Μνια ακόμη επεισοδιακή φωτογράφηση | του Αντώνη Κουκλινού
-Εγώ κι ο Βέγγος…, ένα πράμα…, χα,χα,χα,χα!
Η ομορφχιά στη γυναίκα δυστυχώς, έπαψε να ναι φυσική.
Και το λέω μετά λύπης μου…
Ήρθενε μνιa κοπέλα γύρω στα είκοσι, να βγάλει φωτογραφίες για ταυτότητα.
Ντυμένη με ξώπλατα και χτενισμένη τση μπενιάς…!
Καθίζει λοιπόν στο σκαμπό και ρίχνει τα μακριά μαλλιά τζη στο πλάι και παίρνει πόζα φωτομοντέλου.
Επειδή αυτή η φωτογραφία έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές, έπρεπε να της εξηγήσω το πως πρέπει να καθίσει και να τη φωτογραφίσω.
Τση λέω λοιπόν….
-Τα μαλλιά πίσω από τα αφτιά, για να φαίνεται η οριοθέτηση του προσώπου σου και να καθίσεις ευθεία, κοιτάζοντας τη μηχανή.
Εξεπλάγην και σηκώνεται ολόρθη διαμαρτυρόμενη!!!
-Μα τι λέτε; Έτσι θα με φωτογραφήσετε; θα βγω χάλια!!!
-Κοπελιά…, δεν τα λέω εγώ αυτά, εντολές της αστυνομίας εκτελώ…!
-Πω,πω,πω,πω,πω!!! Έτσι δε θέλω, αφήστε το, θα πάω αλλού…!
Έφυγε και δεν είπενε ούτε γεια σας και συγνώμη.
Έλα μου ντε…
Σε μνια δυο ώρες νάτηνε πάλι….
Μπαίνει στο μαγαζί και κλουθά και μνια κυρία μαζί τζη, σημαιοστολισμένη κι’ αυτή!
-Γεια σας ο φωτογράφος είστε;
-Μάλιστα τι θα θέλατε;
-Ταυτότητες θα αλλάξουμε, από τις καινούργιες μας ζητήσανε να γράφουνε λατινικά.
Όσο μου μίλιενε, η άλλη έκανε πως εχάζευγε όξω το δρόμο.
-Μάλιστα κυρία καθίστε στο σκαμπό.
Καθίζει και παίρνει πόζα ωσά και τη προηγούμενη.
Της εξηγώ πως πρέπει να φωτογραφηθεί και δε τζη ’ρθενε ούτε αφτινής!!!
-Μπορείτε να με φωτογραφίσετε, όπως εγώ προτιμώ κύριε;
-Μετά χαράς να σας φωτογραφήσω όπως θέλετε, μόνο που δεν θα τις αποδεχτούν στην αστυνομία με τον τρόπο που κάθεστε.
-Δε πειράζει κύριε φωτογράφε, δική μου η ευθύνη.
Να μη σας τα πολυλογώ, έβγαλα τση μνια δεκαρά πόζες και ήρθενε και η άλλη καθίζει στο σκαμπό και ποζάρει ωσάν τη Μενεγάκη στη τηλεόραση και ήρθενε η ώρα να επιλέξουνε, πχια θα τυπώσω.
Ξανοίγει μαζί με την άλλη την οθόνη του υπολογιστή σαστισμένη.
-Πω! πω! πω! πω! χάλια βγήκα…, λέει η μικρή και τση κάνει η άλλη…
-Τι λες βρε χαζή; Τέλειες είναι!!! Κούκλα βγήκες, εμένα μου αρέσεις!!!
-Όχι…, όχι…, συγνώμη να βγάλουμε άλλες γίνεται;
Τη ρωτώ:
-Να τσι διαγράψω αυτές κοπελιά;
-Ναι, ναι, σβήσε τσι δεν μου αρέσουνε!
Ένα λεφτό τση κάνω να ιδεί και η κυρία τις δικές τση και θα σε ξαναφωτογραφήσω…
Έρχεται και σιμώνει στην οθόνη κοντά η κυρία και έχομε το ίδιο τροπάριο.
-Τι είναι αυτά τα χάλια πως βγήκα έτσι; Απαπα… απαίσιες, δεν μου αρέσουνε.
Έρχεται κοντά η άλλη και ξανοίγει κι αυτή…
-Μα τι λες τώρα; Πολύ καλές είναι…, κοίτα αυτή εδώ…, μα είσαι κούκλα να βγάλεις αυτή, είναι τέλεια!!!
