Και αφού τα κάναμε όλα ΑΠΕ, γιατί η τιμή του ρεύματος δεν πέφτει ορέ κλεφτόπουλα; | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Τι λένε τα τελευταία δεδομένα:
► Χρειαζόμαστε κάθε ημέρα στην Ελλάδα ηλεκτρική ισχύ 5-6,5 GW (και γύρω στο 8 όταν έχει καύσωνα). Έχουμε ήδη εγκατεστημένη ισχύ παραγωγής 30 GW, εκ των οποίων τα 11,5 GW είναι ήδη από ΑΠΕ. Και περιμένουνε στην ουρά να εγκριθούν και άλλα 20-30 GW για ανεμογεννήτριες (τώρα και μέσα στην θάλασσα…) και φωτοβολταϊκά. (βλέπε τους πονοκεφάλους του κλάδου).
► Η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, λόγω του νόμου προσφοράς και ζήτησης, παρ’ όλα αυτά αντί να μειώνεται, συνεχίζει να αυξάνεται!
► Η αυτοκινητοβιομηχανία αρχίζει να εγκαταλείπει τα σχέδια να γίνουν όλα τα αυτοκίνητα ηλεκτρικά τουτού (βλέπε τους σχετικούς μπελάδες και αυτού του κλάδου).
Οπότε εύλογα τίθεται το ερώτημα:
Πόσο «τζάμπα» είναι οι ΑΠΕ: Ή γιατί το σχέδιο «πράσινης μετάβασης» είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει;
Το σχέδιο REPowerEU της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ανακοινώθηκε πριν δύο χρόνια, επιδιώκει να μειώσει την εξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τα ρωσικά ορυκτά καύσιμα και να επιταχύνει τη μετάβαση από τις πηγές ενέργειας με βάση τον άνθρακα.
Η εκτίμηση κόστους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ωστόσο, φαίνεται τώρα ότι υπολείπεται πολύ έναντι της πραγματικότητας, καθώς το σχέδιο θα απαιτήσει τουλάχιστον ένα τρισεκατομμύριο ευρώ σε επενδύσεις μέχρι το 2030 για την επίτευξη του βασικού στόχου της αύξησης της παραγωγής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, σε 45% του συνολικού ενεργειακού εφοδιασμού έως το 2030 (από τον στόχο του 40% που είχε προϋπολογιστεί πριν την Ουκρανική κρίση).
Η στρατηγική στόχευε να φέρει σε ευρωπαϊκό επίπεδο 320 γιγαβάτ (GW) ηλιακών φωτοβολταϊκών μέχρι το 2025 και σχεδόν 600 GW έως το 2030, με στόχο να εκτοπίσει 9 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα (Bcm) ζήτησης φυσικού αερίου.
Η Ευρώπη έχει επί του παρόντος συνολικά περίπου 200 GW εγκατεστημένης ηλιακής φωτοβολταϊκής ισχύος, που σημαίνει ότι πρέπει να εγκατασταθούν 120 GW μέχρι τα μέσα της δεκαετίας, ή ισοδύναμο με 40 GW ετησίως.
Αυτό θα σήμαινε σχεδόν διπλασιασμό του ρυθμού εγκατάστασης, που ήταν 24 GW το 2021 και αναμένεται να είναι γύρω στα 29 GW φέτος.
Για να φτάσουμε στο στόχο των 600 GW έως το 2030, θα πρέπει να εγκατασταθούν περίπου 56 GW νέας ηλιακής φωτοβολταϊκής ισχύος κάθε έτος κατά την επόμενη πενταετία.
Υποθέτοντας ένα μέσο κόστος για ηλιακά και φωτοβολταϊκά 1,1 εκατ. ευρώ ανά μεγαβάτ (MW) εγκατεστημένης ισχύος, η εγκατάσταση 400 GW από τώρα έως το 2030 θα αντιπροσώπευε μια επένδυση 440 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η επίτευξη του 45% του εφοδιασμού με ΑΠΕ έως το 2030 απαιτεί επιπλέον σημαντικές επενδύσεις στην αιολική δυναμικότητα – για τις οποίες το σχέδιο δεν έχει δώσει πολλές λεπτομέρειες.
Οι εκτιμήσεις της Rystad Energy υποδηλώνουν ότι άλλα 450-490 GW αιολικής ισχύος θα πρέπει να εγκατασταθούν σε όλη την ΕΕ έως το 2030 προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος του 45% του εφοδιασμού με ΑΠΕ, απαιτώντας επιπλέον επενδύσεις 820 δισεκατομμυρίων ευρώ. (Σήμερα είναι εγκατεστημένη σε όλη την ΕΕ 180.000 ανεμογεννήτριες, εκ των οποίων περίπου 3.200 βρίσκονται στο ελληνικό ανάγλυφο).
