Ιστορική παρουσία Εβραίων και Παλαιστινίων στην Παλαιστίνη | του Γιώργου Αλεξάτου
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά, αλλά η ημιμάθεια και η άγνοια που περνιέται για προσόν, δίνουν τα ρέστα τους αυτές τις μέρες με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη.
Έτσι, μαθαίνουμε ότι εκεί ζουν επί χιλιάδες χρόνια δυο λαοί, που έχουν δικαίωμα στον ίδιο τόπο. Άλλοι γράφουν ότι κάποια στιγμή έμεινε μόνο ο ένας γιατί ο άλλος διώχτηκε. Χωρίς να πάψει να έχει δικαιώματα σ’ αυτή την περιοχή. Και υπάρχουν και οι πιο “διαβασμένοι” που ξέρουν ότι ο ένας λαός πήγε εκεί με την αραβική κατάκτηση. Κάπου έξι αιώνες μετά την εκδίωξη του πρώτου λαού. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι από το 70 μ.Χ. μέχρι το 630, η Παλαιστίνη ήταν ακατοίκητη!
Μιλάμε για χυδαία διαστρέβλωση της ιστορίας, που επιστρατεύεται για να δικαιολογηθούν αθλιότητες και εγκλήματα. Με την ανάδειξη του Ισραήλ ως του νόμιμου κληρονόμου της περιοχής της Παλαιστίνης.
Παρά το ότι στη περιοχή ανέκαθεν συμβίωναν Εβραίοι και Παλαιστίνιοι (Χαναναίοι, Φιλισταίοι κ.λπ.), με τους δεύτερους να μένουν οι μόνοι κάτοικοι, μετά την εκδίωξη των πρώτων από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.
Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι απόγονοι Αράβων κατακτητών. Απόγονοι των εξαραβισμένων και εξισλαμισμένων ντόπιων πληθυσμών είναι. Όπως και οι Σύριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ιρακινοί, οι Λίβυοι, οι Αλγερινοί κ.λπ.
Δεν έφυγαν τίποτα εκατομμύρια Αράβων, ανύπαρκτα στην αραιοκατοικημένη Αραβία, για να καλύψουν πληθυσμιακά την τεράστια περιοχή που αποτέλεσε έκτοτε τον αραβικό κόσμο.
Αυτοί οι ντόπιοι, οι Παλαιστίνιοι δηλαδή, αντιμετώπισαν τους Σταυροφόρους κατακτητές κι έζησαν αργότερα επί αιώνες υπό οθωμανική κυριαρχία. Μέχρι τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το 1918, οπότε η χώρα τους περιήλθε υπό βρετανική “προστασία”.
Οι Εβραίοι, με μηδαμινή παρουσία όλους αυτούς τους αιώνες, δηλαδή κοντά δυο χιλιάδες χρόνια, άρχισαν να αναφέρονται στην άμεση εγκατάστασή τους στην Παλαιστίνη και στην ίδρυση εβραϊκού κράτους, από τα τέλη του 19ου αιώνα, με την εμφάνιση του κινήματος του σιωνισμού.
Υποστηριζόμενοι από τους Βρετανούς κατακτητές, έφτασαν με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το μισό εκατομμύριο, έναντι περίπου 50.000 που ήταν το 1900. Αντιστοίχως, οι Παλαιστίνιοι ήταν 500.000 και έφτασαν μετά τον πόλεμο το ένα εκατομμύριο.
Ένοχη η Δύση και συγκινημένη ολόκληρη η παγκόσμια κοινότητα με το Ολοκαύτωμα, συγκατατέθηκε στην ίδρυση εβραϊκού κράτους στα εδάφη όπου επί μισό αιώνα πραγματοποιούνταν εβραϊκός εποικισμός. Και έτσι, αντί να υποχρεωθεί η Γερμανία να δώσει μέρος του εδάφους της για τη δημιουργία κράτους από τα θύματα του ναζισμού, αποσπάστηκαν εδάφη σε μια χώρα όπου ζούσε επί χιλιάδες χρόνια ένας λαός που δεν είχε καμιά ευθύνη για το Ολοκαύτωμα.
Στη βάση του αδιανόητου επιχειρήματος ότι οι Εβραίοι είχαν ιστορικά δικαιώματα σ’ αυτή τη γη, όπου πριν δυο χιλιάδες χρόνια ζούσαν οι πρόγονοί τους! Αποσπώντας την από τον λαό που ζούσε εκεί αυτές τις χιλιετίες.
Η εξέλιξη είναι γνωστή. Η αντίσταση των γηγενών Παλαιστινίων στην ισραηλινή κατοχή οδήγησε σε απανωτές ήττες, καθώς το Ισραήλ είχε ισχυρούς προστάτες, λειτουργώντας ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Με παράλληλη εκτόπισή τους από τη γη τους και τη μετατροπή της τεράστιας πλειονότητας σε πρόσφυγες. Και τον όλο και ασφυκτικότερο περιορισμό των εδαφών όπου έχουν δικαίωμα να συνεχίσουν να ζουν.
