Η διπλή φύση | του Γιώργου Μπίμη Αίσθηση, νόηση και ύλη, ένας αδιάσπαστος δεσμός, πλάκα, μελάνι και κοντύλι, στόχαση, βλέψη κι ελιγμός… Μ’ ολιστική ψυχή και πνεύμα, στο φρένιασμα των αντιθέτων, πλεύσε ενάντια στο ρεύμα, στον πυρετό των επιθέτων. Αλήθειες λόγων και πραγμάτων, μες στους αναβαθμούς της γνώσης, διαδοχή μικρών θαυμάτων, στιγμές, που πρέπει να ενώσεις. Ιδανικά γεννά ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αιχμή | του Γιώργου Δ. Μπίμη Δρόμοι αδιάβατοι κι ανήλιαγα υπόγεια, για έναν κόσμο που δεν έχει που να πάει.. Που χαραμίζεται στα ίδια δρομολόγια, που ‘χει ξεχάσει τον πλησίον ν’ αγαπάει. Γκρίζες σκιές παραχαράσσουν τα ονόματα κι ένας καιρός σκάβει στα πρόσωπα ρυτίδες, στις φυλακές, στην ομηρία και στα πτώματα, ψάχνουν να βρούνε οι εξόριστοι πατρίδες. Τρύπιες σημαίεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θέαση | του Γιώργου Δ. Μπίμη Πες μου, που πας αποβραδίς, ποιες σκάλες κατεβαίνεις, ποια εξορία ανοίχτηκε στην άβυσσο της γης; Στη φθίση και στο θάνατο, τί δεν καταλαβαίνεις; τα σύθαμπα θ’ αλώσουνε τους ήχους μιας κραυγής… Ο διχασμός κι ο χορτασμός, όταν θ’ ανταμωθούνε, η πόρτα του παράδεισου θα μείνει σφραγιστή, τα λάφυρα των ποταπών, στο ρήγμα θαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι πρόσφυγες | του Γιώργου Μπίμη Σαν τα πουλιά οι άνθρωποι οδοιπορούν στη μπόρα, στο κύμα και στον άνεμο, έρμοι, σε ξένη χώρα… Ανήθικε πολιτισμέ του βάρβαρου αιώνα, νήπια, γέροι κι άρρωστοι, ριγούν σ’ έναν κυκλώνα. Από του Άδη τα στενά, μαύρες σκιές περνάνε, νιοι και μανάδες κι ορφανά που λυτρωμό ζητάνε. Μα οι μέρες δεν αλλάζουνε στου δειλινού τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το τώρα και το αύριο… | του Γιώργου Μπίμη Η πληγή, που σήμερα αποκαλύπτεται, αύριο θα στάξει αίμα, στο θρήνο και στο σπαραγμό, στο απάνθρωπο μαρτύριο που θα συγκλονίσει και θα συνταράξει την ψυχή, που θα ερημώσει και θα καταστρέψει κάθε προσδοκία για το μέλλον μας, μια ακαταμέτρητη και ακαταστάλακτη οδύνη! Ωστόσο, η ύπαρξη δοξάζεται και αποθεώνεται μόνο στο ορατόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον πόλεμο | του Γιώργου Μπίμη Μέσα στη μάχη, στον καπνό και στη φωτιά Μεταξωτό μου χάρισες μαντίλι Κι εγώ σ΄ ένα χαράκωμα μ΄ ένα σουγιά, Στην πέτρα χάραξα τα κόκκινά σου χείλη… Ξανθό φεγγάρι που ξυπνάς την ξαστεριά Φέξε στη στράτα μου τον πόνο να νικήσω, Να πολεμήσω με της νύχτας τα θεριά, Μια λευτεριά στον κόσμο ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η παράσταση | του Γιώργου Μπίμη Ας βρούμε τον δικό μας τρόπο αντίστασης σε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του «παράσταση» να παίξει. Έχει τα δικά του λόγια να πει, τις δικές του ευθύνες για τις πράξεις του. Τα φώτα άναψαν και χάθηκαν οι σκιές, πέφτει η αυλαία κι όλα γίνονται συνήθεια, μας ζώνουν πόνοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο παπάς της Αποκριάς | του Γιώργου Μπίμη Εγώ σε πήρα παπαδιά, σ’ έχρισα πρεσβυτέρα, το γέννημα των σπλάχνων μου παπά να ‘χει πατέρα. Κι ήσουν σεμνή και ταπεινή, στεφάνι πριν σου βάλω, μα τώρα που ξεσάλωσες, πια δε σ’ αντέχω άλλο… Στης εκκλησιάς το πλήρωμα σ’ έδειχνα με καμάρι κι εσύ τη μέση κούναγες με σκέρτσο και με χάρη.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Διαδρομή | του Γιώργου Μπίμη Απ’ τους κήπους της Αθήνας ως τα κάστρα της Βεργίνας, με Βαγγέλιο και σταυρό, σ’ έψαξα για να σε βρω… … … Στου Φιλίππου την αυλή, σε προσέγγισαν πολλοί, πονηροί συνδαιτυμόνες Φράγκοι, Σλάβοι, Μακεδόνες. Κι άπλωσα δειλά το χέρι, ορφανό μου περιστέρι, μα, στην έκσταση απάνω, σ’ ένα σύννεφο σε χάνω. Στων παθών την εβδομάδαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
