Περιμένοντας τα παιδιά | του Γιώργου Ηρακλέους
Θεματικός πυρήνας του ποιήματος, αυτοί που μένουν στο σκοτάδι της αδράνειας, περιμένοντας από τους άλλους τη λύτρωση
Μοναδική μου συντροφιά αυτό το μαραμένο λουλούδι
και το ρολόι στο χέρι με τους μαύρους δείχτες,
γύρω μου σκοτεινά δωμάτια περιμένουν
ν’ ανοίξει κάποιος τα κλειστά παράθυρα στο φως.
Η ζωή, τεντωμένο σχοινί, έξω, πάλλευκα ανθισμένα δέντρα,
μέσα μου σκοτάδι.
Το κορμί μου ανεβάζει τον υδράργυρο στο θερμόμετρο,
ο πυρετός ψάχνει τη μικρή παλιά λάμπα κι ένα ποτήρι νερό,
στο γραμμόφωνο παίζει ο ίδιος δίσκος
μ’ ένα ρεμπέτικο για τους φυματικούς και τους απόκληρους.
Δύσκολος πόνος να σταματάς το τιμόνι της ζωής,
να μένεις ξαφνικά ακυβέρνητος στη σκοτεινή νύχτα…
Μοίρα κακή κι αντίδικη που λέει η Αρετούσα στον Ερωτόκριτο.
Αχτένιστα μαλλιά, κόκκινα απ’ την αγρύπνια μάτια.
Πότε θα φτάσουν τα παιδιά, να γεμίσουν τους δρόμους, τις πλατείες, να σπάσουν την πόρτα του σπιτιού, ν’ ανοίξουν τα παράθυρα, να δω το φως κι ας τυφλωθώ…
29/5/2022
Γιώργος Ηρακλέους
Γιώργος Ηρακλέους. Φιλόλογος, DEA Κοινωνιολογίας. Γεννήθηκε το 1952. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών από την οποία απέκτησε δύο πτυχία με άριστα φιλολογικού και βυζαντινού & νεοελληνικού τμήματος. Είναι κάτοχος Master της Λογοτεχνίας και διδάκτορας της Κοινωνιολογίας της Θρησκείας του Πανεπιστημίου της Λιέγης. Δημοσίευσε πάνω από 200 μελέτες εκπαιδευτικού και λογοτεχνικού και άρθρα εκπαιδευτικού προβληματισμού και λογοτεχνικής ερμηνείας. Πήρε μέρος σε πανελλαδικά εκπαιδευτικά και λογοτεχνικά συνέδρια. Κυκλοφορούν βιβλία με μελέτες του.
.