-Τί λες; Κοίτα που βγήκα σα χαζή, όχι θα βγάλουμε άλλες!
Ρωτάω να τις διαγράψω αυτές κυρία μου;
-Ναι, ναι, ναι, δεν μου αρέσει καμία…!
Άντε φτού κι από την άκρα, έβγαλα μνια δεκαρά πόζες στη κάθε μνια πάλι και ήρθενε η ώρα να επιλέξουνε.
Μη σας-ε φανεί υπερβολή, πάνω από δέκα λεφτά, εξάνοιγε η κάθε μνια την οθόνη και άλλαζα τσι φωτογραφίες στη σειρά, από τη πρώτη μέχρι τη τελευταία και ξανά πάλι το ίδιο. Η κυρία αποφάσισε να επιλέξει μνια και περιμένω τη κοπελιά ήντα θα κάμει.
Αλλάζω τσι φωτογραφίες ξανά και ξανά, τελικά με ξανοίγει και μου λέει…
-Συγνώμη που σας ταλαιπώρησα, αλλά δεν μου αρέσει καμία…
Αρχίζω και φουσκώνω…
-Πε μου ήντα να κάμω μρε κοπελιά να τσι σβήσω;
-Ναι, δε θα βγάλω άλλες…, θα πάω αλλού μάλλον…
Πάει να βγεί όξω και τση φωνιάζει η άλλη!!!
-Όχι δε θα πάμε αλλού!!! Εδώ κοντά δεν έχει και πρέπει να κάνουμε πάνω από πενήντα χιλιόμετρα στο Ηράκλειο.
-Μα δε θέλω, δε βγαίνω καλά…, δε ξέρω τι φταίει, η μηχανή, τα φώτα, ο φωτογράφος, δε βλέπεις; Βγαίνω χάλια…!
Εντάξει το τερματίσαμε…
Άχρηστη η μηχανή, ακατάλληλα τα φώτα και ο φωτογράφος ακάτεχος!!!
Ήρθενε στο νού μου ο Βέγγος απού εφωτογράφιζε άλλ’ αντ’ άλλον, σάμε απου επήγε η στριπτιτζού και τον-ε πλάκωσε η μήχανη.
Μήπως όμως εφωτογράφιζα κι εγώ άλλ’ αντ’ άλλων;
Μνια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά, μόνο που είναι ούλα ψεύτικα απάνω τζη….
Βαμμένα μαλλιά, τα μούτρα τζη μπογιαντιζμένα ένα πόντο κρέμες, ψεύτικες βλεφαρίδες, ψεύτικα νύχια, ψεύτικα μάθια, ψεύτικα φρύδια, ψεύτικο στήθος, ούλα ψεύτικα απάνω τζη και φταίω εγώ απού δε βγαίνει σαν τον άθρωπο στσι φωτογραφίες;
Δεν είπα κουβέντα μόνο έκατσα να επεξεργαστώ τση κυρίας, τη πόζα που έχει επιλέξει.
Εθάρρουνε κι εγω πως εξέμπλεξα, αμ δε…
Ήστεκε δίπλα να ξανοίγει και μόλις είδε πως θα τυπωθούνε ασπρόμαυρες, εντάκαρε κι ετσίνα!!!
-Έτσι θα βγούνε;
-Μάλιστα έτσι πρέπει…
-Μα τι μου λέτε τώρα κύριε!!!
-Εγώ, ήντα λέω; Ασπρόμαυρες είναι τση ταυτότητας, δε ντο κατέχεις;
-Μα εγώ πήγα και βάφτηκα, χτενίστηκα, έβαψα τα μαλλιά μου, ντύθηκα επίσημα για να φωτογραφηθώ και θα πάρω ασπρόμαυρες φωτογραφίες;
Έρχεται κοντά η άλλη, ξανοίγει και ενώ πριν τση λεγε, κούκλα είσαι…, εδά τση κάνει…
-Είδες που στα λέω; Πάμε αλλού!!!
Δεν άντεξα…
-Κυρία μου βαστάς τη παλιά ταυτότητά σου;
-Ναι στη τσάντα στο αυτοκίνητο την έχω…
-Άμε να μου τη φέρεις σε παρακαλώ…, μα ίδια δα όμως!
Στη μάνιτά μου, πορίζει και φέρνει τη ταυτότητα.
