Το «Σβούρα» είναι μια αγάπη συνάντησης, με ανθρώπους που ξέρουν να τιμούν | της Χαρούλας Βερίγου
Η κίνηση αυτή που κρατά τη σβούρα όρθια και δεν πέφτει, ενώ φαίνεται να γέρνει, ονομάζεται γυροσκοπική μετάπτωση, ίσως κάπως έτσι να συμβαίνει και με τον αναγνώστη, όταν διαβάζοντας το Διαδικτυακό περιοδικό «Σβούρα», καταφέρνει όχι μόνο να στροβιλίζεται στη γνώση, χωρίς την «πτώση», μα και να δημιουργεί μέσα από την ποικιλία της ύλης, μια προσωπική βιβλιοθήκη ικανή να περιγράφει τόσο τον εαυτό του, όσο και περιόδους που είτε έχει περάσει, είτε βρίσκει σημάδια του χρόνου, από το κοινό για πολλούς από εμάς παρελθόν.
Σε καιρούς κρίσης, είναι σπουδαίο να βρίσκονται άνθρωποι, που ανιδιοτελώς προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο με τη βεβαιότητα πως έχουν χρέος να προσθέσουν ένα λιθαράκι στο αύριο του πολιτισμού, και τούτο το αύριο, το ονειρεύονται καλύτερο από το σήμερα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι συνεργάτες του περιοδικού «Σβούρα», συμμετέχοντας σε μια πολυμορφική διαδικασία και στάση ζωής, η οποία από ό,τι φαίνεται επιδρά εποικοδομητικά σε ευρύ κύκλο αναγνωστών.
Με τις λέξεις ο ανθρώπινος εγκέφαλος αιχμαλωτίζει τον κόσμο, ακόμη και το σύμπαν, μέσα στις φόρμες των λέξεων γεννιούνται οι σκέψεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, οι ανάγκες, οπότε ο λογοτέχνης καλείται να μην απομακρυνθεί υπερβολικά, να μην ξεμακραίνει από την αποτύπωση τού κόσμου του ως έχει. Η γραφή είναι ιερή υπόθεση, αποτελεί επιθυμία και ανάγκη ασυμβίβαστη τελικά. Προσωπικά, γράφω, θαρρείς και κάνω ανακωχή και πόλεμο μαζί, με τον μέσα μου άνθρωπο ανάβοντας όλα τα σκοτάδια. Στη δημιουργική μου μοναχικότητα δεν υπάρχει σύνορο. «Το έργο που παράγει ο άνθρωπος είναι ιερό κι ας μην είναι ιερός αυτός ο ίδιος» λέει ο Άγγελος Τερζάκης και συμπληρώνει: «Όλη η μυστική διαδικασία της Τέχνης σε αυτό στηρίζεται. Στο να παράγεις ιερότητα από την αμαρτία σου». Το φιλόξενο περιοδικό «Σβούρα», με τιμά με δημοσιεύσεις του έργου μου, είτε από την πεζογραφία είτε από την ποίηση, και είναι παρήγορο, ενθαρρυντικό, γιατί χωρίς λογοτεχνικά περιοδικά, ίσως δεν έχουμε λόγο ύπαρξης και εμείς που γράφουμε, οπότε, ναι, θα συνεχίσω να γράφω, και αγαπώ τις ώρες που γράφω, παίρνουν μεταγραφή οι αμαρτίες μου.
