Δυο ποιήματα του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μωβ Βάφει η πανσέληνος, γαλάζιο τ’ άγριο κύμα, βαθύ το «μπλε», ίδιο το χρώμα της ματιάς σου, καίω τη σάρκα, στην ανάσα της φωτιάς σου, σ’ ακολουθώ γυμνός, σε κάθε αγάπης βήμα, χαμένος μέσα στου κορμιού σου το’ βυθό … Αχ ! πως λαχτάρησα τα φλογερά σου χάδια, γεύτηκα γλύκα, απ’ των χειλιών σουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εφεδρικά | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Δυο λόγια πρόσθεσα περίσσια, απ’ την αλήθεια της ψυχής κατακλεισμένα, φτωχά ’σαν, στράβωσαν τα ίσια, τα συναισθήματα μου, σαν γυαλιά σπασμένα σκόρπισαν, μ’ αίμα ’βαψαν τ’ άστρο της αυγής… Δυο λόγια είπα παραπάνω κι αν τα μετάνιωσα ή αν όχι, ’γιναν σφαίρες, παίζω συχνά, κερδίζω ή χάνω δεν μ’ αφορά, μ’ ανεμοθύελλες κι αγέρεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Διπλό φλουρί | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Διπλό φλουρί, διπλή χαρά παροδική, διπλός καημός και στεναγμός καραδοκεί… Τι να το κάνω πες μου το διπλό φλουρί, π’ αυτός ο κόσμος, τον καημό μου δεν χωρεί… Διπλό φλουρί, σπασμένο δόντι, δυο φορές, διπλή πληγή, διπλός του πόνου ο αμανές… Τζάμπα χαρά πήρα, για το διπλό φλουρί, μιας κι ο ντουνιάς, τονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αθιβολές | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Ε, τον μ-παντέρμο τον γ-καιρό, πως γίνεται αδερφός μου και σμίγει αθρώπους και θεούς, πάνω και κάτω κόσμου… Στο φίλο, ο φίλος θα στραφεί, που δε χαλά χατίρι, να πιούνε πίκρες και χαρές, στο ίδιο το ποτήρι… Παλιών γ-καιρών αθιβολές, μονιάζει η μοίρα, ανάδια σε μιας Ροδιάς τον ασκιανό και μέσα στα Λιβάδια… ΈΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μάχιμος | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Αποκρύπτω πια, απ’ τον όχλο, όσο μπορώ τη λαχτάρα της ψυχής κι αναθεωρώ όσα μου ‘ταξε η πικρή ζωή, θαρρώ ‘μοιαζαν νούφαρα, μες στο θολό νερό … Στου Πατέρα τη γιορτή, βρήκα αφορμή, να τολμήσω να μιλήσω με πυγμή στον εαυτό μου, μην μπορέσουν οι λυγμοί, να σκοτώσουν την ψυχή και το κορμί …ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κόντρα στον καθρέφτη | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μ’ έναν καθρέφτη ήρθα αντιμέτωπος, φαντάσου, για να μπορέσω να σταθώ στ’ ανάστημα μου κι αν με σακάτεψαν ζωή, τα βάσανα σου και με φτερά σπασμένα, παραμένω αετός … Διαβαίνω μέσα απ’ του καιρού τις συμπληγάδες, καθώς σφαλίζουν, κοκκινίζουν τα όνειρα μου, πέρα απ’ τα σύνορα κι απ’ τ’ ουρανού τις στράτεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νύχτα απ’ το χωριό | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Στον Άη Γιώργη, στο μετοχικό ξωκλήσι, στο πέργιαβλο τση γειτονιάς, στην γ-κάτω Βρύση, κάτω απ’ το ρίζωμα του γέρου Ψηλορείτη, πήρα αναπνιά κι από την γ-κούνια ανασηκώθηκα, το πρώτο ζάλο του χορού έσυρα κι ανδρώθηκα… Σ’ αμπέλια, σόχωρα, γυρόφραχτα λημέρια, κάτω απ’ του ήλιου τη φωθιά κι από τ’ αστέρια, μεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νυχτοπερπατητής | Κώστα Μιχαήλ Μαρή Νύχτα περπάτησα στης μοναξιάς τους δρόμους, κόντρα στα σύνορα, στης λογικής τους νόμους, γιόρταζα πάντα νύχτα μόνος με τον πόνο, σ’ εμένα πίστευα, μα πιο πολύ στο’ χρόνο… Νύχτα ψηλάφισα αμαρτήματα και πάθη, γεύτηκα μέλι απ’ το κεντρί, ρόδο απ’ τ’ αγκάθι, χρώσταγα σ’ όνειρα, σιωπές, ψυχή και σώμα και λάθη από το παρελθόν, πληρώνωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ψυχιατρείο | του Κώστα Μαρή Κατόπιν αναγνώσεως των δυο βιβλίων της Βαγγελιώς Καρακατσάνη «Έχει κι η αγάπη σύνορα» & «Τα αναγκαία», αυτοσχεδιάζοντας αλληγορικώς κι αφιερώνοντας εμμέτρως… Ψυχιατρείο | του Κώστα Μαρή Συνορεύοντας σ’ αιχμές καιρών κι αγώνων, αναγκαία σ’ έναν θάλαμο σ’ αντάμωσα, σ’ έναν θάλαμο με λιγοστό οξυγόνο, την ψυχή σου, λίγο ακούμπησα και δάκρυσα … Τι να σουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
