Ένας κόσμος σε μετάλλαξη και τα νέα πεδία των μαχών του | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Δυο σκέψεις για τον απογευματινό σας καφέ: ένας κόσμος σε μετάλλαξη και τα νέα πεδία των μαχών του (ή γιατί αγοράζουν τώρα μανιωδώς τα funds σπίτια πρώην Μικρομεσαίων).
Κλείνοντας δύο χρόνια και κάτι μετά την ανάληψη του τιμονιού από τον Μπάιντεν και σχεδόν τρία από το πρώτο lockdown του πλανήτη, αλλά και ένα μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, είναι πλέον ορατή και δια γυμνού οφθαλμού μια τεράστια σειρά από «μετάλλάξεις». Τα βασικά χαρακτηριστικά τους:
►Η υπερχέωση κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών, λόγω της ύφεσης των πάντων, με ταυτόχρονο όμως αύξηση του πλουτισμού όσων έχουν πρόσβαση σε χρηματοπιστωτικά παίγνια για ελίτ, αυτά που συντηρούν και μεγεθύνουν μια κολοσσιαίων διαστάσεων φούσκα τοξικών, όση 21 παγκόσμια ΑΕΠ σήμερα.
►Η ψηφιοποίηση των πάντων. Παραδοσιακές ανθρώπινες και κοινωνικές δραστηριότητες απέκτησαν το πρόθεμα «τηλε». Εκπαίδευση, εργασία, σεξ, διασκέδαση, πολιτισμός, κρατικές υπηρεσίες, κόμματα, δημοκρατία κλπ.
►Ο περιορισμός της φυσικής επαφής, εντείνει την ανάγκη για συναλλαγές που χρησιμοποιούν κυρίως «ψηφιακό χρήμα». Δεν είναι τυχαία η απότομη στροφή μεγάλων Κεντρικών Τραπεζών ή πολυεθνικών σε τεχνολογίες που δημιουργήθηκαν από «άναρχα» ψηφιακά νομίσματα νέας τεχνολογίας, τα λεγόμενα «κρυπτονομίσματα», τα μόνα που μπορούν να λειτουργήσουν και εξωτραπεζικά, αν τύχει και καταρρεύσει το τραπεζικό σύμπαν, όπως πήγε να γίνει το 2008 με την Leman Bros λόγω της απαξίωσης 800 δισ. $ στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Τώρα βρίσκονται στην ίδια διακινδύνευση δάνεια, ιδιωτικά ή δημόσια, που υπερβαίνει το μέγεθος τους τα 30 τρις! Μαζί και η κερδοφόρα φούσκα των ελίτ, απ’ όπου και τα κέρδη τους σήμερα. Και δεν διστάζουν να υιοθετούν λύσεις που θυσιάζουν τις εμπορικές Τράπεζες για να σωθεί το εκδοτικό δικαίωμα παραγωγής χρήματος των Κεντρικών.
►Η προσπάθεια βεβιασμένης αλλαγής του στρατηγικού καυσίμου του πλανήτη σε κάτι γκρι, νεφελώδες και ουτοπικό που το ονόμασαν «πράσινη μετάβαση». Όλα από ΑΠΕ, λέει, δηλαδή ένας νέος κύκλος υπερδανεισμού ύψους 70.000 δισ.(!) μέχρι το 30 σε όλον τον πλανήτη.
Για το κλίμα λες;
Μπα, δεν είναι χαζοί οι της ελίτ και το κλίμα το έχουν ακόμα «χ..μενο». Τις τράπεζες και τις φούσκες τους τρομπάρουν πάλι, μην τυχόν και σκάσουν. Και με την ευκαιρία μιας ενεργειακής κρίσης με γεωπολιτικό υπόβαθρο, ξεφορτώσουν πάλι μερικά πετροδολλάρια να τα πληρώσουν τα ζαβά, οι Ευρωπαίοι, μπας και σωθεί κάτι από την εποχή της προηγούμενης παγκοσμιοποίησης, τότε που κυριαρχούσε ο νεοφιλελευθερισμός υπό την μονοκρατορία του δολαρίου.