Εκείνο που ΔΕΝ υπολογίζεται (και φαίνεται πλέον πεντακάθαρα από το ελληνικό παράδειγμα) στα πιο πάνω είναι:
■ Το πρόσθετο κόστος αναδιάρθρωσης ΟΛΩΝ των ηλεκτρικών δικτύων της ΕΕ για να μπορούν να «αντέξουν» τα παραπάνω πρόσθετα ηλεκτρικά φορτία. Με τους πιο συντηρητικός υπολογισμούς, απαιτούνται επιπλέον επενδύσεις 100-120 δις στην Ελλάδα και μερικά ακόμη τρις ευρώ σε όλη την ΕΕ, για να μπορεί να μεταφερθεί όλη αυτή η πρόσθετα παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια εκεί που θα καταναλωθεί.
Τα κόστη αυτά των επενδύσεων σχεδόν τριπλασιάζονται αν πρέπει να αποθηκεύεται σε μπαταρίες όλη αυτή η παραγόμενη ενέργεια για να καταναλωθεί όταν χρειαστεί (και όχι μόνον όταν φυσάει)
■ Το συνολικό κόστος τής απόσβεσης αυτών των επενδύσεων των τεχνικών κατασκευών που έχουν μέσο χρόνο «ζωής» 20 έτη. Όπερ θα απαιτηθούν άλλα τόσα το 2042.
■ Ότι είναι ΑΓΝΩΣΤΗ η τιμή (αλλά και η διαθεσιμότητα) των μετάλλων, ιδιαίτερα των σπανίων, που απαιτούνται για όλες αυτές τις επενδύσεις (χαλκός, κοβάλτιο, λίθιο, νικέλιο, σπάνιες γαίες).
■ Δεν υπολογίζονται τα κόστη αποθήκευσης της ενέργειας. Αυτό σημαίνει, κατά το ευρωπαϊκό στρατηγικό σχέδιο σιωπηλά, την παραγωγή υδρογόνου από ηλεκτρόλυση και νερό και την διόδευσή του ως container ενέργειας στην κατανάλωση. Μέσα όμως από ποιά δίκτυα; Άγνωστο ποιο το κόστος επέκτασης των δικτύων κορμού του φυσικού αερίου για κάτι τέτοιο, όταν η ΕΕ έχει δώσει ντιρεκτίβα στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα επενδύσεων να παγώσει τις σχετικές επενδύσεις δικτύων φυσικού αερίου (σήμερα το υδρογόνο μπορεί να καεί χωρίς προβλήματα αντοχής υλικών καυστήρων σε αναλογία 1:10 σε μείγμα με φυσικό αέριο).
■ Το γεγονός ότι η βιομηχανία παραγωγής ανεμογεννητριών «γράφει» για έκτη συνεχή χρονιά σε παγκόσμιο επίπεδο πολύ μεγάλες ζημιές και, από το 2022, η αντίστοιχη των φωτοβολταϊκών λόγω της «κρίσης στα logistics» (περιόρισε η Κίνα τις εξαγωγές πρώτων υλών και wafers).
■ Η Κομισιόν είπε ότι για όλα αυτά έχει διασφαλισμένους πόρους 250 δις € για το σχέδιο της. Για τα υπόλοιπα, θα απαιτηθεί ιδιωτικός και δημόσιος δανεισμός. Η χαρά του κάθε Στουρνάρα δηλαδή. Εσύ περίμενε να πάρεις σύνταξη, όσο τα δημόσια χρέη λόγω του πιο πάνω σχεδίου πρέπει να αυξηθούν με άλματα Τεντόγλου.
● Αν κάνεις την αριθμητική, η μέση kWh από τις αποσβέσεις των πιο πάνω πρόσθετων επενδύσεων σε ΑΠΕ αλλά ΚΑΙ από τις άλλες πηγές (που δεν μηδενίζονται), βγάζει περίπου την τιμή που πληρώνουμε τώρα με την Ουκρανική και Παλαιστινιακή κρίση και μετά το 2030! Xωρίς τα κόστη δανεισμού. Αυτά βλέπει η Mercedes και η Tesla και λένε τώρα «ουπς, την πατήσατε με τα ηλεκτρικά».
Κατόπιν τούτου, πριν βιαστείτε να χαρείτε χαζοχαρούμενα, όπως χάρηκαν ο Σταθάκης και ο Τσακαλώτος πριν λίγα χρόνια, καλό θα είναι να χρησιμοποιήσετε πριν ένα κομπιουτεράκι. Και λίγο το μυαλό σας όταν ακούτε αυτό το «όλα από ΑΠΕ», ή ραγιαδισμούς του τύπου «εξορύξεις ελληνικού φυσικού αερίου γιοκ» για να ξεπουλήσει ο θείος Σαμ και ο σεΐχης του Κατάρ τα LNG τους και να οικονομήσουν 5-6 εφοπλιστές, χορηγοί των Βαρωνιών-ιδεολογικών τάσεων της ΝΔ. Αυτοί που τώρα εκτελούν το πρόγραμμα του κόμματος «Χαρίζω χρέη (στους έχοντες), χαρίζω οικόπεδα (και βραχονησίδες) της Ελληνικής ΑΟΖ» για συνεκμετάλλευση. Κατά τας Σημητικάς γραφάς ένθεν κακείθεν, λέει.
Τι δεν καταλαβαίνετε για το τι πραγματικά παίζει τώρα πίσω από τον μπερντέ ορέ κλεφτόπουλα;
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
