Εννιά χρόνια χωρίς τον Παναγιώτη Βήχο | του Διογένη Σινωπέα
Γνωστός ευρύτατα για την πολιτική και συνδικαλιστική του δράση, συμμετείχε στους κοινωνικούς αγώνες μέχρι το τέλος της ζωής του. Ήταν Τρίτη 3 Δεκέμβρη του 2013, σαν σήμερα, που χάθηκε ένας καλός φίλος, ένα λαμπρός μουσικός, ο οποίος συμμετείχε σε κοινωνικούς, πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες σε όλη του τη ζωή, από νέο παιδί μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, παρά την βαριά αρρώστια του, ένας ακούραστος αγωνιστής εναντίον του τράφικινγκ. Ήταν ο ιδρυτής της ιστοσελίδας «πολιτικό καφενείο», στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η οποία ήταν δυναμική και πολύτιμη για την πολιτική, κοινωνική και καλλιτεχνική της ενημέρωση και είχε πολλούς συνεργάτες από όλους τους χώρους της αριστεράς και πολύ μεγάλη επισκεψιμότητα.
Η είδηση του θανάτου του Παναγιώτη Βήχου σκόρπισε θλίψη στο χώρο της Αριστεράς και όχι μόνο. Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης έφυγε από τη ζωή, στα 69 του χρόνια, έπειτα από πνευμονικό οίδημα. Χτυπήθηκε και ταλαιπωρήθηκε πολύ καιρό από τον καρκίνο...
Ο Παναγιώτης γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 22 Ιούλη του 1944. Ο πατέρας του Θανάσης Βήχος ήταν ένας μεγάλος βιολίστας και αρχιμουσικός που είχε σπουδάσει και μεγαλώσει στη Λυών της Γαλλίας.
Η μητέρα του Παναγιώτη, η Βασιλική Βήχου, ήταν ηθοποιός του θεάτρου, ενώ την οικογένεια συμπλήρωσαν στην πορεία, ο Στέλιος Βήχος (ένας μουσικός που άφησε εποχή στο χώρο της μουσικής σαν Σαξοφωνίστας, φλαουτίστας και βιολίστας, και που χάθηκε άδικα στα 43 του χρόνια σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα), η Ελένη Βήχου (μία πολύ καλή τραγουδίστρια του ελαφρολαϊκού τραγουδιού) και ο Χαράλαμπος Βήχος, ο οποίος εργάστηκε στα μεγαλύτερα κέντρα παίζοντας σαξόφωνο, φλάουτο και κλαρίνο.
Ο Παναγιώτης Βήχος άρχισε μαθήματα μουσικής σε ηλικία επτά χρονών παίζοντας πιάνο και αργότερα σαξόφωνο, κλαρίνο, φλάουτο και ακορντεόν. Τελείωσε θεωρία, αρμονία, αντίστιξη, ενορχήστρωση και 38 ολόκληρα χρόνια εργάστηκε επαγγελματικά στα νυκτερινά κέντρα διασκέδασης σαν μαέστρος και πιανίστας (πλήκτρα).
Έχει συνεργαστεί με τον Ιταλό τραγουδιστή Ντομένικο Μοντούνιο, τους Τρίο λος Παραγουάιος, τη Μαρία Ορτέγκα και με όλους τους μεγάλους Έλληνες τραγουδιστές όπως: Γιάννη Πάριο, Δημήτρη Μητροπάνο, Χαρούλα Αλεξίου, Τόλη Βοσκόπουλο, Τζένη Βάνου, Γιάννη Πουλόπουλο, Νίκο Ξυλούρη, Άννα Βίσση, Στράτο Διονυσίου, Τζίμη Μακούλη, Γιώργο Ζαμπέτα, Γιώργο Μητσάκη, Πίτσα Παπαδοπούλου, Αντώνη Καλογιάννη, Πασχάλη Αρβανιτίδη, Ελένη Βιτάλη, Μανόλη Αγγελόπουλο, Λίτσα Διαμάντη, Μαίρη Λίντα, Δάκη, Σταμάτη Κόκοτα και δεκάδες άλλους. Ακόμη έχει συνεργαστεί με τον συνθέτη Χρήστο Χαιρόπουλο, την Καίτη Επισκόπου και τον Τώνη Μαρούδα.
Συνεργάστηκε με τον Μάριο Τόκα, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, ενώ έχει γράψει τη μουσική σε 20 ελληνικές ταινίες με σκηνοθέτη τον Κώστα Καραγιάννη. Έγραψε μουσική για θέατρο («Ρωμαίικο Πανηγύρι», με τον Κώστα Βουτσά και τη Μάρω Κοντού), ενώ έχει κάνει 8 δίσκους και CD με ελληνικά τραγούδια.