-Τι χρώμα είναι η φωτογραφία, τση κάνω, δεν είναι ασπρόμαυρη;
-Ναι μα εγώ θέλω να βγάλω καινούργια και οι καινούργιες είναι λέει έγχρωμες!
Στην αφέλεια τση γυναίκας, άλλαξα και του λόγου μου τη κουβέντα, για να μη μαλώσουμε κι από πάνω…
-Ναι, κυρία μου…, έπρεπε το Ελληνικό κράτος να έχει αλλάξει τσι ταυτότητες και να ναι όντως Ευρωπαϊκές εδά και χρόνια, αλλά βλέπεις έχουνε φάει τρεις φορές τα λεφτά οι μάγκες και παρόλο που μας έβαλανε πρόστιμο, μνιαλό δε βάνομε!
-Και τώρα δηλαδή πρέπει να βγάλω ασπρόμαυρες;
-Όπως σας εξήγησα και πριν, αυτή είναι η κατάσταση. Ασπρόμαυρες θένε και να κάθεσαι ντρέτα κι όχι λοξά σα να βγάλεις εξώφυλλο για περιοδικό και στο ’πα πως δεν θα τσι δεχτούνε.
-Δηλαδή δε κάνει ούτε αυτή που βλέπω;
-Ξάνοιξε τη ταυτοτητά σου, σαν αυτή πρέπει να βγάλουμε.
Ξανοίγουνε η μνια την άλλη και βαστώντας τη ταυτότητα λέει τση μικρής.
-Αφού δε γίνεται αλλιώς θα βγάλουμε τέτοιες τι λες εσύ;
-Εσύ βγάλε άμα θες, εγώ δε θα βγάλω τώρα, δε βγαίνω καλά δε βλέπεις;
Ξανά μανά…
Καθίζει στο σκαμπό με τη προβοσκίδα κατεβασμένη και σκέφτομαι όσο τη φωτογραφίζω, πως θα ξεμπλέξω απού εξίνισε τα μούτρα τζη και βγαίνει χάλια (αλήθεια είναι) εδά.
Δεν είπενε πράμα (παράξενο ε;) μόνο ετύπωσα εκείνη-νά που μου ’δειξε.
Πχιάνει το φακελλάκι με τσι φωτογραφίες και μου κάνει…
-Συγνώμη που σας ταλαιπωρήσαμε λίγο, αλλά δε γνωρίζαμε…
-Δε πειράζει θα πω μόνο στη κοπελιά, δυο κουβέντες…
Ήκουσέ ντο και ήρθενε κοντά.
-Πείτε μου σας ακούω…
-Πριν λίγο είπες κουβέντες, που δε στέκουνε στη λογική του μυαλού μου.
-Δε σου αρέσανε οι φωτογραφίες…, το δέχομαι και μπορεί να μην έχει κάπχιος τη διάθεση για φωτογράφηση και να μη βγαίνει όπως θέλει. Όμως εσύ έβγαλες και τα φώτα και τη μηχανή και το φωτογράφο όλα άχρηστα. Δηλαδή, με αυτή τη λογική, όντε πας ν’ αγοράσεις ένα φουστάνι και δε σου στρώνει, φταίει ο ράφτης, στα παπούτσα φταίει ο τζαγκάρης, και τελικά σ’ ότι δε σου αρέσει, φταίνε οι άλλοι;
Με ξανοίγει καλά, καλά και λέει…
-Προς Θεού δεν ήθελα να σας θίξω και συγνώμη, δεν τα εννοούσα…
-Θες μνια συμβουλή από έναν άνθρωπο που δε βαστά κακία μέσα ντου;
-Ευχαρίστως να την ακούσω!
-Η γλώσσα λέει και το μνιαλό σκέφτεται, α δε ντα βάνεις με τη σωστή σειρά, θα λες και θα κάνεις πράματα που θα σε εκθέτουνε…, αυτό και τίποτα άλλο!
Έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι, αφού τη πήρε αγκαζέ η κυρία.
Εγώ εξακολουθώ να σκέφτομαι το Βέγγο απού τα ’στεσενε καντηλιέρι στη θέα τση στριπτιτζούς και τον-ε πλάκωσε η μηχανή με τη φυσούνα, ετσά θα ποβγάλω την απαξίωση τση κοπελιάς, έστω και άθελα τζη!
Αντώνης Κουκλινός
