Η e-λιθιαδα του 41 τουκατό ανά τούς αιώνες | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Όλοι, (λέω τώρα), θα τον έχετε ακουστά εκείνον τον Τρωικό Πόλεμο, που αφηγείται η Ιλιάδα, η original. Τα τότε γεγονότα που συντάραξαν τον κόσμο (κάτι λίγες σκόρπιες πόλεις εδώ και τα περίχωρα τους μέχρι την Κριμαία, μην φανταστείς περισσότερο…), διαδραματίζονται στον δέκατο χρόνο του πολέμου και εκτυλίσσονται μόνο μέσα σε περίπου 51 ημέρες. Σιγά μην καθόταν να γράψει τότε ο παππούλης μας ο Όμηρος καμία ηλιθιότητα 6347 επισοδείων τύπου «Λάμψη» συν «Survivor», για να έχουν κάτι να κάνουν τα βράδια οι με τα ακατοίκητα ρετιρέ. Τότε ακόμα το δουλεύαμε εντατικά το τσερβέλο για να κάνει τρικέφαλους βλέπεις. Τους άλλους μπορεί να τους χτίσει ο πάσα εις ηλίθιος, δεν μετράγανε.
Η όλη υπόθεση του έργου εξελίσσεται γύρω από τον Αχιλλέα μέσα σε 51 ημέρες και τρεις νύχτες. Δεν ονομάζεται «Ἀχιλληίς» αλλά «Ἰλιάς», από την πόλη Ἴλιον (Τροία), όπου διαδραματιζονται τα γεγονότα. Ευτυχώς χωρίς τσιρίδες από τους «πολεμικούς ανταποκριτές» του CNN, γιατί κανείς δεν θα ήξερε τότε που θα κατέληγε η σύρραξη «για την ωραία Ελένη». Άγνωστοι αι βουλαί του σκηνοθέτη και του control room, άγιο είχαμε τότε που αφέθηκε η αφήγηση να κυλήσει με ποιητικό λόγο κατά το δοκούν του ποιητή.
Αρχή του ποιήματος είναι η μῆνις, η οργή του Αχιλλέα, μετά από διαφωνία με τον Αγαμέμνονα, ενός τύπου που είχε εκλεχτεί με τις ψήφους του 41% των πόλεων. Για τη διανομή των λαφύρων από τις μάχες ο καυγάς που οδηγεί στην αποχώρηση του Αχιλλέα από τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Η αρχή όλο αυτό, αν το καλοσκεφτείς, και της δικής μας e-λιθιότητας αυτή η πολιτική κόντρα. Ουδέποτε την ξεπεράσαμε, αφού επαναλήφθηκε ίδια και απαράλλαχτη κάθε φορά που έφταναν τα κόμματα εξουσίας να πρέπει να μοιράσουν σαν λάφυρα ότι υπήρχε στον κοινό μας κουμπαρά. Χρέη και δάνεια από τον Σημίτη και μετά (και τα πανωτόκια από κάθε ομόλογο στο 60:40 ανάμεσα στο εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα και την αντιπολίτευση που είχε για backup του το όλο σύστημά που μας κυβερνάει). Τότε με εντολές 12 Ολύμπιων θεών, τώρα 10 οικογενειών Παναθηναϊκών και Ολυμπιακών και 4 τραπεζών. Ζωάρα το έλεγες.
Στην Ιλιάδα περιλαμβάνονται τα γεγονότα που ακολουθούν την αποχώρηση του Αχιλλέα και οι επιτυχίες των Τρώων, η είσοδος του Πάτροκλου στον πόλεμο με τον οπλισμό του Αχιλλέα, ο θάνατος του Πάτροκλου, η επιστροφή του Αχιλλέα στη μάχη για εκδίκηση, ο θάνατος του Έκτορα και η βεβήλωσή του από τον Αχιλλέα. Με ηρωικό τέλος, την παράδοση του νεκρού Έκτορα στους Τρώες. Άγρια πράγματα, ωραία όμως ειπωμένα για να κρυφτεί ποιητικά το ποιος θα ελέγχει τα τότε logistics της εποχής και το εμπόριο μετάλλων και σιτηρών από την Ουκρανία μέχρι την Αίγυπτο. Τα ΝΑΤΟ και τα BRICS δεν μπορούσε να τα συλλάβει τότε ο νους του ανθρώπου αφού ο νεοφιλελευθερισμός δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα, και τα πάντα φτιάχνονταν από χαλκό ή σίδηρο (το λίθιο θα έπρεπε να περιμένει 6-7χιλιαδες χρόνια για να γίνει διάσημο δια των ΑΠΕ, και τρέχα τώρα βρες το). Τις αγορές τις ρύθμιζε η αόρατος χείρα του Ερμή, τώρα ο Γεραπετρίτης για την ΤΕΡΝΑ και κάτι funds. Το λες και ξεπεσμό.