►Την στροφή των ελίτ και των funds τους σε επενδύσεις μόνο σε ότι έχει πάγια. Είτε των Κροίσων της πληροφορικής που αγοράζουν χωράφια(!), είτε των funds που μαζεύουν εδώ τα πάγια πτωχευμένων επιχειρήσεων (από ξενοδοχεία έως μικρόσπιτα νεόπτωχων μικρομεσαίων, είτε μεταλλευτικές τύπου ΛΑΡΚΟ, την ΔΕΗ και τα δίκτυα της. Γιατί άραγε;
►Το μόνο που συνεχίζει να κρατάει κάποια ψευδαίσθηση κοινωνικής συνοχής και σταθερής λειτουργίας σε αυτό το μέρος του πλανήτη, είναι τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» σαν το fb, το tweeter και τα λοιπά. Παίζουν όλο και περισσότερο εδώ τον ίδιο ρόλο που έπαιξαν και οι «πλατείες» το 10.
Ψηφιακές διαδηλώσεις αγανάκτησης και οργής, κυρίως αυθόρμητες, κανονικών ανθρώπων που δυσανασχετούν και αντιδρούν με την διαίσθηση τους. Και αν δεν έχουν, μόνο με το συναίσθημα, βλέποντας να πηγαίνουν τα πάντα κατά διαόλου. Χωρίς όμως διάρκεια και συνοχή όλο αυτό, εν αναμονή του Μεσσία, που θα του αναθέσουμε να λύσει όλα τα πιο πάνω.
Αυτά όμως τα «μέσα επικοινωνίας» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μηχανές ιδιωτικών εταιριών για να πουλούν κατευθυνόμενη διαφήμιση σε εταιρείες, παρέχοντας ως τυράκι συμμετοχής στους χρήστες – καταναλωτές την εύκολη επικοινωνία. 23$ ανά κεφάλι η διαφημιστική δαπάνη μόνο στο fb για τους 2,5δισ. χρήστες του, που αυξήθηκε και μέσα στην πανδημία κατά 13% περίπου (τώρα έπεσε πολύ, επειδή μυρίστηκαν οι «αγορές» την λήξη αυτού του μοντέλου). Κάπου 90 δισ. $ τα κέρδη μόνο του Facebook το 2020, 200 για την Google, από αυτή την μπίζνα που στήθηκε πριν την έναρξη της περιόδου των οικονομικών κρίσεων του 21ου αιώνα, αυτές που τελείωσαν και την παγκόσμιοποίηση όπως την ξέραμε. Μοιραία φαίνεται είναι και η ανάγκη μετάλλαξης αυτών των μέσων συναλλαγών είτε της αντικατάστασης τους με νέα, άλλης «κοπής».
►Μοιραία αφού, η έλλειψη face2face οικονομικής δραστηριότητας και ο όγκος αυτών των δικτύων παλαιάς κοπής, (της πΚ εποχής), τους έχει προσδώσει και τον χαρακτήρα των πεδίων των μαχών αντιμαχόμενων κρατών, πολιτικών σχηματισμών ή ομάδων με νέες μεθόδους διάταξης «στρατών» εντεταλμένων και με νέες στρατηγικές μαχών. Μοιραία και οι ιδιοκτήτες αυτών των μέσων, καλούνται να μεροληπτούν υπέρ του ενός ή του άλλου. Το μέγα θύμα αυτής της μάχης: η παραδοσιακή δημοκρατία της φυσικής επαφής, έστω δια αντιπροσώπων, όπως την γνωρίσαμε τους τελευταίους δύο αιώνες!
►Στο καθυστερημένο δικό μας εγχώριο περιβάλλον, όλα αυτά δείχνουν πολύ μακρινά και αόριστα, λες και να ανήκει η Ελλάδα σε κάποιον άλλο πλανήτη, με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΚΚΕ όπως στην δεκαετία του 80 ή του 90.
