Επικοινωνία | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Έχει χαθεί και τρέχα γύρευε να δεις πώς θα βρεθεί; που θα βρεθεί; χωρίς ανθρώπινη επαφή, μες στην αδιάφορη, κακούργα κοινωνία, τρέχα να βρεις ξανά, την επικοινωνία! Πίσω με τράβηξε ο καιρός κι όλο πιο πίσω, από το «πίσω», όλο πιο πίσω με τραβά… Θέλω το βλέμμα μου στο φως να στρέψω κι οΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μπρος στο παράθυρο | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μπρος στο παράθυρο τ’ αφιονισμένου καιρού στέκομαι αμίλητος, τον ίσκιο μου περιφρουρούν… Χρόνια προβλήματα, μισόν αιώνα σχεδόν, τραγούδια κι όνειρα, σημάδια, αμυχές των καιρών… Ψάχνω ένα χάδι, καθώς το σώμα γερνά, μες στο σκοτάδι κι ο πόνος με κυβερνά… Μοιάζω με βράχο π’ ο ρόχθος μετακινεί, δεν θέλω να ’χω ψυχή, σεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Blue Horizon, Καρτερώντας τον Αντώνη | Δύο ποιήματα του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Blue Horizon Με του Σεπτέμβρη τη βροχή, εθεάθη στο λιμάνι το πλοίο, μέσα απ’ του Πειραιά, τα γαλανά νερά κι ένας τριάντα εξάχρονος, αργά επιβάτης φτάνει κι αρνείται ο ύπαρχος να μπει, ακούστε συμφορά… Δίνει απαθώς παράγγελμα στο πλοίο να σαλπάρει, πετώντας στ’ άγρια κύματα τον άτυχο νεαρό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αγκούτσακες | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Στου Μάρτη τα τελειώματα σωπάσανε τ’ αηδόνια κι έπεσε νεκρική σιγή, ζαέρι εις το χωριό και κράζουνε τσ’ αργαδινές στη Βρύση δυο παγόνια κι οι σκάρες, π’ αναμάζωξε κάθε σκουπιδαριό … Τ’ Απριλομάη οι μυρωδιές, βρωμούνε ναφθαλίνη κι ο γέρο Μίμης, το θεριό στ’ α-όρη κυνηγά, εις το ντουκιάνι του χωριού, πικρό φαρμάκι πίνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αυχενικό | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μπάζει η αρτιμέλεια της ψυχής μου απ’ τον αυχένα, ούτε μισόν αιώνα ακόμα δεν σεργιάνησα κι όμως παλεύω μες στου χρόνου την αρένα, απ’ τα μικράτα μου, μ’ όσους καημούς συνάντησα… Δεν έχω μπάρμπα στην Κορώνη, μα έχω ένα μες στα Λιβάδια, τ’ αοριού το χώμα σκάλισα, κάποτε αυτός με πήρε από το χέριΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σπουργίτι | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Είμαι ένα μικρό τραγούδι, ταπεινό, σαν σπουργίτι μες στο χιόνι σεργιανώ, πόρτα δεν χτυπώ που τρίζει, παραθύρι που σφαλίζει, έχω σπίτι μου τον ουρανό… Δεν διαλέγω δέντρο ή στέγη για φωλιά, κόντρα στέκομαι στου χρόνου τη θηλιά, τη βροχή, το χιόνι αντέχω, τα μικρά φτερά που έχω, φτερουγούν, σ’ αέρα κι αντηλιά… Έχω μεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Καντάδα | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μ’ έφερε στο κατώφλι σου, ξημέρωμα Σαββάτο, ένα μελτέμι ανάλαφρο, της νύχτας το βιμπράτο, με μια κιθάρα βρέθηκα και θολωμένη σκέψη, να τραγουδώ στην πόρτα σου, ώσπου η αυγή να φέξει… Ήρθα τα ξημερώματα, προτού σβηστεί η σελήνη, για το χατίρι του έρωτα, στη σκοτεινή σου κλίνη, με μια κιθάρα βρέθηκα, στη σφαλιστή σουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
