ΑΧΤΑΡΜΕΙΣ | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Reloaded, ver2.0 (μετά Καϊλής και κάτι αρχαίων πλυντηρίων)
Έκλεισαν που λες αδερφάκι μου ραντεβού στους Αέρηδες στην Πλάκα για να κάνουν πάλι briefing o Αριστοφάνης και Τσιφόρος. Είπαν «για κανένα ουζάκι» αλλά το χούι δεν βγαίνει ούτε με την ψυχή. Και έτσι το γύρισαν αμέσως σε κάτι σύγχρονους Μαλάμες έναν Μαραβέγια και μια Καϊλή.
Ο ανταποκριτής της μάντρας, αν και χωρίς predator, ευρέθη όλως τυχαίως επί σκηνής και κατέγραψε για του λόγου σας την πιο κάτω στιχομυθία
Γράφε για τις επόμενες γενιές:
■ (Τσιφόρος): Μου λένε μάστορα ότι ήταν στα χρόνια σου μια εποχή που η Αθήνα ήτο πολύ λοκνταουνιασμένη. Είχαν πλακώσει, λέει, κάτι ημιάγριοι Πελοποννήσιοι, σαν αυτούς που βλέπεις τώρα να βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου στην Γη της Ελιάς, και σας είχαν στρμώξει άσχημα.
Είχε βέβαια προηγηθεί, λένε τα γραπτά των ιστορικών, ένας Αλκιβιάδης, κάτι σαν ΓΑΠ της εποχής εποχής σου να πούμε, και σας είχε παρασύρει με ένα «λεφτά υπάρχουν στην Σικελία» σε μια καταστροφή. Χάσατε, λέει μετά η ιστορία, οι εκεί στρατό και στόλο και μείνατε με τα λιανοντούφεκα. Μοιραίως, όπως συνήθως είθισται να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, σας πλάκωσαν μετά στα μνημόνια και τα lockdowns. Από την μια μεριά οι Σπαρτιάτες που σας ανάγκασαν να κλειστείτε στα Μακρά Τείχη και από την άλλη οι Πέρσες, το τότε ΔΝΤ της εποχής, να χορηγεί αβέρτα δάνεια χρυσού για να ελέγχει την κατάσταση στην Μεσόγειο.
Καλά μου τα λένε ή φήμες από τα πετσιασμένα μου-μου-ε μάστορα ή fake news μας αμολάνε πάλι;
►Αριστοφάνης): Ορθώς ομιλείς την ιστορία των ημερών μου αν και καθήμενος πίνων ούζο. Για συνέχα το όμως μόρτη για να δω που το πας.
■ (Τσιφ) Κατά τας γραφάς που βρήκαμε σκόρπιες εδώ πάρα πέρα και τις συγκολλήσαμε με σιλοτέιπ για να βγαίνει νόημα, λέει μετά ότι εγκαταλείφθηκαν τα χωράφια, που τότε έφταναν μέχρι τον κόμβο Καλυφτάκη, στις Αχαρνές, λίγο πιο κάτω από το Μενίδι, και άρχισαν να την βγάζουν οι δικοί σου οι Αθηναίοι με λιτότητες και ξερά σύκα. Και με χούφτες κόκκινη πιπεριά το χειμώνα για ζέσταμα γιατί σας έκοψαν οι Μεγαρείς, λέει, τους αγωγούς βάζοντας έναν δικό τους να κάνει σαμποτάζ στα ξύλα.,
►(Αριστοφαν) Ναι, το ενθυμούμαι αυτό καλώς. Πράγματι έτσι εγένετο. Και εμείς για να τους τιμωρήσουμε τους βάλαμε πλαφόν στα ξύλα τους. Τι ωραίαι εποχαί…
■ (Τσιφ) Και αυτοί τι κάνανε;
►(Αριστοφαν): Σε αυτές τις περιπτώσεις η τέχνη του πολέμου, την ξεύρεις νεαρέ, αυτή που την κοπιάρισε από ημάς εις Κινέζος, Σουν Τσου με το όνομα και την έκανε best seller για τους γιαπηδες της Wall Street; Αυτή!
Αυτή η τέχνη έγραφε παρακάτω ότι έπρεπε να παιχτεί η βαριάντα:
«Θέτε τάλαντα και χρυσό για να κάνετε πάλι οικονομία;» όπως μας έλεγαν οι Μήδοι; «Να παραδοθείτε στους Σπαρτιάτες, που ξέρουν να κάνουν ανάπτυξη», ήτο η επωδός των διαβουλεύσεων. Όπερ ξεχάσετε δημοκρατίες, στόλους, Συμμαχίες και EastMed, όπως και τα κοιτάσματα του ασημιού στο Λαύριο. Αυτά δικά μας, μέχρι να ξεχρεώσετε το δάνειο κατα το 2060μΧ. Και μετά βλέπουμε.