Άντε τώρα να εξηγήσεις την απόλυτη συσχέτιση όλων των πιο πάνω με τις βλακώδεις οδηγίες μεταφοράς των πάντων στην ατομική σου ευθύνη, από τα «κλείστε τον θερμοσίφωνα και όλα μετά καλά», μετά το «κλείσου μέσα», για να κυκλοφορούν οι μαφίες, που ξεπλένουν μαύρα, ελεύθερες έξω. Έτσι το μόνο που μένει τελικά κλειστός είναι εκείνος ο διακόπτης. Αυτός που κάνει τα «ρετιρέ» ακατοίκητο, ελλείψει περιεχομένου εγκεφάλου. Δεν πήγε άδικα τόσος φόβος που πουλήθηκε μέχρι τώρα χύμα. Μετριέται, ξέρεις, στα ψυχοφάρμακα που καταλήγουν στην Ψυττάλεια.
«Και τώρα τι κάνουμε κύριε διαπιστωσάκια;», Το εύλογο ερώτημα του κάθε καλοπροαίρετου, που ίσως να έχει βαρεθεί να διαβάζει μόνο διαπιστώσεις και αναλύσεις με μεγάλες ακολουθίες από ούτε – ούτε, – δεν – δεν, αλλά καμία συγκεκριμένη πρόταση, που όλα αυτά να τα ανατρέπει, να τα βάζει σε μια τάξη που θα βγάζει νόημα. Να κοιτάμε την Γιαδικιαρογλου, που κοιτάζει αμήχανα την μπόχα και την σαπίλα, που αποκαλύπτεται καθημερινά, ενός παλιού κόσμου που καταρρέει, κάνοντας καριέρα μόνο στην αποκάλυψή του κάθε φορά που θα εκδίδεται μια σκανδαλώδης απόφαση από το ΣτΕ για να δίνει μια επίφαση νομιμότητας στις τεράστιες ανακατανομές πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω, όπως τώρα καλή ώρα; Φτάνει μόνο αυτό;
Διαισθάνομαι ότι η εναλλακτική απάντηση στον δυστοπικό κόσμο μΚ που προδιαγράφουν τα πιο πάνω θα προέλθει μόνο μέσα από την υπέρβαση και της αντίληψης που είχαμε για τον προηγούμενο κόσμο και την εποχή του, αλλά και από την υπέρβαση και των ιδίων των διαθέσιμων μέσων που είχε δημιουργήσει (επικοινωνίας, συναλλαγών κλπ).
Με την δημιουργία νέων, που θα εγγυώνται από την φύση τους (και όχι λόγω κάποιας εγγυήτριας υπέρτατης αρχής η κάποιου πολιτικού σχηματισμού πάνσοφων εκ γενετής illuminati, την διαφάνεια και τον δημοκρατικό έλεγχό.
Έναντι αυτού There Is No Alternative! Το TINA των νεοφιλελέ της δεκαετίας του 90 γυρίζει μπούμερανγκ μετά την πλήρη κατάρρευση, όλων των σχετικών δογμάτων, κατασκευών και «αφηγημάτων» που έδειχναν ως ΤΙΝΑ το 90!
Και με αυτή την διαίσθηση, κάνω ό,τι περνάει και από το δικό μου χέρι αυτή η μάχη όλων των μαχών να δοθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και μέσα, κάνοντας τα όλα πενηνταράκια και όσο μπορώ κατανοητά και από εδώ, όσο αυτό το μέσο επικοινωνίας υπάρχει. Πριν να καταρρεύσει και αυτό, όπως κάθε τι τεχνολογικό, άρα με ημερομηνία λήξης, για να ανθίσει το επόμενο, το νέο.
Αυτό που μόνο ξέρω είναι αυτό που μου έμαθε, όταν ήμουν και εγώ νέος, ο Ευτυχής ο Μπιτσάκης. Η δυναμική του ελάχιστου γίνεται τεράστια μέσα σε πολύπλοκα εκτός ισορροπίας συστήματα, όπως αυτού του κόσμου που μεταλλάσσεται τώρα μπροστά στα μάτια μας.
Μείνετε συντονισμένοι για να το βρούμε.
Προφανώς και δεν τα ξέρω ούτε εγώ όλα, όπως και ο καθένας σας. Για την ακρίβεια, γνωρίζω ελάχιστα. Όπως πχ αυτό που μου δίδαξε ο Μπιτσάκης.
17/2/23
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
