Η ευτυχία των υποσχέσεων | της Άννας Τακάκη
Δεν ήταν τα δυο μου χέρια που σε κράτησαν…
Δεν ήταν τα δυο μου χέρια.
Ήταν οι δύο υποσχέσεις μας που σου θύμιζαν:
Να μην αφήνομε τ’ άδικα χρόνια μας
στο έλεος της αδηφάγας μέρας.
Να μην φεύγομε χωρίς την ανάμνηση
της παρουσίας μας.
Δεν ήταν τα μάτια σου που με κοίταξαν.
Δεν ήταν τα μάτια σου.
Ήταν ο ανθρώπινος πόνος
που καρτερούσε μιαν όαση.
Δεν ήταν τα χείλη μας που φιλήθηκαν.
Δεν ήταν τα χείλη μας.
Ήταν μια λάβρα λάβα που καίει,
καίει κι αφήνει σημάδια σταχτιά.
Από τ’ αποκαΐδια
μιας μάνας γέννας ήρθε το φιλί μας…
΄ Ήταν ο έρωτας που έσπασε πόρτες κλειστές
για να φτάσομε στις πολιτείες των Αρχαγγέλλων
εκεί όπου οι πύλες του παραδείσου
έχουν γραμματείς
να καταγράφουν τους ευτυχισμένους!
Άννα Τακάκη
Από τη συλλογή «Μαίανδρος ο Έρωτας» 2015, «Βεργίνα»
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι η ελαιογραφία με τίτλο «Απλώς μαζί!» της Ρωσίδας καλλιτέχνιδας Алина Малыхина, 2015].
Άννα Τακάκη