Η λογοτεχνία, μπορεί να εκφράσει ορισμένα μοναδικά πράγματα. Είναι το μέσον που έχει τη δύναμη να διευρύνει το νου, να μας οδηγήσει στην εναντίωση στα στερεότυπα, στις προκαταλήψεις, να στρέψει το ενδιαφέρον μας σε αξίες ξεχασμένες, ένα καλό κείμενο ανοίγει δρόμους σε ό, τι αφορά την ανθρώπινη δραστηριότητα. Το περιοδικό «Σβούρα» απευθύνει ένα κάλεσμα, εγώ έτσι αισθάνομαι, «ελάτε» λέει, «να χτίσουμε μια καινούργια γέφυρα, να θυμηθούμε την αξία της κουλτούρας του λόγου, να μιλήσουμε, γιατί και έτσι μπορεί να μεταδώσουμε το καλό, γιατί και έτσι μπορούμε να επικοινωνούμε με αξίωση την ελεύθερη σκέψη». Και συμπληρώνω, επειδή, με καμιάν άλλη πνευματική κατάκτηση του ανθρώπινου γένους δεν μπορεί να συγκριθεί η γλώσσα, ας την σεβαστούμε, αφού με όχημα εκείνη, όχι μόνο εκφράζουμε τις επιθυμίες και τα πιστεύω μας, αλλά συνειδητοποιούμε και τις διαθέσεις προς την κοινωνία και τον ίδιο τον εαυτό μας. Μακάρι να αλλάξει η μοίρα των λέξεων, να σταματήσουν να φθείρονται στο στόμα του ανθρώπου, όχι από την πολλή χρήση, αλλά από την κακή χρήση.
Παλιομοδίτισα είμαι και μοναχική. Μου αρέσει η βροχή. Αφήνομαι με εμπιστοσύνη στην ψιχάλα όπως και στη μπόρα. Προτιμώ τη μωβ ομπρέλα, μα έχω πάντα και μια κόκκινη, για να μπορώ να πληγώνω τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Από τούτο το πληγωμένο σκοτάδι, με τις σπίθες που μαζεύω πορεύομαι και γράφω. Στο περιοδικό «Σβούρα», μού επιτρέπεται να κάνω πρόβα τα βιβλία μου, μού χαρίζεται ένα βήμα να εμφανιστώ, αλλά πέραν τούτου, έχω την πολυτέλεια να διαβάσω αφιερώματα σε πρόσωπα και θέματα, σε γεγονότα, κριτικές, άρθρα, δοκίμια, κείμενα και μελέτες που ίσως θα δυσκολευόταν πολύ να βρουν θέση σε άλλες σελίδες.
Αφήνω το βλέμμα να γυρνάει πίσω απ’ τον καιρό, εκεί που ακόμη οι ψυχές φορούν το πανωφόρι της αθωότητας. Επιστρέφω συνειδητά από μεγαλύτερη εσωτερική ανάγκη στην ποίηση, το ξέρουν οι συνεργάτες στο «Σβούρα». Είναι μια πράξη ρομαντική που θεραπεύει τον ανήσυχο νου στο ταξίδι τού χρόνου, μια παραξενιά πολυτελείας αν θέλετε, μια ευεργεσία συνείδησης που μού επιτρέπει να ζω χωρίς ενοχές. Οι φίλοι πλέον, και δημιουργοί του περιοδικού, κατάφεραν και διαµόρφωσαν µια στάση που αντιµάχεται τον κοινωνικό αποκλεισµό και την περιθωριοποίηση, και με δική τους προσφορά βοηθούν ώστε να παράγεται πολύτιμο κοινωνικό έργο.
Αισθάνομαι πως η Χαρούλα Βερίγου έμεινε για πάντα στην Κρήτη, να γοητεύεται από τη μνήμη της Όστριας και την περηφάνια του τόπου. Στην Κέρκυρα, ως Ζωή Δικταίου, δόκιμη της ποίησης, καταθέτω την ψυχή μου στο Ιόνιο φως και στη βροχή. Όμως, τόσο ως Χαρούλα Βερίγου, όσο και ως Ζωή Δικταίου, ένα έχω να εκφράσω με ευγνωμοσύνη, το «Σβούρα» είναι μια αγάπη συνάντησης, με ανθρώπους που ξέρουν να τιμούν.
Καλή συνέχεια στο έργο σας
Κέρκυρα 5 Φλεβάρη 2023
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου, αλλά και Χαρούλα Βερίγου