■ (Τσιφ): Και εσύ που ήσουν με τους «Σπάρτα γερά με τσαμπουκά», τι έκανες τότε ρε παππού;
►(Αριστοφαν): Το παπί! Τι ήθελες να κάνω αφού είχα υπογράψει ο βλαξ μνημόνιο με τους παραγωγούς μου, μια Χώστον Μπρος που μου είχε τάξει να με παίξουν στο Netflix, όταν ανακαλυφθεί, πριν τον Παπακαλιάτη. Δεν θα τους ξέρεις ίσως. Ο όρος ήτο να γυρίσω ακόμα επισόδεια για τρεις ακόμα κωμωδίες, παρ όλο που η κατάσταση έβγαζε μάτι ότι ήταν τρε τραζίκ.
Βλέπεις ήτανε ζόρικη η απόφαση να κάνουν κάτι τέτοιο οι Αθηναίοι. Και έμεναν και το συζητούσαν στην Αγορά, αλλά απόφαση δεν έβγαζαν. Πλάκωσαν και κάτι ιοί μετά, λιμοί και λοιμοί, «πες και εσύ Σωτηράκη τι να κάνουμε» τότε δεν είχαμαν, μπάχαλο εν γένει η κατάσταση.
Και τότε τους ξεφύτρωσα και εγώ από την φαντασία μου έναν αγρότη από το Μενίδι, Δικαιόπολις με το όνομα, και τον έβαλα, ας όψεται το συμβόλαιο, να κάνει το αδιανόητο: Τον έστειλα και υπέγραψε, ο μπαγάσας, ατομική συνθήκη ειρήνης με την Σπάρτη, μπας και το σώσει. Και αυτός ο βλαξ με άκουσε και πήγε!
Φυσικά και δεν έσωσε τίποτα. Εκτός από την υστεροφημία μου, και που έγινε έκτοτε μόδα ανά τους αιώνας ως τρόπος λύσης προβλημάτων και σας πήρα στο λαιμό μου με τις ατομικές ευθύνες. Ελπίζω να μου το συγχώρεσαν…
■ (Τσιφ): Ναι, σχωρεμένος είσαι παππούλη και ας μην σε μνημονεύει κανείς πλέον με κολυβογράμματα στα ψυχοσάββατα στις λίστες Πέτσα «υπέρ ζώντων- υπέρ αποθαμένων». Ο καθείς τώρα είναι για την πάρτι του και Γαία πυρί μειχθήτω για το τι θα κάνουν οι υπόλοιποι.
►(Αριστοφαν): Σώπα ρε, δεν σε πιστεύω! Είχα τόσο πολύ σουξέ;
■ (Τσιφ): Τόσο και που είσαι ακόμα να λες! Τώρα είναι πάλι στα πάνω τους κάτι απόγονοι του Δικαιόπολη σου, οι Αχταρμείς. Και αυτοί δεν λένε και κάνουν τίποτα πολύ διαφορετικό από εκείνον τον δικό σου, που επινόησες..
Ψωνίζουν λιπάσματα και φυτοφάρμακα ένας ένας, από τον κουμπάρο που τους δίνει, λέει, και πίστωση, και δεν νοιάζονται που έτσι τα πληρώνουν με καπέλο 200% απ’ όσο κάνουν στην Εσπερία. Θα έρθει, λέει, τον Οκτώβρη η επιδότηση επί των ιστορικών δικαιωμάτων, και θα την βγάλουσιν κοτσάνι. Άσε τους κουτόφραγκους να ψωνίζουν φτηνότερα τα λιπάσματα από κάτι συνεργατικά συστήματα agrologistics λέει, από εκεί που πουλάνε και την πραμάτεια τους, όχι χύμα. Του διαόλου πράγματα δηλαδή, κομμουνιστικά. Εμείς πάππου προς πάππου Εθνικό Συναγερμό ψηφίζουμε.
Βρήκε πελατεία σε δαύτους και μία Καϊλή, δεν θα την ξέρεις, αφού δεν θα την ήξερε ούτε η μάνα της αν δεν την πλάσαραν εντέχνως κάτι λαμόγια Σημητικοί σαν την «κόρη μου την σοσιαλίστρια» έκδοση βου. Ιμιτασιόν κατάσταση δηλαδή. Βγήκε και είπε ότι και ο δικός της παππούς ήταν θύμα των κομμουνιστών, την βγάλανε τα ζαβά βουλεύτρια στας Ευρώπας επειδή δήλωσε και ΠΑΟΚ, την έσπρωξε λίγο και ένας χοντρός, καθάρισε.
Και έσπευσε το ζαβό το ξανθόμαλλο τέρας να το παίξει και αυτή Δικαιόπολις, κάνοντας ατομική συνθήκη με έναν εμίρη από το Κατάρ Προμοόιον το λένε τώρα αλλά, να μου το θυμηθείς, πάλι καπνό αμολάνε για τίποτα αρχαιοκαπηλείες του εμίρη με τα αρχαία του Ιράκ και την έβαλαν για ρεκλάμα επί του distraction, μην και μοιραστούν οι άλλοι και με ποιον άλλο εδώ έχει βάλει μπουγάδα μαύρων δια «ιδιωτικών συλλογών αρχαιοτήτων» αν με εννοείς αρχαίε μου. Κάτι μυρίστηκε φαίνεται κάποιος Βέλγος Ηρακλής Πουαρό και την κάνανε τσακωτή, φωνάζοντας αυτή για «δάχτυλο των κομμουνιστώνε» που την έχουν βάλει, λέει, στο μάτι.
