Ολιγωρία | του Γιώργου Μπίμη Η πιο ανυπόταχτη αλήθεια κι η πιο κορυφαία αίσθηση μπορούν να οδηγήσουν ως την συντριβή της ύλης, σε εκείνη την πανάρχαια αρένα όπου οι δούλοι μετράνε τις πληγές και το αίμα της καρδιάς τους για να κερδίσουν μια ελάχιστη στιγμή αθανασίας… Ένας χρόνος κενός ανάμεσα στο πριν και στο μετά. Σε ένα πεπρωμένο που θαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όταν έρθει το πρωί… | του Γιώργου Μπίμη Μοιάζει απόψε η βραδιά, σαν γιορτή συννεφιασμένη κι όλα μέσα μου σκιρτούν, σε μια θύμηση θλιμμένη… Πόσο θα ‘θελα να ‘ρθεις, αστεράκι διψασμένο, την ανάσα σου ποθώ, το φιλί σου τ’ αγιασμένο… Όταν φτάσει το πρωί, μες στον κόσμο θα σε ψάξω, σε λατρεύω, σ’ αγαπώ, θα στο πω, θα στο φωνάξω!ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αναθεώρηση | του Γιώργου Μπίμη Το ότι υπάρχουμε και ζούμε, έχει μια καίρια σημασία κι οφείλουμε να διαβιούμε, με ανθρωπιά κι ευαισθησία… Τι ’ναι ο χρόνος μες στο χώρο; γιατί ’μαι αυτός που είμαι τώρα; Κι αυτό το φως το κερδοφόρο, γιατί να σβήνει μες στη μπόρα; Πού ξεκινά και πού τελειώνει, τούτο το αλλόκοτο ταξίδι; Ποιο λάγνο πάθος μαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το πνεύμα της αδικίας | του Γιώργου Μπίμη Το πνεύμα της αδικίας σκιάζει την παιδεμένη γη κι οι άνθρωποι παραμένουν ολόιδιοι μέσα στους ατέρμονους αιώνες… Η συνείδηση όμως, αυτό το εξελιγμένο και προνομιούχο κομμάτι της ύλης, μοιάζει μ’έναν πλατύ ορίζοντα που αποζητά εναγώνια τη χαρά και τα δάκρυα, το φως και τη βροχή, τα ειδύλλια των γαλάζιων καλοκαιριών, τη μοναξιάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η φιλοσοφία της ποίησης κι η ποίηση της φιλοσοφίας | του Γιώργου Μπίμη Η ποίηση ως μορφή τέχνης, στην απλή της εκδοχή, εξυμνεί και εκθειάζει το φυσικό κόσμο και τα εξωτερικά του γνωρίσματα. Τους ήχους των γάργαρων ρυακιών που τρέχουν εσπευσμένα στον κατήφορο, τους μυροφόρους θάμνους κάτω από τα ψηλόλιγνα κυπαρίσσια, τα γιασεμιά που σκορπάν σπάταλα τη μεθυστική τους ευωδιάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ένα βότσαλο | του Γιώργου Μπίμη Ένα βότσαλο στην άμμο απ’ το κύμα ξεχασμένο, πέρασε το καλοκαίρι και ακόμα σε προσμένω… Ένα φύλλο τρεμοπαίζει κίτρινο φλουρί στο χώμα, Φθινοπώριασε απόψε και σε περιμένω ακόμα. Ένα αστέρι τρεμοσβήνει σαν παιδί ξενυχτισμένο, το κοιτώ και όλο μου γνέφει πια να μην σε περιμένω. Στην αρμύρα και στο κύμα μ’ ένα βότσαλο βρεγμένο,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα δέντρα | του Γιώργου Μπίμη Κοίτα τα δέντρα πως λυγάνε, για τους ανθρώπους τραγουδάνε, ήχους απλώνουν στον αγέρα μ’ ένα βιολί και μια φλογέρα. Τα δέντρα τις ψυχές ξυπνάνε κι όσοι πονούν και αγαπάνε μ’ αυτό το πάθος που ψηλώνει να βγουν στου Διγενή τ’ αλώνι. Μικρή η καρδιά, δεν με χωράει, φτερό, στις φλόγες προχωράει, ψάχνει ρυθμό, ζητάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αναγκαιότητα | του Γιώργου Μπίμη Ανήκουμε σ’ έναν κόσμο που συγκροτήθηκε από ατομικά κίνητρα χωρίς να λάβει καθόλου υπόψη του τη δική μας αποκλίνουσα άποψη. Σ’ έναν κόσμο που παρέρχεται μα που εξακολουθεί να δίνει λυσσαλέα μάχη για να παρακρατήσει και για να διαιωνίσει εντέλει μια εξουσία που δεν του ανήκει. Ανήκουμε σ’ ένανκόσμο που παραβιάζει συστηματικά τους φυσικούς νόμους,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
«Ο ίσκιος του ουρανού…» και «Εσπερινές εικόνες» | του Γιώργου Μπίμη . 1. Ο ίσκιος του ουρανού… Ο ουρανός που άλλοτε θωρούσα με υποψία τώρα είναι ζωντανός και με καλεί στον ίσκιο του… Στους σταλακτίτες των βυθών του ξαναγεννιέται η ενδόμυχη ανατολή, η πηγή, η έγερση και η ύψωση που θα συντρίψουν κάθε αβεβαιότητα στη γη, που θα προσηλυτίσει τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
