Ο Βάρναλης και το χασίσι | του Τάκη Κόντου Τώρα τι σχέση έχει ο Βάρναλης με το χασίσι και προπαντός με το ξεκλήρισμα της «Μικρασίας», απ’ τους διάφορους «μεγαλεπήβολους» των «πέντε θαλασσών ή δακτύλων» και τα ηλίθια αποδέλοιπά τους. Καμία. «Ούτε για ιδέα», που λέει ο λόγος. Κι όμως. Οξω είμαστε, όξω απ’ τη γη μας. Γιατί στη γη μαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το πατητήρι και οι αναμνήσεις | της Ιφιγένειας Μανουρά Το σπίτι του παππού στο χωριό έγινε κληροδότημα σε εμένα και την αδελφή μου. Μετά από κλήρωση -για να μην μείνει καμία παραπονεμένη- μού έτυχε εμένα το ισόγειο που ήτανε οι αποθήκες, το τυροκέλι και ο αχυρώνας. Μπήκα σε μεγάλο δίλημμα εάν θα κρατήσω ή θα χαλάσω το πατητήρι που βρισκότανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η αξεβράκωτη… | του Αντώνη Κουκλινού Νοικοκύρηδες και καλοστεκούμενοι ήτονε… Οι πλιά δουλευταράδες του χωργιού, μα ίσαμ’ εκειά. Και οι δυό ντονε κοντά στα σαράντα, με δυό χρόνους διαφορά. Σπίθια γυρομπεντενιασμένα, χωράφχια ούλα σώπατα και περβόλια με πηγάδια ούλα ποτιστικά. Ένα σωρό μαξούλια βγάνουνε κάθα χρόνο και γεμίζου ντα πιθάργια, λάδια και καρπό. Ίντα τα θες όμως… καταδιά ν’ ανοίξουνεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το παραμύθι που δεν είχε τέλος Ζούσε κάποτε πέρα στην Ανατολή ένας τεμπέλης βασιλιάς. Δεν έκανε καμιά δουλειά. Ολημερίς ξαπλωμένος σε ντιβάνι με πολλά μαλακά μαξιλάρια, έβαζε να του λένε παραμύθια κι αυτός άκουε μαχμουρλίδικα. Αμολούσε σ’ όλο του το βασίλειο πλήθος αυλικούς να μαζεύουνε και να στέλνουνε στο παλάτι όσους ξέρανε παραμύθια, άντρες ή γυναίκες, γέρους ή νέους, ντόπιουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Φράνσις Ντρέικ, ο πειρατής που έγινε λόρδος | του Βασίλη Ραφαηλίδη Προσέξτε την άκρως εντυπωσιακή ιστορία του πειρατή Φράνσις Ντρέικ, που έγινε σερ. Είναι ο πρώτος στην ιστορία λόρδος εκ πειρατών. Στις πειρατικές επιχειρήσεις του διασημότερου στην ιστορία της πειρατείας πειρατή, του Φράνσις Ντρέικ, η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ αποφάσισε κάποτε να επενδύσει ένα πολύ σημαντικό μέρος των χρημάτων τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα ηλιοτρόπια | της Ελένης Λαδιά Σας κοίταζα κι έρχονταν στο νου μου άνθη. Είχατε ήδη τακτοποιηθεί στη φελούκα μου, που ήταν αγκυροβολημένη στις όχθες του Νείλου. Αυτόχθονα κορίτσια αυτής της γης, που, μολονότι εισβολέας της, έγινε και δική μου. Καθισμένες στο δάπεδο της φελούκας σε ημικυκλική διάταξη, με το κουπί στο μέσον να τέμνει το χώρο μοιράζοντάς σας σεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η σοφία της γιαγιάς Αλεξάνδρας | του Γιάννη Χατζηχρήστου Είχα μια γιαγιά. Την γιαγιά Αλεξάνδρα, από την μεριά του πατέρα μου, ο οποίος σήμερα γίνεται 92 χρόνων. Και την ξαναθυμήθηκα λόγω της ονομαστικής της, που πάντα επισκιάζονταν από τα γενέθλια του πρωτότοκου. Γεννήθηκε με Τουρκοκρατία στην Σάμο το 94. Το 1894, μην μπερδεύετε τους αιώνες. Βαθιές ρίζες, όπως και όλοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Tραχύς ο βίος κι η θάλασσα τραχιά! | Της Άννας Τακάκη Ιδού πως συνεπάγεται η έμπνευση… Διαβάζοντας στίχους από την Οδύσσεια του Καζαντζάκη, έφταναν μόνο αυτοί οι δυο στίχοι: «Δεν είναι τούτος που λαχτάριζα χρόνια και χρόνια, Θε μου! Δράκο αναντιάζω σαραντάπηχο ν’ αντροπατάει το σπίτι». Και πάραυτας ήρθε ο συνειρμός στο νου και στην καρδιά μου χτύπησε ένας βαρύγδουποςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Φωνές | του Κοσμά Βασιλάκη Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα από τις σκέψεις, δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ στον βαθμό που το έχω νιώσει εγώ αλλά είναι πραγματικά πολύ τρομακτικό. Δεν σταματάμε, και μιλάνε, συνέχεια. Σαν τις μάνες στον πόλεμο που ψάχνουν να βρουν τα ακρωτηριασμένα παιδιά τους. Υπάρχουν τόσες φωνές που ουρλιάζουν. Και δυσκολεύομαι να ακούσω τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