Έτσι φτάσαμε και στην πλήρη ανατροπή του πληθυσμιακού συσχετισμού. Με το 10% των Εβραίων το 1900 να έχει εκτοξευτεί έναν αιώνα μετά στο 70%. Και το Ισραήλ να ελέγχει το 85-90% των εδαφών της Παλαιστίνης. Επεκτείνοντας σταθερά τον έλεγχό του με τη δημιουργία νέων οικισμών σε περιοχές απ’ όπου συνεχίζουν να εκδιώκονται οι κάτοικοί τους.
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, εντελώς συνοπτικά. Ως προς το τι μέλλει γενέσθαι, ουδείς μετά Χριστόν προφήτης. Ως προς το τι θα θέλαμε να γίνει, είναι αυτονόητο ότι η διεθνής κοινότητα πρέπει να απομονώσει το ρατσιστικό κράτος-τρομοκράτη και να απαιτήσει την αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Με την αποχώρηση των Εβραίων απ’ όλα τα εδάφη όπου εγκαταστάθηκαν μετά τον πόλεμο του 1967.
Όσο αυτό δεν γίνεται, ο λαός της Παλαιστίνης έχει κάθε δικαίωμα στην αντίσταση με κάθε μέσο. Και με τον ένοπλο αγώνα.
Γιώργος Αλεξάτος
[Στην εικόνα που συνοδεύει το κείμενο μια πανοραμική άποψη της ακτής στο Ashkelon, της Παλαιστίνης. Έγχρωμη λιθογραφία του Βέλγου Louis Haghe (17/3/1806 – 09/3/1885), περίπου το 1843, με βάση το αρχικό σχέδιο του Σκωτσέζου David Roberts (1796 – 1864)]
Γιώργος Αλεξάτος
Ο Γιώργος Αλεξάτος κατάγεται από την Κεφαλλονιά, γεννήθηκε στον Αστακό Ακαρνανίας το 1956 και από τα παιδικά του χρόνια ζει στην Αθήνα. Αποφοίτησε από 7τάξιο νυχτερινό γυμνάσιο, εργαζόμενος ως οικοδόμος, και συμμετέχει στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της δικτατορίας. Έχει εργαστεί και ως δημοσιογράφος και ιδιοκτήτης μπαρ και καφενείων. Έχει έναν γιο, τον Νίκο. Έχουν εκδοθεί βιβλία του με ιστορικό περιεχόμενο και λογοτεχνικά.
Βιβλία του Γιώργου Αλεξάτου:
– Η εργατική τάξη στην Ελλάδα. Από την πρώτη συγκρότηση στους ταξικούς αγώνες του Μεσοπολέμου (Ρωγμή 1997, β΄ έκδ. Κουκκίδα 2015)
– Συνοπτική αναφορά στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος (Γειτονιές του κόσμου 2003)
– Το τραγούδι των ηττημένων. Κοινωνικές αντιθέσεις και λαϊκό τραγούδι στη μεταπολεμική Ελλάδα (Γειτονιές του κόσμου 2006, β΄ έκδ. Κουκκίδα 2014)
– Ιστορικό λεξικό του ελληνικού εργατικού κινήματος (Γειτονιές του κόσμου 2008, δ΄ έκδ. Κύμα 2017)
– Πλατεία Μπελογιάννη (μυθιστόρημα, ΚΨΜ 2010)
– Το ποδόσφαιρο στην Καλλιθέα. Ιστορική περιήγηση στην ποδοσφαιρομάνα πόλη (Γειτονιές του κόσμου 2010)
– Η παράξενη υπόσχεση (μυθιστόρημα, Άπαρσις 2011)
– Οι ελλαδέμποροι. Άκρα Δεξιά και φασισμός στην Ελλάδα του 20ού αιώνα (Άπαρσις 2019)
– Άρης Βελουχιώτης. Ο κομμουνιστής επαναστάτης (Άπαρσις 2021)
Έχει συνεργαστεί στις εκδόσεις:
• Στέλιος Καζαντζίδης. Αφιέρωμα (επιμ. Θωμάς Κοροβίνης, Οδός Πανός 2005)
• Κεφαλονίτες και Ιθακήσιοι στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 (επιμ. Πέτρου Πετράτου 2009)
• Βελτιώνονται οι φράχτες, βελτιώνονται κι οι άλτες (Red Notebook 2013)
• Όλη νύχτα εδώ. Μια προφορική ιστορία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου (επιμ. Ιάσονας Χανδρινός, Καστανιώτη 2019)
• Τα διηγήματα του εγκλεισμού (Άπαρσις 2020)
• Kommon 2020. Αντιπροσωπευτικά άρθρα (Τόπος 2021)