Στον «Μεγάλο Ανατολικό» μελοποιώντας τον Ανδρέα Εμπειρίκο, παίζουν τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, ενώ σε τρία κλασικά κομμάτια του Ravel έχει ενορχηστρώσει η Συμφωνική Oρχήστρα του Λονδίνου. Τραγουδούν ο Γιώργος Ρούσσης και η Θέλμα Καραγιάννη.
Ο Παναγιώτης Βήχος από πολύ μικρός ασχολήθηκε με την πολιτική και όταν υπηρετούσε στην αεροπορία το 1964 πέρασε αεροδικείο, γιατί οργανωμένος στους Λαμπράκηδες συνελήφθη σε μία συγκέντρωση με τη στολή της αεροπορίας(!). Ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης (ΠΑ.ΠΟ.Κ.) μαζί με τον Κώστα Καζάκο, τον Μάνο Χατζηδάκη, τη Μελίνα Μερκούρη, τη Χαρά Πετρούνια, τον ζωγράφο Τάσσο κλπ. Παράλληλα, ήταν δραστήριο μέλος του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου και επικεφαλής της παράταξης Αγωνιστική Ταξική Ενότητα Μουσικών.
Την περίοδο της δικτατορίας αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» του Νίκου Ψαρουδάκη και ήταν πολύ φίλος με τον Παπά Πυρουνάκη.
Το 1975 οργανώθηκε στο ΚΚΕ όπου παρέμεινε μέχρι το 1987 όταν αποχώρησε. Στη συνέχεια δημιούργησε μία πολιτική οργάνωση την Πανελλαδική Ένωση Κομμουνιστών από διαγραμμένα μέλη του ΚΚΕ και ανένταχτους αγωνιστές.
Το 1990 προσχώρησε μαζί με άλλους συντρόφους του στο Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα – Τροτσκιστές, και αρθρογραφούσε στην πολιτική εφημερίδα ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ. Ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕΡΑ).
Έχει γράψει 8 βιβλία:
1) Κομμουνισμός: Το μέλλον της Ανθρωπότητας (1976)
2) Οι μουσικοί και τα προβλήματά τους (εξαντλημένο) (1977)
3) Ειρήνη και Πατσιφισμός (εξαντλημένο) (1978)
4) Ο ρόλος των λαϊκών μαζών και της προσωπικότητας στην Ιστορία (1983)
5) Το Πρωτόγονο Κοινοτικό Σύστημα (1984)
6) Η Δουλεία (1984)
7) Η Θρησκεία (1985)
8) Κρατική Τρομοκρατία και Κοινωνικές Αντιστάσεις(1993)
Δίδασκε πιάνο, θεωρητικά μουσικής και διαθέτοντας 20μελές μουσικό συγκρότημα και 40μελή χορωδία παρουσίαζε συναυλίες σε όλη τη χώρα.
Ο Παναγιώτης Βήχος με άρθρο του σε εφημερίδα κατήγγειλε κύκλωμα σωματεμπορίας στη Σαντορίνη. Σε αυτό σύμφωνα με τον ίδιο εμπλέκονταν μεταξύ άλλων και ο αστυνομικός διοικητής του νησιού. Αμέσως μετά την καταγγελία ο Π. Βήχος μετέβη στη Νάξο όπου και παρέδωσε τα σχετικά στοιχεία στον εισαγγελέα και ανακριτή του νησιού. Οι δίκες ξεκίνησαν. Πολλές φεμινιστικές και γυναικείες οργανώσεις παρακολούθησαν το δικαστικό μαραθώνιο και εξέφρασαν ποικιλοτρόπως την αλληλεγγύη τους στο πρόσωπο του Παναγιώτη και της Αθηνάς Βήχου, που όχι μόνο είχαν την τόλμη να καταγγείλουν κυκλώματα που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια στη Σαντορίνη, αλλά επίσης είχαν την τόλμη και την αντοχή να συνεχίσουν αταλάντευτα μέχρι το τέλος της διαδικασίας για την υπόθεση Σαντορίνης, με μεγάλο προσωπικό και οικονομικό κόστος καθώς και, το σημαντικότερο, εν μέσω των επιχειρήσεων σπίλωσης του Παναγιώτη Βήχου.
