Ο χότζας κι ο γάιδαρος | του Μιχάλη Στρατάκη Κι ενώ παλεύουμε να χωρέσουμε τ’ όνειρο σε κάμαρη δυο πήχες, ήρθανε οι ντελάληδες του πασά και μας είπανε πως μια χαρά χωράνε τ’ όνειρο και η ζωή μαζί, σ’ ένα τοστ και σε μια φέτα καρπούζι. Κι εμείς, τους πιστέψαμε κι απομείναμε να σφαλίζουμε τα μάθια μας, για να ονειρευτούμεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο Αγιονόρος | του Μιχάλη Στρατάκη Την τελευταία φορά που επήγα στο Αγιονόρος, για ν’ αντιπαλέψω τους διαόλους που ήσανε φωλιασμένοι εντός μου, μα και τους ποδέλοιπους που κλωθογυρνούσανε στους εγκρεμούς και στα φαράγγια του περβολιού της Παναγίας, εγνώρισα έναν καλόγερο που σαφί εγέλα. Πολύ επαραξένεψε με, γιατί όλα μου τ’ ακούσματα από τα παιδικάτα μου και όλες οι θωριέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Βαγγέλης Ρωχάμης | του Μιχάλη Στρατάκη Μην ακούω σαχλαμάρες. Δεν πέθανε ο Βαγγέλης Ρωχάμης. Απέδρασε πάλι. Η ενδέκατη απόδραση του από τούτο τον κόσμο. Και πιστεύω πως δεν θα ’ναι και η τελευταία του. Είτε βρεθεί στον παράδεισο είτε βρεθεί στην κόλαση, πάλι θα την κοπανήσει απ’ όπου και αν βρίσκεται. Γιατί ’ναι της Γερακίνας γιος. Γιατί δεν έζησε γονατιστός,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όνειρο ήταν και πνίγηκε | του Κώστα Αργυράκη Ήταν ακριβώς έτσι, όπως ακριβώς το έχτιζα στις απόκρυφες σκέψεις μου, το σπίτι που διάλεξα για τα γεράματα μου. Έτσι το ονειρευόμουν όταν νέος εύρισκα το κουράγιο να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Μετρημένες οι διαστάσεις του, ίσα ίσα να χωρούν μόνο τα απαραίτητα και τα ξεβαμμένα όνειρα μου. Ένα γραφείο, μια καρέκλαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ψυχοσάββατο. Ημέρα των ψυχών. | του Μιχάλη Στρατάκη Τέτοια μέρα, κατά που λένε οι παλιοί, οι ψυχές λαχταρούν τροφή, κρασί και αγάπη. Κι εγώ θυμήθηκα μια τέτοια μέρα στη Σαλονίκη, πρίχου λίγους χρόνους, την εποχή της κρίσης. Τότε που έβαλα στο δισάκι μου ψωμί και κρασί, σιργούλεψα και την ψυχή μου να στραγγίσει όση αγάπη της έχει απομείνει, και πήγαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γυναίκα-μάνα-γιαγιά (αφιέρωμα στη γυναίκα) | της Άννας Τακάκη Είσαι σπουδαία. Γιατί έτσι νιώθεις. Είσαι γυναίκα και είσαι η δύναμη. Το δέντρο είσαι και είσαι το δάσος. Η θάλασσα είσαι και το κύμα. Η βροχή και το σύννεφο. Ένας άλλος ήλιος είσαι, που ανατέλλει και δύει. Σε λένε γυναίκα, σε λένε μάνα, σε λένε γιαγιά. Η πορεία σου γράφηκε σαν έναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Περί παιδείας | του Νίκου Λουκαδάκη Με ματιά σατιρική Περί παιδείας (άρθρο 16) Ήμουν άφρων νεανίας και το θέμα της παιδείας λίγο μ’ ένοιαζε θαρρώ, μα θυμάμαι κάθε χρόνο απ’ του υπουργού τον θρόνο νομοσχέδια σωρό, για να σώσουν τη γενιά μας, να φωτίσουν τα μυαλά μας με της γνώσεως το φως, μα οι τόσοι οι σωτήρες δεν διέθεταν λαμπτήρεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για το ραδιοφώνο… αναστορούμαι | του Μιχάλη Στρατάκη Έζησα την εποχή εκείνη και την αναπολώ με αγάπη και με συγκίνηση. Την εποχή, που ο δείκτης, ο μέσος και ο αντίχειρας της δεξιάς παλάμης είχαν αγκαλιάσει το δεξί στρογγυλό κουμπί και το έστριβαν, με αγωνία, με προσοχή, με αδημονία και με ευτυχισμένη προσδοκία, χιλιοστό το χιλιοστό, αναζητώντας την πηγή της αλήθειαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το πιο δικό μου παιδί | της Μαρίας Σταυρίδου Πως να εναντιωθείς στο πιο ισχυρό πανάρχαιο ένστικτο που έχει ριζώσει μέσα σου από την πρώτη ανάσα; Πως να πολεμήσεις κάτι που απλώς είναι αδύνατο να πολεμηθεί; Όταν είδα εκείνο το αδύναμο πλασματάκι στην αγκαλιά σου αισθάνθηκα παρείσακτη…, περιττή…, ηττημένη… Σήκωσες το βλέμμα και με κοίταξες και όλα φώτισαν γύρω μας.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
