Ο νευρόσπαστος… | του Αντώνη Κουκλινού
Γκρινιάρης κακόψυχος με μνια συμπεριφορά που δεν αρμόζει σε γονιό.
-Η λέξη πατέρας, όπως και η λέξη μάνα, είναι ιερές.
-Είναι ένας τίτλος που δίδεται στον άθρωπο που θα φέρει στο κόσμο κοπέλια.
-Που μεγαλώνει και πλάθει ψυχές.
-Άλλο να λέγεσαι πατέρας και άλλο να σαι.
Κακοποιητής άθρωπος, απότομος ζηλιάρης και σαφή νευρικός.
Δε φτάνουνε ούλα τούτα να, μα είναι και άδουλος, βαρεσάρης και αμπάσος όσο δε πάει άλλο.
Κ’ όντε θα τύχει κιαμνιά φορά να πάει σε δουλειά, όντε θα γιαγύρει στο σπίτι, τως τα βγάνει ούλα απού τη μύτη.
Τα κοπέλια όσο λείπει είναι μνια χαρά, με χαμόγελα και παιχνίδια και άριστοι μαθητές.
Με το που γιαγέρνει στο σπίτι, από το φόβο ντος τα κοπέλια κατσουφχιάζουνε ντελόγω…
φοβισμένα μην τυχόν και τα ξαναμαλώσει, χάνουνε το χαμόγελο και τη σπιρτάδα ντος.
Όσο δούλευγε η μάνα κ’ εποκατάστενε δυό ηλικιωμένους και έφερνε το παρά στο σπίτι, ο κύριος ήτονε πασάς.
Ούλα τά ’χενε έτοιμα και στο πχιάτο που λένε.
Οι γερόντοι όμως ήρθα ντα κοπέλια ντος και τσι πήγανε σε γηροκομείο και η κακομίτσα επόμεινε χωρίς δουλειά.
Στρουφίζει, βλαστημά, καταργιέται ο λεγάμενος, γιάντα να χάσει τη δουλειά τζη, μπας και δε τζι πρόσεχε κοντώ καλά και τη νε ποβγάλανε;
Χτυπομουρίζει γιατί πρέπει να κάμει κουμάντο να πάρει τα πόδια ντου να δουλέψει.
Μνια άθλια κατάσταση κακής συμπεριφοράς και η μάνα στη μέση να προσπαθεί να ισορροπήσει.
Οι παιδικές ψυχές τραυματισμένες, αγκιστρωμένες από τα φουστάνια τση μάνας, προσπαθούνε να καταλάβουνε πως γίνεται η μια αγκαλιά να ανοίγει τσι φτερούγες τση να μπούνε να τα προστατέψει και από την άλλη ένας πατέρας να δέρνει και να τρομοκρατεί.
Λένε πως τό ’χει ο άθρωπος και είναι το «ύφασμα» κακό και από λόγια δε παίρνει.
Σε ξεγελά το πρώτο καιρό, μέχρι να δείξει το πραγματικό χαρακτήρα ντου.
Ετότε σας όμως είναι μπλιο αργά…
Άμα βάλεις το στεφάνι σκέφτεσαι, το περίγυρο ίντα θα πει κ’ άμα σου πέψει κ’ ο Θεός κοπέλι ογλήγορα, το βουλώνεις και κάνεις υπομονή.
Η μάνα με τα κοπέλια μνια μεγάλη αγκαλιά, να τα προστατεύγει και να πλάθει τσι ψυχές τως νά ’ναι σωστοί αθρώποι στη κοινωνία.
Πρώτο μέλημα να μη ντο νε μισήσουνε, να μη ντο νε φοβούνται κ’ ας τα μαλώνει.
Τω σε λέει πως είναι αρρωστάρης και γ’ αυτό ξεσπά και νευριάζει, χωρίς να το θέλει.
Ετσά παντριγία δε ν’ είναι για ζωή….
Ομπρός γκρεμός κ’ οπίσω ρέμα που λένε.
Η δουλειά είναι σάϊκα μπελί, πως το σταμνί δε ξαναπάει στη βρύση σπασμένο.
Οι μάνιτες και οι κατάρες δε ν’ εσπάσανε μόνο το σταμνί, μα εστερέψανε και το νερό τση βρύσης ολότελα.
Μόνο και μόνο να ξετζιτζικώσουνε τα κοπέλια, να βγάλουνε τα σκολιά ντος κ’ απός θα πάρει τσι αποφάσεις μνιά και καλή.
Γιορτή είχενε το ένα τζη βλαστάρι και ανήμενε τσι γονέους του, να του φέρουνε τη τούρτα να σβήσει τα κεράκια.
Πάλι η μάνα στο χρέος τση, αλλά ολομόναχη….
Το κοπέλι ρωτά….
-Μαμά που είναι ο μπαμπάς…; γιάντα δεν ήρθε…;
-Δε προλαβαίνει νά ’ρθει παιδί μου έχει δουλειά.
Αγκαλιάζει τη μάνα και χώνεται στη ν’ αγκαλιά τζη….
Η συγκίνηση ξεχειλίζει μέσα τζη και βουρκώνει….
-Έλα να σβήσεις το κεράκι, να σου πούμε το τραγουδάκι καμάρι μου.
Τραγουδώντας για το χατίρι του κοπελιού, σβήνοντας το κερί για τα χρόνια πολλά, μέσα τζη το κατέχει πολύ καλά…
Τα ψώματα δε φτάνουνε, για να καλύψει άλλο τα κενά του αχαίρευτου.
Τα κοπέλια θα πάρουνε τη ζωή ντος στα χέργια ντος μεγαλώνοντας και τότες θα δώσει ένα τέλος.
Θα του δώσει τα παπούτσα στη χέρα που λένε.
Εκειά ελπίζει να βρεί τη λύτρωση από μνια τυραννία που δε ν’ αντέχεται.
Μα για να ξεμπλέξει θα χρειαστεί βοήθεια κ’ από τσ’ εδικούς τση, γιατί δε θάνε καθόλου εύκολο να το νε ξεφορτωθεί και να πάρει διαζύγιο.
Το μίσος, η ζήλεια και η απόρριψη, οδηγούν το αρρωστημένο μυαλό, σε πράξεις αψυχολόγητες.
Άβυσσος η ψυχή του αθρώπου…
Λένε πως σε κάθε σπίτι απις σφαλίζει η πόρτα το βράδυ, κιανείς δε γατέχει ίντα γίνεται.
Εκειά ξεμασκαρώνουνται ούλα…
Πατέρας δε γίνεσαι πως έφερες ένα κοπέλι στο κόζμο.
Πατέρας λέγεσαι όντε γαπάς και σέβεσαι ακόμη και το ξένο κοπέλι, το ορφανό, το καταφρονεμένο.
Έχει όμως πολλούς θηλυκούς κ’ ασερνικούς απού δε χονεύγουνε μούδε τ’ άντερά ντος.
Κυκλοφορούν ανάμεσά μας…
Αντώνης Κουκλινός
[Το εικαστικό που συνοδεύει το κείμενο, αποτελεί τμήμα του έργου του Ινδού καλλιτέχνη Chittaprosad με τίτλο «𝘏𝘶𝘮𝘢𝘯𝘪𝘵𝘺 𝘋𝘦𝘩𝘶𝘮𝘢𝘯𝘪𝘴𝘦𝘥», από την σειρά «Hungry Bengal», Bengal, 1943]
