Θυμούμαι… | του Αντώνη Κουκλινού Αξημέρωτα χτυπά το κουδούνι στο σπίτι μου… Δεν είχαμε ξυπνήσει ακόμη, ούτε τα κοπέλια μου, για να πάνε στο σκολιό. Εσηκώθηκα γερά, γερά και κατεβαίνω τη σκάλα, για να ιδώ πχιός με γυρεύγει τέθια ώρα. Ανοίγω τη πόρτα και θωρώ μνια μαυροντυμένη γυναίκα και πέρα, πέρα δυο άντρες κι αυτοί μαυροντυμένοι. Σαστισμένος ρωτώ ίντα μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άλλο ένα μάθημα επήρα σήμερο | του Αντώνη Κουκλινού Παρατηρώ μνια γρα εδά και ώρα… Εστεκούλιζε με το μπαστουνάκι και ξάνοιγε πάντα κ’ άλλη, να περάσει το δρόμο. Σαν τα αφηνιασμένα μουλάργια αγλακούνε τ’ αμάξα πάνω, κάτω και που να τολμήσει να περάσει. Κάνει ένα δυο ζάλα κι απός, εκοντοστάθηκε πάλι. Ξανοίγει γύρου, γύρου, μπας και περνά κιανείς πεζός, απόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γλωσσούδες, καλοκαίρι του ’23: Οι γιατρίνες… | της Ιφιγένειας Μανουρά. Το να επισκέπτεσαι πολύ πρωί τη θάλασσα έχει πολλαπλά οφέλη. Δεν έχει σχεδόν ποτέ κύμα πριν τις δέκα. Την απολαμβάνεις με ελάχιστο κόσμο και καμιά φορά όταν πας πολύ πρωί γύρω στις 8, μπορεί και να είσαι ολομόναχός σου. Είναι πολύ κρύα οπότε ξυπνά σώμα και μυαλό. Δεν σε ξεροψήνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μνια ακόμη επεισοδιακή φωτογράφηση | του Αντώνη Κουκλινού -Εγώ κι ο Βέγγος…, ένα πράμα…, χα,χα,χα,χα! Η ομορφχιά στη γυναίκα δυστυχώς, έπαψε να ναι φυσική. Και το λέω μετά λύπης μου… Ήρθενε μνιa κοπέλα γύρω στα είκοσι, να βγάλει φωτογραφίες για ταυτότητα. Ντυμένη με ξώπλατα και χτενισμένη τση μπενιάς…! Καθίζει λοιπόν στο σκαμπό και ρίχνει τα μακριά μαλλιά τζη στο πλάιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Προσωπικό και Εμπιστευτικό | του Γιάννη Χατζηχρήστου Και ξάφνου γέμισε το Αιγαίο με αστερόσκονη Κεμάλ. Από μια έκρηξη από εκείνο το ασημένιο φεγγάρι που είδα να ανατέλλει προχθές, ολόγιομο πάνω από τον Κιθαιρώνα. Δεν ξέρω να γράφω ποιήματα, σαν εκείνα τα υπέροχα που γράφει η βιβλιοθηκονόμος της Αλεξάνδρειας, για να στην περιγράψω. Εκείνη έμαθε, βλέπεις, να διαβάζει τις ψυχές πίσωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Είναι τατιανιστής, είναι τατιανολάτρης, είναι τατιανολάγνος | του Μιχάλη Στρατάκη Είναι τατιανιστής, είναι τατιανολάτρης, είναι τατιανολάγνος. Γιατί μόνο η Τατιάνα, και η κάθε Τατιάνα, μπορούνε και τον χώνουνε ακόμη πιο βαθιά στο βουρκόλακο όπου κυλιέται. Κι αυτό θέλει, αυτός είναι ο φυσικός του χώρος και τρέμει μη τον χάσει. Ένας φόβος, ένας τρόμος, είναι όλη η ζωή του. Τρέμει τουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ενός κακού μύρια έπονται | της Ιφιγένειας Μανουρά Από βραδύς με τις ανιψιές μου έχομε κανονίσει να πάμε θάλασσα. Παρόλο που η ΕΜΥ δεν προέβλεπε ανέμους άνω των τριών μποφόρ, η θάλασσα είναι αρκετά τρικυμιώδης. Έτσι αναβάλαμε το μπάνιο μας για μια άλλη ημέρα. – Μπουμπού μου καλημέρα, πάμε θάλασσα; – Μα βρε Μπουμπού έχει πολύ κύμα. – Δεν πειράζει,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το τώρα και το αύριο… | του Γιώργου Μπίμη Η πληγή, που σήμερα αποκαλύπτεται, αύριο θα στάξει αίμα, στο θρήνο και στο σπαραγμό, στο απάνθρωπο μαρτύριο που θα συγκλονίσει και θα συνταράξει την ψυχή, που θα ερημώσει και θα καταστρέψει κάθε προσδοκία για το μέλλον μας, μια ακαταμέτρητη και ακαταστάλακτη οδύνη! Ωστόσο, η ύπαρξη δοξάζεται και αποθεώνεται μόνο στο ορατόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο σερσέμης | του Αντώνη Κουκλινού Είχενε πολύ μνυαλό από τα γενοφάσκια ντου κι εξετέλεψε μεγαλέμπορας… Ήβρηκε μνια ολιά, περιουσία και την αβγάτισε σαν τη κλωσσού, σκιας δέκα φορές. Μεταπράτης, ότι καρπό εβγάνανε γύρου – γύρου, αυτός τον-ε γόραζε, μέχρι και τ’ άχερα ανεμάζωνε. Λάδια, ξύδια, σταφύλια, δεν ήφηνε πράμα και τσι τρυγιές εμάζωνε και τσι ’κανε σαπούνι και τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
