέρα να μου κουνά το δάχτυλο.
Τον έλεγχο τον κρατούσα εγώ στα χέρια μου,
κι έτρεχα με την επιτυχία της ανεξαρτησίας μου,
όπως τρέχει το παιδί να πάει τον έλεγχο
με το άριστα δέκα στη μάνα του.
Γιαυτό και μόνο την εποχή μου θα την πω ελευθερία!
Και τι είναι η ελευθερία, βρε αδερφέ;
Να ζεις την κάθε μέρα ήρεμα και ξένοιαστα θα πεις.
Να ανασαίνω ελεύθερο καθαρό αέρα, θα πω.
Πήρα τόσες βαθιές ανάσες,
που δε χρειάζομαι στα μετέπειτα χρόνια μου
οξύμετρο να μετρώ το οξυγόνο μου.
Εκτός αυτού ανάπνευσα μπόλικο αμόλυντο αέρα..
Τώρα νιώθω να τον λερώνουν τον αέρα μου…
Βρωμάει από παντού, αδερφέ μου…
Εδώ σαπίλα, πιο πάνω μπόχα…
Χαμός εδώ, πνιγμός εκεί, φρίκη αλλού.
Πνιγόμαστε, άνθρωπε! Το παράκανες άνθρωπε!
Στερέψαμε άνθρωπε!
Το οξυγόνο μας όλο και λιγοστεύει…
Ο ουρανός όλο και κατεβαίνει πιο κάτω…
Μια σκεπή έγινε πάνω απ το κεφάλι μας.
Ψάχνομε να βρούμε εκείνον τον ουρανό
που μάθαμε να ζωγραφίζομε από παιδιά,
και τον βρίσκομε μουτζουρωμένο, από κάποια άλλα παιδιά,
που δεν τον είδαν ποτέ γαλάζιο…
Γιαυτό την εποχή μου θα την πω ουρανό,
κι όταν λέω την εποχή μου,
ξέρεις, εσύ άνθρωπε, για ποια εποχή σου μιλώ…
Άννα Τακάκη
Από τη συλλογή «νέα ποιήματα»
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι ψηφιακή δημιουργία του εικονογράφου Αλκέτα Λεοννάτου, 2023]
Η Άννα Τακάκη είναι ποιήτρια, συγγραφέας και αρθογράφος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ορεινό χωριό Ζήρος, Σητείας, απ’ όπου και η πρώτη πηγή των εμπνεύσεών της. Ζει μόνιμα στη Σητεία της Κρήτης. Ταξίδεψε επί χρόνια ως συνοδός του συζύγου της πλοιάρχου του Εμπορικού Ναυτικού. Τις εμπειρίες της από τη ζωή της ναυτοσύνης έχει καταγράψει σε ποιήματα και διηγήματα.
Ποίημά της έχει μελοποιηθεί από τον παγκοσμίου φήμης μουσουργό Νίκο Αστρινίδη. Ποιήματα και Μαντινάδες της περιλαμβάνονται στο CD «Ριζοχάρακο» με τους μουσικούς, Καλλιόπη Βασιλείου, Νεκτάριο Μαρίνο και Γιάννη Λεθιωτάκη.
Έχει πάρει μέρος σε Παγκόσμια Λογοτεχνικά Συνέδρια, έχει βραβευτεί για την ποίησή της από τον Παγκόσμιο Πολιτιστικό Φορέα «Αμφικτιονία Ελληνισμού», και έχει τιμηθεί από τοπικούς φορείς για την προσφορά της στην παράδοση. Επίσης ποιήματά της περιλαμβάνονται σε ποιητικές ανθολογίες και κρητικά λευκώματα.
Είναι μέλος του «Πανεπιστημίου των Ορέων». Η ηθογραφία της «Ο Κουμαρτζής» έχει διασκευαστεί σε θεατρική παράσταση και έχει παρουσιαστεί με επιτυχία, από τα παιδιά του 1ου ΕΠΑΛ Χανίων στην Τεχνική Σχολή Αυγόρου Αμμοχώστου στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την αδελφοποίηση των δυο σχολείων.
Μέχρι σήμερα έχει εκδόσει τα λογοτεχνικά έργα:
Χρώμα Θαλασσινό, ποίηση, 2004
Αλλιώς φυσά τ’αέρι ποίηση, «Μουσικό Εργαστήρι Αεράκη» 2007
Υγιέ μου, το τραγούδι της μάνας, Αμφικτιονία Ελληνισμού» ποίηση, 2010
Ο Κουμαρτζής, κρητική ηθογραφία, «Βεργίνα», 2011
Τα σκαρφίσματα του Σηφαλιού, κρητική ηθογραφία, «Βεργίνα», 2013
Στσι γειτονιές του Ρώκριτου, ποίηση, «iδeα Sitia»,2013
Μαίανδρος ο Έρωτας, ποίηση, «Βεργίνα»,2015
Η αναφορά μου στο Ν. Καζαντζάκη, ποίηση, «Ιωλκός», 2016
Χρώμα θαλασσινό, επανέκδοση, «Ιωλκός», 2016
Η κρίση θέλει τερτίπι, θεατρικό, «Βεργίνα», 2017
Αροδαμοί κι Αγκαραθιές, «Σβούρα Εκδοτική», 2023
κι έχει αρκετό έργο ανέκδοτο.