Αχταρμάς γενικώς επί του τι συμφέρει και τι τελικά πράττουν, ποιον ψηφίζουν, τι τους βγαίνει τελικά και ποιανού τα μαύρα ξεπλένει τελικά αυτός ή αυτή. Κομπρί;
►(Αριστοφαν): Διαυγέστατος! Τσίμπα τώρα και καμιά ελιά και πεις τα πάρα κάτω. Όχι ξεροσφύρι νεαρέ, θα σε χαλάσει πριν σε φάνε και εσένα σαν τον Καραϊβάζ με αυτά που λες…
■ (Τσιφ) Σιγά τι θα μου κάνουν, πεθαμένος άνθρωπος είμαι βρε, όπως και εσύ άλλωστε…
Οπότε κοίτα τους τώρα που ζόρισαν όμως τα πράγματα πάλι, που λες. Και μάλιστα πολύ τώρα. Έχουν βάλει πάλι την Ευρώπη στην μέση στην πρέφα ένας Μπάιντεν και κάποιος Πούτιν και τις παίρνουν πάλι όλα τα καπίκια στην πρέφα. Ίδια κατάσταση τότε με τσι Μήδοι και τσι Σπαρτιάτες, την ξέρεις. Το αέριο στα ύψη, στα πιο ύψη και τα λιπάσματα που φτιάχνονται με αυτό. Να διαμαρτυρηθούμε λέει, καλή η εποχή, δεν έχει μέχρι τον Μάρτη και πολύ δουλειά στα χωράφια. Να πιούμε και κανένα τσίπουρο στον κόμβο της Νίκαιας, μην πάει χαμένο το νέο καζάνισμα της επαναστατικής γυμναστικής.
Αλλά όσο κάνει ο καθένας ατομικές συμφωνίες αλά Δικαιοπολις. Από τον κυρ Παντελή με τον κουμπάρο τον λιπασματέμπορα, μέχρι και τον Σολτς, που τρέχει στα Κατάρ και την Κίνα για ντιλς με τα Γερμανά μόνο Έτσι όμως προκοπή δεν υπάρχει και μην το ψάχνεις! Δεν κατάλαβαν τα ζαβά τι πάθανε τελικά οι Αθηναίοι σου, τότε που τελικά ενέδωσαν στους εκβιασμούς alles tsizamen και ο καθείς κατά μόνας, και δεν έχουν σηκώσει κεφάλι από τότε και μας ταράζουν συνεχώς στους Μέλανες Ζωμούς και στο μπούκοβο για ατομική θέρμανσις.
«Μαλάμας ήταν ο Μαραβέγιας, να μη τα πάρει αφού μπορούσε και του τα δίναν;» συνεχάνε και λένε τα βλαμμένα. Και το παίζουν όλοι Δικαιόπολις ψηφίζοντας μετά και μια Καϊλή για να λένε ότι είναι εντάξει με την σοσιαλιστική τους συνείδηση, αφού έπραξαν αυτό που τους είπε για σωστό ο παππούς τους. Εκείνος που είχε κολλήσει σε ένα Παπάγο και έναν Πλαστήρα, νομίζοντας ότι ήταν το ίδιο και το αυτό πρόσωπο αλλά με άλλο κασέ ρουσφετιών.
Αχταρμείς ολούθε που λες αδελφάκι μου η σπορά που έσπειρες, ένεκα οι συμβάσεις σου με εκείνη την Χώστον Μπρος, που μας ταλαιπωρούν ακόμα από πίσω.
Κομπρί μεσιέ ή θες να βάλω τις φωνές να ακουστούμε τώρα μέχρι τας Εκάλας και μας πάρουν πρέφα και εκείνοι οι άλλοι Αχταρμείς, αυτοί που μένουν εκεί και κάνουν γενικώς κουμάντο και σε κόψουν, τελικά, και εσένα από καμία λίστα δανείων του Αναπτυξιακού; Και μας τρελάνουμε μετά μόνο με εκείνες τις σαπουνόπερες του Ευρυπίδη directed by Lignadis πάλι, ξερωγώ.
(Δεν μου αναφέρθηκε πως κατέληξε η σχετική συζήτηση του δημοκρατικού Τσιφόρου με τον παππού Αριστοφάνη, του Αριστοκρατικού Κόμματος, πίνοντας εκείνα τα ούζα και το σχετικό τους debate επί του θέματος. Γίνονται ακόμα ιστορικές έρευνες επί αυτού. Θα σας ενημερώσω σχετικώς όταν μάθω).
10/12/2022
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014,
