Η αριθμητική της «πράσινης» μετάβασης που δεν έχει κάνει η φονdeλαϊνεν προεδρέσσα μας, αλλά κάνει το απανταχού Στουρναριστάν | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(Επετειακή ανάρτηση για την «3 του Σεπτέμβρη», αφιερωμένη στον Πατερναλιστικό Νεοφιλελευθερισμό)
Το 2020, στην ΕΕ κυκλοφορούσαν 246.3 εκατομμύρια επιβατικά αυτοκίνητα. (19 Ιαν 2022, πηγή ACEA) με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης 1,9%.
Ένα μέσο ηλεκτρικό αυτοκίνητο καταναλώνει 0,20 KWh ανά km.
Κάθε χρόνο, η απόσταση που διανύει ένα επιβατικό αυτοκίνητο στην ΕΕ είναι, κατά μέσο όρο 11,300 km (Εurostat, 2021).
Άρα απαιτούνται συνολικά πρόσθετες 556.663.800.000 ηλεκτρικές kWh (556,6TWh) για να ηλεκτροκινηθεί η ΕΕ
Το 2021, ο ηλεκτρισμός που παρήχθη στην ΕΕ από ΑΠΕ έφτασε τις 1068 TWh, καλύπτοντας, λέει, το 34% των συνολικών αναγκών της Ένωσης για ηλεκτρισμό. Αυτή παρήχθη από μια εγκατεστημένη ισχύ 189GW φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών..
Οι συνολικές ανάγκες για ηλεκτρισμό στην ΕΕ ειναι σήμερα περίπου 3.500 TWh. Άρα, υποθέτοντας και ότι θα μείνει η κύρια παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων στην Κίνα, θα απαιτηθούν 4.056TWh ηλεκτρικής ενέργεια για να τα κάνουμε μόνο όλα τα αυτοκίνητα “πράσινα” στην ΕΕ και να ηλεκτροδοτηθούμε (αν ειναι να ζεσταθούμε κιόλας και να κινήσουμε και την σημερινή βιομηχανία της ΕΕ, θα απαιτηθούν πάνω από 10.000ΤWh…)
Αλλά:
Στις 8.760 ώρες που έχει ο χρόνος, κάθε εγκατεστημένη GW ΑΠΕ παράγει 5.762 GWh μόνο (διαθεσιμότητα 65,7%, τα υπόλοιπα σε «αργία» λόγω καιρού). Στοιχείο προφανώς ανακριβές, όταν στην Ελλάδα που έχει ιδανικές συνθήκες, η αντίστοιχη απόδοση είναι γύρω στο 21%. Έστω όμως ότι είναι έτσι όπως τα λένε οι επίσημες «στατιστικές» της Κομισιόν και με τις οποίες λαμβάνει αποφάσεις, τρομάρα της.
Για να ηλεκτροκινηθούμε μόνο, θα απαιτηθούν πρόσθετα πάρκα ΑΠΕ ισχύος 528,87GW και περίπου 4.000GW για αποθήκευση ενέργειας, για να την έχουμε διαθέσιμη 24ωρες το 24ωρο και παντός καιρού ως εφεδρεία, για να μπορούν να σταθεροποιηθούν τα δίκτυα (αν θες αντί για τα δεύτερα μπαταρίες, δεν φτάνουν όλα τα μέταλλα της Γης, του Άρη και τις Αφροδίτης μαζί)
Όπερ:
Το συνολικό κόστος αντικατάστασης του Ευρωπαϊκού στόλου αυτοκινήτων με ηλεκτροκίνητα (μέσο κόστος 30.0000€) ανέρχεται σε 7,38τρισ €. Πληρωτέα αυτά μέχρι το 2028, λέει.
Το συνολικό κόστος εγκατάστασης των απαιτούμενων μονάδων ΑΠΕ και μονάδων παραγωγής πράσινου υδρογόνου, (ως του φτηνότερου «πράσινου» τρόπου αποθήκευσης ενέργειας σήμερα, που δεν απαιτεί σπάνια μέταλλα από άλλους πλανήτες για μπαταρίες), με μέσο κόστος εγκατάστασης 1,1 εκ. €/ΜWh, είναι αλλά 5 τρις. € (για εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών, με μέση διάρκεια ζωής 20 χρόνια).
Η υποδομή των δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας τότε πρέπει να τριπλασιαστεί τουλάχιστον, για να φτάνει η απαιτούμενη πρόσθετη ηλεκτρική ενέργεια παντού. Κόστος; Εκτός που δεν φτάνει όλος ο διαθέσιμος χαλκός του πλανήτη, δεν χωράνε και τα νούμερα στο κομπιουτεράκι μου…
Το ετήσιο κόστος απόσβεσης αυτών των ενεργειακών επενδύσεων, για αυτοκίνητα και μονάδες ΑΠΕ μόνο, είναι 738 δις.€ + 250 δις. € = περίπου 1 τρις. € / χρόνο Δηλαδή το 1/14 (7%) του σημερινού ΑΕΠ της ΕΕ. (από το 3,5% που ήταν το 2020 η συμμετοχή όλου του κλάδου ενέργειας της)
Όπερ σημαίνει ακόμη και εν κατακλείδι, (και χωρίς να υπολογίζονται αλλά κόστη, όπως για τα πρόσθετα δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρισμού, για συντήρηση των εγκαταστάσεων και τόκους δανείων) ότι το 2030 θα μας κοστίζει η ηλεκτρική ενέργεια, δηλαδή και το κόστος κίνησης ανά χιλιόμετρο, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟ ΔΙΠΛΑΣΙΟ απ’ ότι κόστιζε με συμβατικά καύσιμα πριν από την έναρξη της ενεργειακής κρίσης τον Ιούνιο του 21!
Το πιο σημαντικό όμως: έτσι θα διατηρούνται πανάκριβα και τα τρόφιμα! (το 35% του κόστους τους αφορά την ενέργεια).
Πώς θες τώρα να λειτουργήσει κυρία προεδρέσσα μας η «αγορά» ηλεκτρικής ενέργειας σύμφωνα με τους νόμους προσφοράς και ζήτησης, για να δω κάτι;
(Ο μόνος κερδισμένος από όλο αυτό το colpo grosso θα είναι κάτι τράπεζες ζόμπι, εδώ πάρα κάτω και κάτι άλλες του Πούτιν εκεί πάρα πέρα, που από τώρα τρίβουν τα χέρια τους από τον νέο μεγα-κύκλο δανεισμού και δημοσίων χρεών που δημιουργεί το όλον κόλπο. Η ΙEA υπολογίζει βλέπεις ότι, έτσι με τις ΑΠΕ στο φουλ και μέχρι το 2050, θα συνεχίζει να καταναλώνει όλος ο πλανήτης όσους περίπου υδρογονάνθρακες καίγονται και σήμερα…)
Τι δεν καταλαβαίνεις ακριβώς και εσύ βρε Σταθάκη & co και τα λοιπά οικοζαβά του Γιάνη;(άσε τον Χατζηδάκη που καταλαβαίνει μόνο την γλώσσα του Γεραπετριστάν).
Απλή αριθμητική είναι, όχι προχώ θέματα πυρηνικής φυσικής…
ΥΓ: 3 του Σεπτέμβρη σήμερα λέει. Η ως άνω ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον Πατερναλιστικό Νεοφιλελευθερισμό, όσων συνεχίζουν να τον υπηρετούν, στους εναπομείναντες του ΠΑΣΟΚ.
03 Σεπτέμβρη 2022
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014,