Μετά από στημένη καταγγελία που έκαναν εκδικητικά τα κυκλώματα, σε συνεργασία με την εφημερίδα Espresso, ο Παναγιώτης Βήχος βρέθηκε να εμπλέκεται σε μια υπόθεση ανάλογη με αυτή που είχε καταγγείλει, φωνάζοντας από την πρώτη στιγμή ότι ήταν αθώος. Ακολούθησε δικαστικός Γολγοθάς 14 χρόνων με σκοπό να τον εξοντώσουν ηθικά και οικονομικά. Ο Παναγιώτης αθωώθηκε δύο φορές από το Πλημμελειοδικείο. Η πρώτη αθώωσή του έγινε στις 7 Γενάρη 2008. Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών τον απάλλαξε από την κατηγορία της διευκόλυνσης ακολασίας άλλων. Στις 22 Οκτώβρη 2010, το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών τον απάλλαξε και από την κατηγορία της μαστροπείας. Το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) ανέλαβε τη Νομική του υποστήριξη. Με συνοπτικές διαδικασίες εντόπισε πολλαπλές παραβιάσεις των δικαιωμάτων του Π. Βήχου για δίκαιη δίκη και σεβασμό της ιδιωτικής του ζωής. Τις παραβιάσεις αυτές συμπεριέλαβε στην προσφυγή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δικαίωνε πλήρως τον Παναγιώτη Βήχο και καταδίκαζε σε πρόστιμο τη χώρα μας. Η Ελλάδα καταδικάστηκε.
Ο ίδιος πριν την τελευταία του δίωξη στο Εφετείο δήλωσε: «Με κυνηγούν γιατί είμαι κομμουνιστής και θα παραμείνω μέχρι να πεθάνω. Γιατί θα τους πολεμάω μέχρι να βγει η ψυχή μου. Με κυνηγούν ακριβώς γιατί δε τους μοιάζω, δεν ενσωματώθηκα στο βρώμικο σύστημά τους, δεν πλούτισα (ενώ θα μπορούσα) εκμεταλλευόμενος ευκαιρίες αλλά σε βάρος της αξιοπρέπειάς μου και της ηθικής μου.
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν πώς θα με τρομάξουν. Αντίθετα με έχουν εξαγριώσει και θυμώσει όσο δεν γίνεται. Οι πόρνοι της εξουσίας (πολιτικής, δικαστικής και αστυνομικής) δε μπορούν να με βρωμίσουν με την αντάξιά τους κατηγορία για πορνογραφία ανηλίκων! Το ακούτε; Πορνογραφία ανηλίκων και ποιος ξέρει τι άλλο αφού μου έχουν φορτώσει όλο τον ποινικό κώδικα περί κακουργημάτων».
Στις 7 Δεκέμβρη 2011 ήρθε άλλη μια δικαίωση για τον Παναγιώτη Βήχο. Το τριμελές Κακουργιοδικείο τον απάλλαξε και αυτή τη φορά από τις κατηγορίες.
Ο Βαγγέλης Τριάντης είχε γράψει για την «περίεργη» συκοφαντία και το κυνηγητό του Παναγιώτη Βήχου από τα κυκλώματα: «Δεδομένου λοιπόν, ότι ο πρώτος που κατάγγειλε δημοσίως και δια του τύπου την ύπαρξη ολόκληρου κυκλώματος τράφικινγ, στη Σαντορίνη συγκεκριμένα, την εποχή που βοούσε όλη η Ελλάδα και βλέπαμε ταμπέλες έξω από «στριπτιζάδικα» και «μασατζίδικα» που έλεγαν «ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΝΕΕΣ ΒΟΥΛΓΑΡΕΣ» και άλλα τέτοια, αυτός ο άνθρωπος πληρώνει ακριβά την καταγγελία του ακόμα και 13 χρόνια μετά. Η εντύπωση που αποκομίζει κανείς είναι ότι όποιος καταγγέλλει στην Ελλάδα, αντί να επιβραβεύεται τιμωρείται».
Τον Σεπτέμβρη του 2012 λίγο πριν την εισαγωγή του στο νοσοκομείο έγραφε στο «Πολιτικό Καφενείο»: «Ραντεβού με το θάνατο! Πάω να του αστράψω μια και θα ξαναγυρίσω!!!
