Άδεια ζωή | του Γιώργου Ηρακλέους Ο κόσμος σκοτεινιάζει, τίποτα δεν είναι δικό σου, ούτε τα κυπαρίσσια στην εκκλησιά που αγάπησες, με τις τοιχογραφίες να εικονίζουνε τους κολασμένους μέσα στη φωτιά… Έρημη η ζωή, γυμνό, ξερό τοπίο, ξόδεψες όλη την ψυχή σου για ένα καθρεφτάκι, κάθε κατάστημα και χίλια άχρηστα πράγματα! Όταν νυχτώσει θα σηκωθεί θολός και δυνατός αγέρας γιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αιχμή | του Γιώργου Δ. Μπίμη Δρόμοι αδιάβατοι κι ανήλιαγα υπόγεια, για έναν κόσμο που δεν έχει που να πάει.. Που χαραμίζεται στα ίδια δρομολόγια, που ‘χει ξεχάσει τον πλησίον ν’ αγαπάει. Γκρίζες σκιές παραχαράσσουν τα ονόματα κι ένας καιρός σκάβει στα πρόσωπα ρυτίδες, στις φυλακές, στην ομηρία και στα πτώματα, ψάχνουν να βρούνε οι εξόριστοι πατρίδες. Τρύπιες σημαίεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όταν βρέχει, να ντύνεσαι την αθωότητα | της Ζωής Δικταίου Κινείσαι, ανάμεσα στη μοναξιά και τα ασήμαντα επιλέγεις να επιστρέφεις με όχημα κάτι ραγισμένες θύμησες πάντα, στην ασφάλεια της μοναξιάς, χωρίς τα κουρέλια που βαραίνουν την ύπαρξη όταν βρέχει, ντύνεσαι την αθωότητα όταν βρέχει, μαθαίνεις να ανυψώνεσαι όταν βρέχει, γέρνει η πρώτη νιότη στη νοσταλγία μην απελπίζεσαι, η φύση τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Έλα να γράψουμε ιστορία… | της Μαρίας Σταυρίδου Μου είπες… έλα να γράψουμε ιστορία… Να χαράξουμε στη γη τον πόνο και την ηδονή, να της εκμυστηρευτούμε τα μυστικά που εγκλωβίστηκαν στον ιδρώτα, στα δάκρυα, στη ματιά. Να ψιθυρίσουμε στους άγονους καρπούς πως ν’ ανθίσουν σαν ρόδια κατακόκκινα, γεμάτα χυμούς. Να γελάσουμε με τους μαραμένους ανθούς που φοβήθηκαν και κρύφτηκαν σανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι εργάτες | του Γιώργου Ηρακλέους Καπνίζουν τα φουγάρα, οι εργάτες βγαίνουν πάντα τη νύχτα, βρίσκουνε το τρύπιο πιθάρι της βροχής του κόσμου κι ανάβουνε το σβησμένο φεγγάρι της νύχτας… Στο φόρτε οι μηχανές, οι εργάτες δουλεύουν χωρίς να μιλούν, με παγωμένα χέρια τον χειμώνα πιάνουν το νήμα της Αριάδνης που θα μας βγάλει απ’ τον λαβύρινθο. Κι όταν έρθειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δυνατά να μιλάς για όνειρα | της Ζωής Δικταίου Μην περιφέρεσαι στο σκοτάδι που σε χρεώνει ενοχές και μην χτυπάς το κεφάλι σε τοίχους που σου έφτιαξαν δυνατά να γελάς να σου κάνει το τραύμα μικρό ο ψίθυρος κι ο ήχος της ψυχής σου. Δυνατά να χτυπά το αίμα στη φλέβα του λαιμού και στην καρδιά μέχρι να τρομάξεις, γιατίΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το γραμμόφωνο | του Γιώργου Ηρακλέους Η βροχή χτυπάει δυνατά στο υπόστεγο της στάσης του τραμ, που σε πάει για τον Άδη, δεν την ακούει ποτέ κανένας υποψήφιος επιβάτης! Περιμένουμε χρόνια τη στιγμή να επιβιβαστούμε, χωρίς να ξέρουμε σε ποια βάθη θα χαθούμε σκοτεινά και άγνωστα… Κοίτα, τα περιστέρια δεν πλησιάζουν ποτέ να σκαλίσουνε τα σκουπίδια, βρόμικη η πόλη, μόνοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κανταδόρος της σκιάς | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Θ’ ανταμώσουμε και πάλι κι αν δεν είσαι εδώ, τα δυο μάτια μου θα κλείσω κι έτσι θα σε δω, στης αγάπης τ’ ακρογιάλι, θα ’μαστε αγκαλιά, νοερά, ερωτευμένοι, όπως και παλιά… Θα μιλήσουμε και πάλι για τον έρωτά, για κρυφά φιλιά της νύχτας κι αφανέρωτα, στη βροχή θα φιληθούμε, δίχως επαφή,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Maid | της Ζωής Δικταίου Στον καιρό μας, καιρός των συκοφαντημένων αθώων, τυλιγμένη στη φθινοπωρινή πάχνη, μια κουρούνα, ρεμβάζοντας από το παρτέρι τη τζαμαρία, περίμενε το μερίδιο της από το πρωινό της Maid. Στη μικρή κουζίνα είχε ετοιμάσει ζεστή πικρή σοκολάτα, τρεις κουταλιές κακάο και μια κουβερτούρα,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
