Φωνές | του Κοσμά Βασιλάκη
Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα από τις σκέψεις, δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ στον βαθμό που το έχω νιώσει εγώ αλλά είναι πραγματικά πολύ τρομακτικό. Δεν σταματάμε, και μιλάνε, συνέχεια. Σαν τις μάνες στον πόλεμο που ψάχνουν να βρουν τα ακρωτηριασμένα παιδιά τους.
Υπάρχουν τόσες φωνές που ουρλιάζουν.
Και δυσκολεύομαι να ακούσω την δικιά μου. Την ψάχνω μέσα σε όλες, μα καμία δεν είναι η δικιά μου. Από την άλλη, όλες έχουν κάτι από την δικιά μου. Άλλες σε αυτά που λένε και άλλες στο τρόπο που τα λένε.
Μερικές φορές προσπαθώ να τις ακούσω όλες, να τις καταλάβω. Και άλλες φορές απλά να σταματήσουν. Για μια στιγμή, για ένα λεπτό, μήπως και ακούσω την δικιά μου.
Και όταν πια εγκαταλείπω, τότε ακούω μια φωνή. Οικία, γνωστή. Μου ψιθυρίζει και ύστερα χάνεται. Μια πολύ καθαρή φωνή. Μου λέει «συνέχισε, είμαι εδώ».
Και ύστερα πάλι αρχίζουν οι φωνές.
Σκάνε όλες μαζί, γεμάτο απορίες και ρωτάνε. Κάποιες απαντάνε κιόλας. Άλλες ειρωνεύονται, γελάνε, μιλάνε δυνατά και κάποιες ψιθυρίζουν προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή σου.
Άλλες λένε λόγια συμπόνια, παρηγοριάς και κάποιες περιμένουν από εμένα να τις ακούσω. Μα καμία δεν είμαι εγώ. Καμιά δεν είναι δίκια μου, και όμως νιώθω πως όλες είναι γνώστες. Πως κάπου υπάρχω και εγώ. Και αυτό με τρομάξει, εγώ με τρομάζω. Κάποιες βγαίνουν από εμένα και μιλάνε. Δεν μιλάω εγώ, αυτές μιλάνε.
Και τότε πονάω, πονάω πολύ.
Κάθομαι στην μπανιέρα, γυμνός, και το νερό μπερδεύεται με την λύπη μου. Κοιτάζω τον καθρέφτη να δω αν είμαι ακόμα εκεί.
Εκείνη την στιγμή σκέπτομαι πολλά άσχημα πράγματα. και με λίγο θάρρος παραπάνω θα τα έκανα κιόλας. Αλλά είμαι δειλός. Πάντα ήμουν.
Άλλες πάλι δεν σκέπτομαι τίποτα. και απλά ακούω τις σταγόνες από τον νιπτήρα, και τότε νιώθω όμορφα. Πολύ όμορφα. Μα δεν κρατάει για πολύ. Κοιτάζω στα μάτια το είδωλο μου, και βλέπω όλες εκείνες τις φωνές να με κοιτάνε. Όλες έχουν την μορφή μου. Καμία φορά ακούω μουσική. Δυνατά. και χορεύω. Μοναχά έτσι σταματάνε οι φωνές. Και ύστερα παίρνω ένα χαρτί και γραφώ. Γράφω πολύ. Και τότε παίρνουν μορφή. Προσπαθώ να τις ακούσω, να τις διαβάσω, να τις καταλάβω. Νομίζω, θέλουν να τις καταλάβω ή να καταλάβω εμένα. Δεν ξέρω ποσό διαφορετικά είναι αυτά τα δυο. Νόμιζα, ότι θέλουν να μου κάνουν κακό αλλά με χρειάζονται. Και εγώ νομίζω τις χρειάζομαι.
Τι; Α ξέρω τι σκέπτεσαι.. Με λυπάσαι και με περνάς για τρελό, έτσι δεν είναι; Μην μου πεις όχι. Δεν το λέω εγώ, μια από τις φωνές το λέει. Προσπαθεί να σε μάθει, να σε καταλάβει. Όπως εσύ προσπαθείς να καταλάβεις εμένα, διαβάζοντας το κείμενο.
Αρχίζω να πιστεύω πως το πιο τρομακτικό πράγμα σε αυτήν την ζωή είναι οι σκέψεις μας. Πίστευα πως ήταν ο φόβος, αλλά οι σκέψεις τον καλλιεργούν. Χωρίς αυτές δεν είναι τίποτα. Χωρίς αυτές και εγώ δεν είμαι τίποτα. Μια ζωή τις φοβόμουν και προσπαθούσα να τις διώξω. Αλλά έπρεπε να τις αγκαλιάσω. Έπρεπε να με αγκαλιάσω. Προσπαθούσα ανάμεσα σε όλες, να ακούσω την φωνή μου. Ποσό αστείο αυτό; Όλες δίκες μου είναι, όλες δικά μου κομμάτια. Ούτε ξέρω πια κυνηγούσα να βρω. Είμαι σίγουρος ότι κάθε φορά έβαζα και άλλη στο μάτι. Μάλλον έτσι είχα κάποιο σκοπό ή τον απέφευγα τέλος πάντων. Νιώθω ότι οι φωνές, είναι οι άνθρωποι που συναντάς καθημερνά. Ο Κάθε ένας έχει να σου πει την δικιά του ιστορία, τον δικό του πόνο. Είναι στο χέρι σου ποιες φωνές θες να ακούς. Οι άνθρωποι, βεβαία, δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Έχουν πολλές φωνές και πρέπει να τις ακούσουν, να τις αγκαλιάσουν. Τον εαυτό τους να αγκαλιάσουν και έτσι μαθαίνουν να αγκαλιάζουν και τους άλλους.
Αγκάλιασε τις φωνές και χρησιμοποίησε τις για να δεις και να πεις την δικιά σου αλήθεια. Αυτή είναι η δικιά σου ευθύνη απέναντι σε αυτόν κόσμο. Έπειτα, πες στις φωνές «Πάψτε! ηρεμήστε! Σας ακούω, δεν χρειάζεται να φωνάζετε. Είμαι εδώ» και θα δεις, θα σταματήσουν…
Κοσμάς Βασιλάκης
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι του Γερμανού εικαστικού καλλιτέχνη Conny Krakowski, «Tree of souls»]
Ο Κοσμάς Βασιλάκης μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε Συντήρηση Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης στην Αθήνα, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με το θέατρο, όπου και συμμετείχε σε φεστιβάλ διαδημοτικού θεάτρου της Αθήνα. Παράλληλα ασχολείται με τα τουριστικά, ενώ μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του τον αφιερώνει στην συγγραφή και στην ζωγραφική.
.
