Ικέτες της Αγάπης στο έλεος της αιωνιότητας | της Ζωής Δικταίου
Θυμάμαι,
σε θυμάμαι αόριστα μελαγχολικό
είχες στα μάτια την κυριακάτικη θλίψη των άστρων
σε θυμάμαι να κλαις, μεσάνυχτα
θαρρείς και ήσουν ήδη λησμονημένος.
Κάτω από τα πέπλα της νύχτας η πόλη άδεια,
δίχως εσένα
κι όμως είναι στιγμές που ακόμα πιστεύω
πως για σένα ζω εδώ, στη σιωπή,
εκείνη που πληγώνουν οι πρωινές ηλιοδαχτυλιές
όταν μπαίνουν από τις διάφανες κουρτίνες
εκείνες που ρίχνουν ανελέητα φως στις ρυτίδες
και στα παράπονα
όσα στρίμωξε ο χρόνος κάτω απ’ τα βλέφαρα.
Θυμάμαι,
το σημάδι στο μάγουλο,
ώρες δειλινού
ευχόσουν να δυσκολέψει ο καιρός το ταξίδι
θυμάμαι το ταξίδι,
με την αφή, με την πανσέληνο
με την αλμύρα στα χέρια
με τα σώματα κουρσεμένα λάφυρα του πάθους.
Βιαζόσουν
και το μέλλον,
αυτό που έγινε πιο γρήγορα παρόν
το ίδιο βιαστικά μας προσπέρασε
κι ας μου ψιθύριζες πως εμείς δεν είχαμε γεννηθεί
για να πεθάνουμε αδικαίωτοι του Έρωτα.
Θυμάμαι,
το ποτήρι γεμάτο, το χαμόγελο μισό
το παράπονο ολόκληρο.
Αναλφάβητη να περιγράψω ότι αισθάνομαι
νικημένη από ένα χαμόγελο
την αποσύνθεση του ονείρου
δεν θέλω να παραδεχτώ
στολίζοντας ακόμη με ιριδισμούς από το δάκρυ σου
την ασπρόμαυρη ερειπωμένη εικόνα της μνήμης.
Θυμάμαι,
την ανάσα σου,
μέσα από την ανάσα του πεύκου
και το άγγιγμα σου κάτι από φίλντισι,
θυμάμαι την ανάγκη μου να τρέξω μέχρι
την άκρη της απογοήτευσης και της ψευδαίσθησης
εξαγοράζοντας την ήττα μου
στην εύφορη πολυτέλεια της μοναξιάς.
Αύριο…
ποιος θα με πιστέψει Αύριο
αμίλητα θα ανθίσουν οι ανεμώνες
πριν ο άνεμος σταματήσει στις φυλλωσιές
πριν υψώσουμε το βλέμμα στον ουρανό
ικέτες της Αγάπης στο έλεος της αιωνιότητας.
Θυμάμαι,
μου ‘λεγες η Άνοιξη είναι δεδομένη
και δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει
θυμάμαι πως δεν με ξάφνιασε ο Απρίλης
όχι, ο καθρέπτης που ράγισε
με είχε ξαφνιάσει
και η μάσκα που έσπασε.
Ζωή Δικταίου
[Από την ποιητική συλλογή «Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις», 2020, ISBN: 978 618 5456-20-7]
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι της δημιουργού ψηφιακών πινάκων, γραφίστριας, αρχιτεκτόνισας Nuha Notion με τίτλο «Beautiful In My Eyes», 2022, από την Ντάκα του Μπανγκλαντές]
Η Χαρούλα Βερίγου – Μπάντιου, (λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου) γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962. Μεγάλωσε στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων Κέρκυρας. Εργάστηκε στον Ξενοδοχειακό Τομέα, καθώς και στις Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ως Διοικητικός Υπάλληλος. Την γοητεύουν τα γιασεμιά, τα φεγγάρια, τα βλέμματα, τα δακρυσμένα μάτια, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, οι ξεχασμένοι δρόμοι, τα βουνά, τα ξέφτια από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Πιστεύει στην αγάπη. Συνεργάζεται με τα Διαδικτυακά Περιοδικά, Ποιείν, Fractal, Ατέχνως κ.α. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τους: Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργη Κοντογιάννη, Ανδρέα Ζιάκα, Γιάννη Νικολάου, Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη και Θοδωρή Καστρινό.
Η μέχρι τώρα εργογραφία της περιλαμβάνει τα βιβλία:
– Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2023, Αθήνα
– Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2021, Αθήνα
– Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2020, Αθήνα
– Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2019, Αθήνα
– Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Σεπτέμβριος 2018, Αθήνα
– Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2018, Αθήνα
– Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2017, Αθήνα
– Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Ιούνιος 2015, Αθήνα
– Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996, Αθήνα
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα
– Γράμματα της ποίησης, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: Ατέχνως, 2020, Αθήνα
– Μονόλογοι, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: το βιβλίο, 2017, Αθήνα
– Λογοτεχνικά Μονοπάτια, Εκδόσεις: Όστρια, 2022, Αθήνα
– Λογοτεχνικό Ολόγραμμα 1, Έκδοση της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού, Τυπογραφείο Γιώργου Κωστόπουλου, Δεκέμβριος 2022, Αθήνα
