Ο δικός μου Μάνος Ελευθερίου – Πέτα ψηλά, πάντα ψηλά… γράφει ο Μάνος Παπαδάκης
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου του 2015.
Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη τη μαγική «μαλαματένια» νύχτα.
Η αγαπημένη Μαρίνα Λαχανά, με έχει καλέσει να «ντύσω» μουσικά ένα ποίημα της Αγγελικής Ελευθερίου, αδερφής του Μάνου Ελευθέριου, αυτού του υπέροχου ανθρώπου και τεραστίου βεληνεκούς ποιητή, στιχουργού και συγγραφέα. Η Αγγελική είχε φύγει από τη ζωή λίγο καιρό πριν.
Η σκέψη της Μαρίνας, να οργανώσει και να πραγματοποιήσει αυτή την εκδήλωση για να γιατρέψει λίγο τον πόνο του Μάνου που τόσο αγαπούσε την αδερφη του, τόσο γλυκιά και συγκινητική.
Όλοι μπαίνουμε στην όμορφη αυτή διαδικασία και την ποίηση της Αγγελικής με φόρα και απίστευτη διάθεση!
Έρχεται η μέρα της εκδήλωσης και τρέμουν τα πόδια μου, τόσο γιατί θα παρουσιάσω κάτι τόσο καινούριο, αλλά και γιατί θα βρίσκεται στο κοινό ο Μάνος, ένας από τους αγαπημένους μου στιχουργούς. Ένας μύθος για μένα, που ενώ τον τραγούδησα στα Μαλαματένια Λόγια του, παρέα με τον συνθέτη του τραγουδιού, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Μάνο, δεν τον είχα γνωρίσει από κοντά. Ένιωθα πως φτάνει η ώρα. Η προσμονή τεράστια.
Έχουμε φτάσει στο «Ρυθμός stage», έχει γίνει το τσεκ ήχου και ανυπομονούμε να ξεκινήσει η βραδιά. Μια αγκαλιά όλοι για τον Μάνο. Η Μαρίνα προσπαθεί να τα βάλει όλα σε τάξη, μας εμψυχώνει, μας συμβουλεύει και μας ανεβάζει στα ουράνια με την αγγελική της ύπαρξη.
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και βλέπω την ευγενική μορφή του Μάνου. Σιγανός, αργός, σχεδόν φιγούρα Γκαντική, μπαίνει με την χαρακτηριστική του τραγιάσκα και το κυκλικό του μικρό γυαλί, στον χώρο. Κοιτά, χαιρετά τόσο ευγενικά και διακριτικά που ήδη ντρέπομαι εγώ, από τη σεμνότητά του. Θέλω τόσο να του μιλήσω και να του σφίξω το χέρι. Βασικά να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να του πω τόσα… τόσα ευχαριστώ για τις μοναδικές στιγμές ψυχικής ανάτασης που μου έχουν προσφέρει οι στίχοι του…
Ένα περίεργο τείχος ανθρώπων δικών του όμως, καθώς και η Μαρίνα, μας πληροφορούν πως λόγοι ασθένειας και κούρασης, δεν θα μας αφήσουν να τον πλησιάσουμε, καθώς προτιμά να μην έρθει σε επαφή με τόσο κόσμο, όχι από σνομπισμό και ελιτίστικη διάθεση, αλλά λόγω των οδηγιών των γιατρών του.
Πραγματικά η απογοήτευσή μου έχει μετατραπεί σε δάκρυα στα μάτια μου. Αναστενάζω αλλά εισακούω τις οδηγίες των γιατρών και απολαμβάνω την αύρα του και τη μορφή του εκ του μακρόθεν… άλλωστε, είναι εκεί. Μας αρκεί. Βρίσκεται εκεί μια θρυλική μορφή της λόγιας ιστορίας της Ελλάδας. Το νιώθουμε όλοι. Είμαστε όλοι ετοιμοι να του χαρίσουμε μελοποιημένη την ποίηση της Αγγελικής του, πραγματικά εξαίσια ποίηση.
Θα του αρέσει; Θα συγκινηθεί; Θα μας κρίνει; Θα μείνει; Κρέμομαι από την έκφραση του προσώπου του. Σκοτάδι. Ανάβουν οι προβολείς και του τραγουδώ. Μόνο σε αυτόν. Μόνο για αυτόν.
Σβήνουν τα φώτα. Έχει τελειώσει το τραγούδι. Κοιτώ. Αλλά όλα περνούν γρήγορα. Χειροκρότημα, φωνές συγχαρητηρίων, μπράβο· αλλά έχει τελειώσει ο χρόνος μου μαζί του. Έτσι το νιώθω. Μένω και ακούω κάτω από τη σκηνή τους υπέροχους συναδέλφους. Όμορφα τραγούδια. Συγκίνηση. Τη νιώθεις στην ατμόσφαιρα του χώρου. Ευλογία.
Σκοτεινή η σκηνή και η αίθουσα του Ρυθμού. Κατά διαστήματα γυρίζω και κοιτώ δειλά προς το μέρος του Μάνου, μήπως δω τα μάτια του πίσω από τα γυαλιά του. Να πάρω στιγμές. Με έχει απορροφήσει η σκηνή. Ακούω και είμαι εκει.
Ξαφνικά, νιώθω ένα χέρι στον αριστερό μου ώμο.
Γυρίζω απότομα γιατί είναι κάτι που δεν το περιμένω. Το κεφάλι μου κολλάει εκεί. Είναι ο Μάνος. Μα είναι δυνατόν; Ο Μάνος Ελευθερίου. Ήρθε να μου μιλήσει. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Σηκώθηκε να μου μιλήσει. Έχω κολλήσει εκεί. Δεν μπορώ να φανταστώ την έκφραση του προσώπου μου. Ούτε τι του είπα, αν είπα. Αυτό που θυμάμαι είναι αυτό:
Ο Μάνος συνεχίζει να έχει το χέρι του στον ώμο μου. Σκύβει. Ήταν εξαιρετικό», μου λέει ψυθιριστά, « σε ευχαριστώ», συνεχίζοντας «ξέρεις κάτι; Θα σου πω κάτι να το κρατήσεις. Να πετάς ψηλά, μόνο ψηλά»… με αποχαιρετά με ένα υπέροχο, ευγενικό χαμόγελο που κάνει τα γυαλιά του να σηκωθούν λίγο στο κεφάλι του, με χαϊδεύει με το χέρι του στον ώμο μου, δίνουμε ένα από αυτά τα «ραντεβού» της χαράς της γνωριμίας για μια «κάποια στιγμή στο μέλλον» και επιστρέφει στο τραπέζι του.
Αναρωτιέμαι, θα μπορούσε να μου έχει πει κάτι πιο ποιητικό από αυτό που μου είπε. Σίγουρα όχι. Δώρο αιώνιο.
Αυτός είναι ο Μάνος Ελευθερίου για μένα.
Ευγενικός, διακριτικός, ψιθυριστής, συγκινητικός, σεμνός, μύστης, πατρικός, προτρεπτικός, μαγικός.
Ένας υπέροχος, γλυκός άνθρωπος. Ποιητής λόγω και έργω.
Πέτα ψηλά, πάντα ψηλά. Άκου το. Πες το πολλές φορές. Θα πετάξεις.
