Στα Καμίνια | του Μιχάλη Στρατάκη
Κάθε φορά που τα ζάλα της πεθυμιάς και της μνημοσύνης μου με σέρνουνε στα Καμίνια, στη φτωχογειτονιά των μικράτων μου και του βλασταρίσματος μου, περνώ κι από το δρόμο βορεινά της Αγίας Βαρβάρας, εκειά που θυμούμαι πως ήτανε ο φούρνος της κερά Νίκης.
Κι ακόμη κι εδά, εξήντα χρόνους ύστερα, κάθε που πορπατώ εκείνο το σοκάκι, αιστάνομαι να χοροπηδά η καρδιά μου, όπως εχοροπήδα κι εκείνηνα την ημέρα…
Μ’ είχε πέψει η μάνα μου στο φούρνο, για να πάρω το τεψί που είχα παωμένο πρίχου ώρες για ψήσιμο.
Φρίσες με πατάτες, ήτανε θυμούμαι.
Συνηθισμένο φαΐ, αφού δεν υπήρχε φτηνότερο ψάρι από τη φρίσα, που ήτανε γεμάτο τσίτες, μα αυτό εμπορούσαμε κι αυτό ετρώγαμε.
Έδωσε μου το τεψί η κερά Νίκη, έδωσε μου κι ένα εφτάζυμο παξιμαδάκι για καλοχέριασμα και κίνησα για την πόρτα.
Στο πεζοδρόμιο εγίνηκε η καταστροφή των καταστροφών.
Μήτε εδά δεν κατέχω πώς εγίνηκε, μα σάικα εστραβοπάτησα σαν εκατέβαζα τον πόδα μου από το πεζοδρόμιο κι έφυγε το τεψί από τα χέρια μου.
Όλο το φαΐ εφκερέθηκε στο χωματόδρομο, κι εγώ εσωριάστηκα δίπλα του.
Έχασα τον κόσμο από τα μάθια μου.
Μπορεί να ’τανε κι από τα δάκρυα μου, απού ετρέχανε ωσάν τση βρύσες.
Όχι επειδή επόνουνα από το σώριασμα μου, μα γιατί εθώρουνα τις φρίσες και τις πατάτες μας, ένα με τον πάσπαρο του σοκακιού.
Και τότες, μέσα στην απόγνωση και στα δάκρυα μου, εγίνηκε το θάμα.
Θυμούμαι την κερά Νίκη τη φουρνάρισσα να ’ναι σκυμμένη από πάνω μου και να μου λέει «σώπα καμάρι μου, μα πράμα δεν είναι. Εγώ θα σου δώσω άλλο φαΐ να πας στο σπίτι σας, μόνο μη κλαις».
Έβαλε με σιργουλευτά πάλι μέσα στο φούρνο, έπλυνε το τεψί μας από τα χώματα και εφκιέρεσε μέσα ένα άλλο τεψί, με φρίσες και πατάτες.
«Κι εμείς το ίδιο φαΐ εψήσαμε, άμε το δα στο σπίτι σας και μη το πεις κιανενούς» μου ’πε.
Δεν το ’πα κιανενούς.
Κι εδά είναι η πρώτη φορά που το ξωμολογούμαι.
Δεν κατέχω γιάντα το κάνω.
Μα τ’ απόγεμα θα πάω στα Καμίνια και θα ξανασταθώ εκειά απού ήτανε ο φούρνος και η άγια ψυχή της κερά Νίκης.
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
Μιχάλης Στρατάκης