Έχουν περάσει πέντε χρόνια όταν ο θάνατος μου χτύπησε την πόρτα με καρκίνο στο παχύ έντερο! Δεν τα κατάφερε και βγήκα νικητής στην πάλη μου για ζωή. Μεσολάβησαν δικαστήρια – είχαν προηγηθεί και άλλα – όπου κι εκεί κατάφερα να νικήσω αστυνομία και εισαγγελείς και να βγω νικητής. Δε μου αρέσει να χάνω! Σήμερα έχω να αντιμετωπίσω και πάλι την ύπουλη αρρώστια που σφηνώθηκε μέσα στα πνευμόνια μου! Μια στιγμή δεν μπορώ να τη ζήσω χωρίς προβλήματα! Αυτή όμως είναι η ζωή και οφείλουμε μέχρι το τέλος να παλεύουμε. Αύριο Δευτέρα μπαίνω στο Σωτηρία για να αντιμετωπίσουν την κατάστασή μου. Μπαίνω αισιόδοξος ότι ούτε και τώρα θα καταφέρει ο θάνατος να με νικήσει. Πάω να του αστράψω μια και θα ξαναγυρίσω!!! Έχω την αγάπη όλων σας και την πίστη μου για ζωή και την πάλη για ένα καλύτερο κόσμο. Μείνετε συντονισμένοι με το Πολιτικό Καφενείο. Σε λίγες ημέρες και πάλι θα αναρτώ άρθρα, βιβλία, τραγούδια, κινηματογραφικά έργα κλπ. ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ. Αν δεν αλλάξει αυτός ο κόσμος δεν φεύγω από εδώ. Πάει και τελείωσε. Εις το επανειδείν φίλοι και σύντροφοι…»
Λίγους μήνες πριν το τέλος του, έγραψε ο Παναγιώτης:
«Εμείς δεν τραγουδάμε, αδελφέ μου,
για να ξεχωρίσουμε απʼ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.
Αυτά λέει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος στο «καπνισμένο τσουκάλι». Όμως τι συμβαίνει πραγματικά; Την ώρα που η Αριστερά καλεί τον απλό κόσμο να βγει στους δρόμους και να ανατρέψει την κυβέρνηση της καταστροφής, την ίδια ώρα – ξανά μανά – βάζει και τα δικά της όρια στον πολίτη! Την ίδια ώρα που ο κυβερνητικός συνασπισμός, τα παπαγαλάκια του, οι πάντες, γίνονται μία γροθιά απέναντι σʼ αυτό τον λαό, η Αριστερά τον χωρίζει σε τέσσερα μέρη. Εδώ οι «επαναστάτες», εκεί οι «λιγότερο επαναστάτες», πιο κει οι εξωκοινοβουλευτικοί, και πάρα πέρα οι Αναρχικοί!!! Διαλέχτε και πάρτε! Κι ο μέχρι τώρα ψηφοφόρος της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που τα έχει πάρει στο κρανίο και θέλει να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα; Πού θα πάει αυτός ο πολίτης που δεν θέλει κομματικές σημαίες και λάβαρα πάνω από το κεφάλι του; Πού θα πάει ο απλός πολίτης που θέλει να κρατήσει την Ελληνική σημαία στη διαδήλωση και φοβάται μην τον πουν Χρυσαυγίτη; Όχι πάλι τα ίδια λάθη σύντροφοι. Γίνετε ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ. Μια γροθιά απέναντι στους μνημονιακούς ληστές. Αγγαλιάστε αυτόν τον κόσμο. Μόνο έτσι μπορούμε να νικήσουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να τους τσακίσουμε. Αλλιώς θα μας τσακίσουν για μία ακόμα φορά.
31/08/2013, Παναγιώτης Βήχος»
Ο Παναγιώτης πέθανε άπορος, ενώ οι φίλοι και η οικογένεια του αναγκάστηκαν να κάνουν δημόσια έκκληση για οικονομική βοήθεια ώστε να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα νοσηλείας του. Ο Παναγιώτης ήξερε να αγωνίζεται όχι μόνο με την γραφή του, όχι μόνο με την μουσική του, όχι μόνο στο διαδίκτυο αλλά και στους δρόμους, στους μαζικούς αγώνες, για ένα καλύτερο αύριο για αυτόν, για μας, για τα παιδιά μας, για όλους μας. Μέσα από τα σπλάχνα του λαού, πάντα δοσμένος στις μάχες της αριστεράς, του κινήματος και του πολιτισμού στάθηκε πάντα όρθιος και αξιοπρεπής απέναντι σε διώκτες του και σε ανόητους. Σπουδαίος καλλιτέχνης, συγγραφέας και ιστοριοδίφης, στάθηκε ως κομμουνιστής επαναστάτης με διακαή πόθο την επιβίωση του λαού και την πανανθρώπινη πάλη για μια αξιοβίωτη ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Διογένης ο Σινωπεύς
