Το Χαμοκατσίφαρο
Μιαν ώρια αυγή θα σηκωθώ, μια ωργιόπλουμη αυγούλα!
Στο χάραμα τση ταχηνής, στσης πάχνης τη δροσούλα…
Μιαν ακριβή μου πεθυμιά και τάξιμο θα κάνω
ταχιά – ταχιά, κατσά – κατσά θα βγω στα όρη απάνω,
πέτρα τη πέτρα πατουχια, πέτρα τη πέτρα ζάλο
να βγαίνω να σφυρολογώ ριζίτικο τραγούδι
κι αέρας να δροσολογά και να ‘ρχεται από το φρούδι.
Ασκινοπόδια να πατώ, ασπαλάθους κι αστιβίδες
στα ζάλα… στα ζάλα που επατούσανε αλλότε οι μαντρατζίδες,
στην ακριβή μου πεθυμιά ετούτο θέλω ακόμη:
να δω πώς είναι από κοντά τα’ αοριού οι νόμοι
και πώς… και πώς συνοπορεύονται γης κι ουρανού οι δρόμοι
πέτρες, δεντρά, έχνη, ζούμπερα, βοσκοί και γκαλονόμοι…
να δω τη γ-κρούστα του χιονιού την ώρα απού λίωνει
και, και στάζει κάδιο το νερό απάνω στο λιατσάκι
κι αγάλια – αγάλια γίνεται ένα μικρό ργυακάκι
και το ργυακάκι χείμαρρος, θολός – κατεβασάρης
και ποταμός χειμωνικός δριμύς κι αναποδάρης…
Να δω τσι μπροσταρότραγους με τσι κριγιούς ομάδι
κι ορδινιασμένο να κλουθά ξωπίσω το κουράδι…
Ν’ ακούσω σφύριγμα βοσκού στα κορφαλάκια απάνω
και ν-το περήφανο αητό τ’ αέρα να ζυγιάζει
και στην κορφή τσ’ ασφεντιλιάς να δω το ζυγαρδέλι
που μου γλυλοκεκάηδενε όντε ν- ήμουνε κοπέλι.
Τα λιναρίδια από τη μια, τ’ αηδόνια από την άλλη
μα ίντα γλυκοί κελαηδησμοί θα με πλανέψουν πάλι,
εκειά στ’ αποδειαφώτισμα απού η ταχηνή ροδίζει
που τ’ όνειρο – που τ’ όνειρο πάει να κοιμηθεί κι ο νους αναντρανίζει,
ν’ ακούσω πετροκοτσιφό να γλυκοκακαρίζει
τη κοτσιφίνα να καλεί να ντη καλημερίζει,
με σκέρτσα και καμώματα να ντη καλωσορίζει
μ’ ερωτικό κελαηδισμό γλυκά να πιπιρίζει
και το γλυκοπιπίρισμα ν’ απλώωωσει και ν’ αφήσει
ερωτικήν ανασεμιά η φύση να μορφήσει
κι ο ερωτικός κελαηδισμός του κοτσιφού να φέρει,
τη σκέψη μου απάνω σου παντοτινό μου ταίρι!!
Και τ’ αγριοπούλια τ’ αοριού τ’ αγουροξυπνημένα
να ντη καλημερίζουνε τη στραντα μου και μένα……
Αλεπουράνοι, κάναβοι, βιτσίλες κιρκινέζια,
σκλόπες κι αγριοπερίστερα μπεκάτσες κι ατσελέγοι,
κοράκοι και χρυσαετοί, κίσσες και καρακάτσες,
τσίχλες, κοκκινολαίμηδες, κάριες και καλιακούδες,
σκάρες και πετρογέρακα, φάσες , κοκκινομπέτες να δω…
να δω τον έρωντα ν’ αθεί απάνω εις στσι δέτες
και μέσα στσι ραϊσμαθιές στων εγκρεμώ τσι πέτρες,
στ’ αρώματα τσ’ αρύγανης ο νους μου να ξυπνήσει
κι όλα τα κοπελάτα μου να μου ξαναθυμήσει
και με τ’ αγριοβότανα ο μπέτης μου ν’ ανοίξει:
Αντωναΐδες , δύκταμοι, θύμοι και κατσοπρίνια,
φλυσκούνια και φασκομηλιές , θρύμπες και μαλοτύρες…
Ω! τσι μπαντέρμες ομορφιές απού ‘χω να μπαντήξω
κι οθέ μπού να πρωτοστραφώ, πού να πρωτοξανοίξω
κι όλα του κόσμου τα όμορφα στη στράτα π’ ανταμώνω.
Θεε μου… Θε μου και δο μου άλλα 2 μάθια να καμαρώνω
κι όντε θα φτάξω στ’ αοριού το πρώτο το μασκάλι
και με τα μάθια τση ψυχής να καμαρώσω πάλι,
χαράκι ριζιμιό θα βρω για να το προσκυνήσω,
να γονατίσω ευλαβικά με σεβασμό να σκύψω,
λες κι ήτανε, λες κι ήτανε κιανείς θεός, μα διαφορά δεν έχει!!
Τ’ αγρίμια τω ψηλώ βουνώ να βρω να κάμω φίλους
κι από τσι πηγές ντω ποταμώ να πιω να ξεδιψάσω.
Στου πρίνου ντο παχύ ασκιανό τον ύπνο να χορτάσω
και με τσι πετροπέρδικες αθιβολές να πιάσω.
Να πορπατήξω σε ψηλό κι άγριο μονοπάτι,
μπροστά μου να σαλεύουνε κουρνοί και λαγαράτοι,
στο πέταγμα του φάλκονα ν’ αναχεντρώσει η σκέψη
και με τα λέρια των οζώ ο νους μου να μερέψει,
ν’ ακούσω τσι γλυκούς σκοπούς που σου τραγουδεί τ’ αόρι
και το χαμοκατσίφαρο…. να βάλω.. πανωφόρι!!!
Αντώνης Φραγκιαδάκης