Τα επεισόδια που έχουν προηγηθεί στα δέκα χρόνια του πολέμου, καθώς και η προϊστορία του πολέμου, περιγράφονται στα Κύπρια έπη. Εκεί να δεις e-λιθιοτητα που έπεσε!
Μέχρι και την Ιφιγένεια, τον Τσίπρα της τότε εποχής, κόρη του Αγαμέμνονα, πήγαν να σφάξουν για να στηθεί το σκηνικό για να γίνει η συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ Ελλάδας-Σκυθίας σύμφωνα με το πως το θέλανε τα συμφέροντα της τότε εποχής. Την Κύπρο ξέχνα την, πέφτει μακριά. Δεν προοδέψαμε και πολύ από τότε.
Τα γεγονότα μετά το θάνατο του Έκτορα μέχρι και την άλωση της Τροίας περιέχονται στα επόμενα έργα του τρωικού κύκλου, Αἰθιοπίς, Μικρὰ Ἰλιάς, και Ἰλίου Πέρσις. Γι αυτά δεν έχει γίνει πολλής λόγος, έμειναν τα sequel απούλητα στο ράφι. Μετά την πτώση του τείχους της Τροίας, που δεν έπεφτε το άτιμο λες και δούλευε πάνω του ο νόμος του Κουλόμπ, η προσοχή μας στράφηκε στον εφευρέτη της πτώσης των τειχών, στον Οδυσσέα και τα κερατώματα που έριξε στην συζυγάτα του, την Πηνελόπη, στην δεκάχρονη επιστροφή του προς την Ιθάκη. Ούτε μνημόνιο να ήταν τέτοιο σουλάτσο ανάμεσα στις Σκύλες και τις Χάρυβδες, το ΔΝΤ και το ESM της τότε εποχής αδελφάκι μου. Και έκτοτε μας έμεινε το κουσούρι να θέλουμε να κάνουμε μάτι στα οικογενειακά των αλλονώνε μέσω των πρωϊνάδικων του ΑΝΤ1 και τα Ciao. Μυαλό δεν βάλαμε ποτέ!
Ετσι, κάθε φορά που κάνουμε την κουτουράδα να δώσουμε πλειοψηφία στους εκάστοτε Αγαμέμνονες υπηρεσίας για να ρίξει κάποια τείχη δια του brutal force, του δικαιολογάμε τα πάντα. 41 τακατό πήρε, λες, άρα δικαιούται δια να ομιλεί, οι άλλοι τουμπεκί. Και συνεχίζουν και μοιράζουν τα λάφυρα κατά το δοκούν του ηγεμόνος, και εσύ πάρε δύο pass και βολέψου.
Έτσι πάντα θα ξεχνάμε ότι την νίκη την έδωσε μόνο εκείνος που λειτούργησε με την Λογική της Λύσης και τα έριξε τα τείχη τα άτιμα. Ο Οδυσσέας behind the scenes.
Αλλά γι αυτόν θα πούμε μια άλλη ιστορία, που θα ειπωθεί σαν συγκαλυμμένο χρονογράφημα μετά τις εκλογές. Στην Οδύσσεια μας προς τα επόμενα μνημόνια, που κανείς δεν ξέρει πότε θα ξανακαταλήξουν στην Ιθάκη και που θα φτάνει τότε η ΑΟΖ.
Τώρα μιλάς εσύ. Με το πόσα κιλά e-λιθιάδας, θα το δούμε οσωνούπω.
23/6/23
Γιάννης Χατζηχρήστος
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι η νωπογραφία «Ο θρίαμβος του Αχιλλέας»,μια τοιχογραφία στο επάνω επίπεδο της κύριας αίθουσας του Αχίλλειου στην Κέρκυρα, του Αυστριακού ζωγράφου Franz Josef Karl Edler von Matsch (16/9/1861-5/10/1942)]
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
