Ο παπάς της Αποκριάς | του Γιώργου Μπίμη
Εγώ σε πήρα παπαδιά, σ’ έχρισα πρεσβυτέρα,
το γέννημα των σπλάχνων μου παπά να ‘χει πατέρα.
Κι ήσουν σεμνή και ταπεινή, στεφάνι πριν σου βάλω,
μα τώρα που ξεσάλωσες, πια δε σ’ αντέχω άλλο…
Στης εκκλησιάς το πλήρωμα σ’ έδειχνα με καμάρι
κι εσύ τη μέση κούναγες με σκέρτσο και με χάρη.
Κι ήσουν για μένα καύχημα, ιέρισσα κι αγία
και σου ‘βαλα κι εικόνισμα δίπλα στην Παναγία.
Στα νύχια σαν τη μάγισσα, τις νύχτες περπατούσες,
εγώ βαριά κοιμόμουνα κι εσύ το ξενυχτούσες.
Άνδρες πιστοί και χριστιανοί, ξάπλωναν στο μιντέρι
σαν τους Αγάδες, μα κανείς δε μου ‘δωσε χαμπέρι.
Μπέρτα φορούσες διάφανη στα ξέσκεπα τα στήθη
και μια θεούσα κραύγασε: ‘’το πάθος αναστήθη!’’
Καταμεσής στη δημοσιά, σου ‘χα πολύ γινάτι,
μ’ ένα φαντάρο φλέρταρες και του ‘κλεινες το μάτι.
Κι ένας τσοπάνης πονηρός σου κούνησε τη γκλίτσα,
σε σίμωσε, σε χάιδεψε και σ’ είπε φοραδίτσα!
Κι εσύ τη μπέρτα τ’ άνοιγες και τ’ ουρανού την πόρτα
όταν στο λόγγο έβγαινες για να μαζέψεις χόρτα.
Τα κέρατά μου τα ‘σπασα και μου ‘ρθε να κρεπάρω
όταν σε είδα μια βραδιά να ψάχνεις τον κουμπάρο.
Κι όλο βιγλίζω τα παιδιά, δε μου ‘μοιασε κανένα,
τρεις κόρες έχω και δυο γιούς μα είναι όλα ξένα…
Προσέλαβα στην εκκλησιά κι έναν αφράτο διάκο
κι αυτός ο αχαΐρευτος μου έσκαψε το λάκκο.
Νύμφη σε λέει ανύμφευτη και πάνω σου κολλάει
κι όταν εγώ ιερουργώ στο στόμα σε φιλάει.
Κι επικαλείται το Χριστό και τ’ άγιο Του το πάθος,
μα εγώ που βλέπω μακριά κάτι μου βγαίνει λάθος.
Σκέφτομαι και φιλοσοφώ, ψάχνω να βρω ποιος σφάλει,
που όταν με δουν οι χριστιανοί κουνάνε το κεφάλι.
Πολέμησα σαν σύζυγος για να μη γίνω τέως
μα της ντροπής το κέρατο το είδα τελευταίος.
Κάθε καμπάνα και παπάς κάθε εκκλησιά και διάκος,
που ‘σαι μανούλα μου να δεις πόσα χωράει ο σάκος…
Μες στη μαστούρα μου ξυπνώ απ’ το πολύ λιβάνι
και καταριέμαι τη στιγμή που πιάστηκα χαϊβάνι.
… … …
Στ’ αλισβερίσι της ζωής που αχολογούν τα πάθη,
όσο σοφός κι αν γεννηθείς πάντα θα κάνεις λάθη.
Αίμα το πάθος στο κορμί κι αμφίστομο μαχαίρι,
τραχιά φωτιά που απόδρασε απ’ του θεού το χέρι…
Γιώργος Δ. Μπίμης
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.
Εκτός από την ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, με το θεατρικό λόγο, με το διήγημα, με το δοκίμιο και με το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο «Διάβημα» και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: «Βρυσούλες Γνώσης» στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, «homo universalis», «αιολικά γράμματα», «ατέχνως», «βιβλιοnet,» «fractal», «Αποστακτήριο», «Κατιούσα», «Αlt» κ.α.
Έχει διακριθεί σε πολλούς πανελλαδικούς και σε παγκόσμιους ποιητικούς διαγωνισμούς.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης, ο συνθέτης Στέφανος Ψαραδάκος, ο συνθέτης Θοδωρής Καρέλλας, ο συνθέτης Τάσος Παπαθανασίου, ο συνθέτης Γιώργος Κοφινάς και ο συνθέτης και τραγουδιστής Ονούφριος Παντής.
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
«Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής»,
«Τα Λυρικά»,
«Ο Χρόνος κι οι Πληγές»,
«Το χώμα και το αίμα»,
«Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα».
Το θεατρικό του έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» βραβεύτηκε σε πανελλαδικό διαγωνισμό της «Ασημένιας Σελίδας» και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Εντύποις.
Από τις Εκδόσεις Εντύποις εκδόθηκε και το 6ο βιβλίο του ένα μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Στα μονοπάτια της Μνήμης».
Επίσης έχει εκδοθεί κι ένα βιβλίο με έξι δοκίμια που έχει τίτλο: «Έξι τύψεις της Γης».
Ο Σύλλογος των Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, αλλά και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι τακτικός συνεργάτης στις ιστοσελίδες: Κατιούσα, Αλτ.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΜΗΣ
