Το όνειρο της Βέρας | του Βασίλη Φυτσιλή Ο Αντώνης Ζάρας ήταν απ’ τους πρώτους που έδωσαν το «παρών» και στο δεύτερο αντάρτικο, στο Δημοκρατικό Στρατό. Στο Αρχηγείο Αγράφων, στην αρχή, και αργότερα, στο κλιμάκιο της Νότιας Ελλάδας, επικεφαλής ανεξάρτητου λόχου του ΔΣΕ, σκορπούσε τον τρόμο και τον πανικό στις γραμμές των «Μπουραντάδων», των υποτακτικών της υπερδύναμης των ΗΠΑ, πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η γάτα | του Βασίλη Φυτσιλή Εκείνους τους τελευταίους μήνες του 1949, στα βουνά των Αγράφων βασίλευε παντού ερημιά και αγριότητα. Μετά την πτώση του Γράμμου, στα τέλη Αυγούστου, η κατάσταση για τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού είχε γίνει απελπιστική. Οι δυνάμεις του Αρχηγείου της Νότιας Ελλάδας, αποδεκατισμένες και χωρίς καμιά σύνδεση με το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ, αντιμετώπιζαν τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το πρώτο τρυγόνι | του Βασίλη Φυτσιλή Εκείνο το τρυγόνι, το πρώτο κυνήγι που βάρεσα, όταν θέλησα κι εγώ, σαραντάρης σχεδόν, να γίνω κυνηγός, θα μου μείνει αξέχαστο! Σαν το «αθάνατο πουλί», που διαβάζαμε κάποτε στα Αναγνωστικά του Δημοτικού Σχολείου. Πρωτόβγαλτος εγώ, ο Καραΐσκος παλιόκαπα στο κυνήγι, είχαμε βγει οι δυο μας, για τα τρυγόνια τ’ ανοιξιάτικα. Μάης μήνας, καταπράσινοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η κατάρα της μάνας | του Βασίλη Φυτσιλή Μετά την πτώση του Γράμμου, τον Αύγουστο του 1949, και την υποχώρηση της κύριας δύναμης του Δημοκρατικού Στρατού προς την Αλβανία, η κατάσταση, για τους μαχητές που έμειναν εγκλωβισμένοι στο χώρο της Κεντρικής Ελλάδας, έγινε απελπιστική. Αποκομμένοι στα βουνά των Αγράφων και της Γκιώνας, χωρίς σύνδεση με την Κεντρική Διοίκηση και χωρίςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το φιλί της Ανθούλας | του Βασίλη Φυτσιλή Από τα ελεύθερα βουνά του, όπου, μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού, πολεμούσε κι αυτός, παρέα με τους συντρόφους του, τους Αμερικανούς επικυρίαρχους και τους ντόπιους υποτακτικούς τους, ο Αντώνης Καραγιάννης βρέθηκε ξαφνικά (μετά την αιχμαλωσία του και ύστερα από μια συνοπτική παρωδία «δίκης», στο έκτακτο στρατοδικείο της Λαμίας), στα κρατητήρια της Αθήνας και,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γκέσα μ’, μπλαράκι μ’ | του Βασίλη Φυτσιλή Με το Λιάκο Γριβέλα γνωριστήκαμε τυχαία, στο Νοσοκομείο της Καρδίτσας. Και, κουβέντα στην κουβέντα, βρήκαμε τη ρίζα μιας παλιάς φιλίας, που κόντευε να ξεχαστεί. Τα «πέτρινα» χρόνια που ζήσαμε, πόλεμος, Κατοχή, κι ύστερα πάλι πόλεμος, εμφύλιος αυτός ο τελευταίος, αδερφοκτόνος, χειρότερος απ’ όλους (ας όψονται οι πολεμοκάπηλοι, Άγγλοι κι Αμερικάνοι), έφαγαν κόσμοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο κυρ Αλέκος | του Βασίλη Φυτσιλή Εκεί, σ’ εκείνο το γυμνό και άνυδρο ξερονήσι της Γιούρας, εμάς τα «ανήλικα», νεαρούς ΕΠΟΝίτες, παιδιά αγωνιστών, ανταρτόπουλα του Δημοκρατικού Στρατού, που αιχμαλωτίστηκαν από τις δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού, μας είχαν μαντρωμένους χωριστά, σε ένα αγκαθερό συρματόπλεγμα, που το ονόμασαν «κλωβός ανηλίκων». Περνούσαμε κι εμείς, μαζί με τους μεγάλους φυλακισμένους αγωνιστές, τον δικόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
