Σα σκυλί | του Νίκου Νικολαΐδη του Κύπριου Πάνε μερικά χρόνια που κατοίκησα στη Λεμεσό, κι από τις πρώτες μέρες τον είχα παρατηρήσει που στεκόταν πάντα στον πυλώνα του «Ξενοδοχείου της Προκυμαίας», χωρίς να είναι ούτε θυρωρός ούτε λακές, μόλο που φορούσε κανελιά στολή με μπρούτζινα κουμπιά. Σε λίγον καιρό, ένας φίλος – γέννημα και θρέμμα της πόλης – άνοιξεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι γλωσσοκοπάνες | του Αντώνη Κουκλινού Γρικώ τα κοπέλια και γλακούνε πάνω κάτω. Εμαζωχτήκανε πάλι ένα σωρό, κοντώ και δεν έχει τόπο αλλού να πάνε τα σκασμένα. Εβρήκαμέ ντο δα, να τα παρετούνε οι μανάδες τως ρέμπελα, να γυρίζουνε τσoι δρόμους κι εκείνες να χαχανίζουνε με τα σουρικά του χωργιού. Η Ζαχαρένια πρώτη και καλύτερη. Χασκογελά, ανεσηκώνει τη μ-ποδιά καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δευτεροούλης που εκοντοσίμωνε τ’ Αυγούστου, σαν κι εδά ήτανε | του Μιχάλη Στρατάκη Την κάψα, τα σταφύλια και τη Λουλούδη θυμούμαι. Μια δεκαριά χρονώ ήμουνε δε θα ’μουνε και κανά χρόνο μικρότερη μου ήτανε η γειτονοπούλα μου, που στοίχειωνε τον ύπνο και τον ξύπνιο μου. Έρωτας μέγας και ανομολόγητος, τουλάχιστο από τη μεριά μου. Για τη μεριά της, ποτέ μουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δυστοπία και νεοφιλελευθερισμός | του Παναγιώτη Ξηρουχάκη Η ιστορία του θεάματος (κινηματογράφος, λογοτεχνία, θέατρο κλπ.) είναι γεμάτη από παραδείγματα όπου το θέαμα προπαγάνδισε τις κυρίαρχες αξίες του πολιτικού συστήματος και προάσπισε την πολιτική της κυρίαρχης εξουσίας. Από τις πρώτες κινηματογραφικές ταινίες (όπως «Η Γέννηση ενός έθνους» στο οποίο υμνείται η ΚΚΚ ) μέχρι τις μέρες μας δεν έχουν αλλάξει καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όσοι χαρκομουζώνονται, θαρρείς χαρκιάδες είναι; | της Άννας Τακάκη Σε περαζόμενους καιρούς ήτονε ένας νεαρός σε χωριό τσ’ επαρχίας μας που τον παρομοιάζανε Βαβαλέ. Από μικιό κοπέλι φαινόντανε πως δεν εσκάμπαζε και πολύ, μα ήτονε, μαθές, κουτοπόνηρος. Σαν εμεγάλωσε δεν ήθελε να παντά τα οζά του πατέρα του, να ’τον-ε τρώει το ξεροβόρι, πότε ο χιονιάς, πότε η κάψα καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για τη μητέρα μου… | της Άννας Κεφαλέλη Όλο γράψε και γράψε της έλεγα. …Με άκουσε η μητέρα μου και στρώθηκε να γράψει αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια, από τις περιπέτειες στον Αγώνα ως μαχήτρια του ΔΣΕ, από την ξενιτιά στην πολιτική προσφυγιά και την επιστροφή της στην Πατρίδα μετά από 30 χρόνια. Πήρε φόρα και δε σταματούσε. ΈβλεπαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άθρωπος… | του Αντώνη Κουκλινού Το ζωντανό ον πάνω στη Γη, που δεν κατάφερε ποτέ να καταλάβει, το νόημα τση ζωής του. Όσο και να το φιλοσοφώ πολλές φορές στη πορεία τση ζήσης μου, δεν μπόρεσα ποτές, μου να καταλάβω τσ’ αθρώπους. Παρέες έχω κάμει, με ξενύχτια και γλέντια αμέτρητα, λόγω του λαούτου και πολλές συνεργασίες. Μέσα σε κόσμο ήμουνεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το θυμητάρι μου | της Άννας Τακάκη Σε μια κόλλα από χαρτί έγραφα από μικρή τις λέξεις που με συγκινούσαν: Ήλιος, φεγγάρι, ζωή, θάλασσα, γη, έρωτας… Κι ύστερα οι λέξεις μου γινόταν σύνθετες καθώς μεγάλωνα. Ηλιοβασίλεμα, φεγγαροβραδιά, καλοζωισμένη, θαλασσοκυματούσα, επίγεια, ερωτοχτυπημένη. Δίπλα από τις λέξεις μου σχημάτιζα εικόνες με γράμματα. Γράμματα χρωματιστά, όπως χρωματιστή είναι και η ζωή. Και παίρνανεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μπορεί να ’φταιγε και η ρακή | του Μιχάλη Στρατάκη Αν μου ήτανε μπορετό, ετούτες τις αράδες δεν θα τις έγραφα σε χαρτί, μα θα τις σκάλιζα σε βράχο, για να μπορούνε να τις διαβάζουνε εκείνοι που γιγνώσκουν ά αναγιγνώσκουν… Κατέχω πως δεν είναι πολλοί, μα μια μέρα πολλοί θα γενούνε… «Εγώ, μρε, είμαι άθεος;» μου ’πε και τα μάθιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
