Τα νοικοκεράτα… | του Αντώνη Κουκλινού Έβαλε τη μυζήθρα απάνω στη τάβλα να στραγγίξει και έκατσενε στο τραπέζι ολομόναχος, να χαφτεί μνια μπουκιά ψωμί και να δώσει όξω, για το ντουκιάνι. Η κερά ντου μνια σταλιά περήφανη στα αφθιά, δε κάνει άλλο πράμα ολημερίς τση μέρας, μόνο να πλέκει, στο παρακούζινο. Ετούτηνά ναι και η αιτία, απού χιλιοδιαολίζεται ο γέροςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η δύναμη που δεν θέλω | της Μαρίας Σταυρίδου Ένα καλώδιο… ανάμεσα σε μένα και σε σένα, ο πιο ύπουλος εισβολέας και ταυτόχρονα η μόνη μου ελπίδα. Ένα χονδρό αντιαισθητικό καλώδιο, που σε κρατάει στη ζωή, που μου δίνει μια ψεύτικη ελπίδα πως είσαι ακόμη εδώ, δίπλα μου, απέναντι μου, με μια υποστηρικτική ανάσα, που μου αποσπά το βλέμμα… όχι…ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ρολόι | της Άννας Τακάκη Είναι καιρός τώρα, που μπήγω μέσα στα απύθμενα σώψυχά μου, βαθιά, το υνί του νου κι αναμοχλεύω και σκαλίζω, να δω πού είναι οι χαρές και πού οι λύπες, πού κατοικοεδρεύουν οι στοχασμοί και πού τα αισθήματα λύνουν και δένουν κάβους, πού σταματά το ταξίδι μου και πού ξαναρχίζει, και ποιος είναι ο άνεμοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νεράιδες σκέψεις… | του Αντώνη Κουκλινού Ότι και είχενε ξεκόψει ο καιρός να βρέχει… Μνια (ν)ανεδιάδα εκάμανε τ’ ανέφαλα κι επρόβαλε ο Ήλιος ντελόγω… Οι κληματόβεργες τση κρεβατίνας μουσκεμένες, κάθε σταγόνα με τσοι αχτίνες του Ήλιου μεταμορφώνεται σε χρυσοσταλίδα και μνια μνια πέφτει στο χώμα. Άκρα ησυχία στη γειτονιά, μόνο οι σπουργίτες γροικούνται και οι πετεινοί. Οι καμινάδες φανερώνουνε πωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι νικητές της ζωής | της Μαρίας Σταυρίδου Πόσο τρομαχτική είναι η ζωή; Είναι αυτές οι άπιαστες στιγμές, που πιστεύεις πως έχεις βρει την πιο κατάλληλη θέση για να ξαποστάσεις, να μείνεις ακίνητος, με θέα τη θάλασσα που έχει κρύψει στην αγκάλη της όλα σου τα μυστικά, με ορίζοντα τον καθάριο ουρανό, που δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να σ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο χότζας κι ο γάιδαρος | του Μιχάλη Στρατάκη Κι ενώ παλεύουμε να χωρέσουμε τ’ όνειρο σε κάμαρη δυο πήχες, ήρθανε οι ντελάληδες του πασά και μας είπανε πως μια χαρά χωράνε τ’ όνειρο και η ζωή μαζί, σ’ ένα τοστ και σε μια φέτα καρπούζι. Κι εμείς, τους πιστέψαμε κι απομείναμε να σφαλίζουμε τα μάθια μας, για να ονειρευτούμεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο Αγιονόρος | του Μιχάλη Στρατάκη Την τελευταία φορά που επήγα στο Αγιονόρος, για ν’ αντιπαλέψω τους διαόλους που ήσανε φωλιασμένοι εντός μου, μα και τους ποδέλοιπους που κλωθογυρνούσανε στους εγκρεμούς και στα φαράγγια του περβολιού της Παναγίας, εγνώρισα έναν καλόγερο που σαφί εγέλα. Πολύ επαραξένεψε με, γιατί όλα μου τ’ ακούσματα από τα παιδικάτα μου και όλες οι θωριέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Βαγγέλης Ρωχάμης | του Μιχάλη Στρατάκη Μην ακούω σαχλαμάρες. Δεν πέθανε ο Βαγγέλης Ρωχάμης. Απέδρασε πάλι. Η ενδέκατη απόδραση του από τούτο τον κόσμο. Και πιστεύω πως δεν θα ’ναι και η τελευταία του. Είτε βρεθεί στον παράδεισο είτε βρεθεί στην κόλαση, πάλι θα την κοπανήσει απ’ όπου και αν βρίσκεται. Γιατί ’ναι της Γερακίνας γιος. Γιατί δεν έζησε γονατιστός,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όνειρο ήταν και πνίγηκε | του Κώστα Αργυράκη Ήταν ακριβώς έτσι, όπως ακριβώς το έχτιζα στις απόκρυφες σκέψεις μου, το σπίτι που διάλεξα για τα γεράματα μου. Έτσι το ονειρευόμουν όταν νέος εύρισκα το κουράγιο να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Μετρημένες οι διαστάσεις του, ίσα ίσα να χωρούν μόνο τα απαραίτητα και τα ξεβαμμένα όνειρα μου. Ένα γραφείο, μια καρέκλαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
